Η αλήθεια είναι ότι μια «εξυγίανση» τη νιώθεις όταν δεν παίρνει ο Ολυμπιακός πρωτάθλημα και είσαι οπαδός άλλης ομάδας ή άλλη ΠΑΕ... Το να θέλει βέβαια ο χ οπαδός του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ ή του ΑΣ Τζιτζιφιές να χάνει ο Ολυμπιακός, είναι δικό του πρόβλημα και δεν απασχολεί και κανέναν στην τελική. Για ποδόσφαιρο μιλάμε, για σπορ μιλάμε, όλα αυτά πάντα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Τα προβλήματα αρχίζουν όμως, όταν ένα ολόκληρο σύστημα, όταν μια... συμφωνία κυριών -να το πούμε όσο πιο ευγενικά μπορούμε- προσπαθεί να βαφτίσει την αλλαγή του κουμάντου, με ένα νέο, «βελτιωμένο» και ακόμη πιο σκληροπυρηνικό μοντέλο ελέγχου του ελληνικού ποδοσφαίρου ως «υγεία».
Το να προσπαθείς να εξοντώσεις τον Ολυμπιακό του -8, τον Ολυμπιακό των 5 προπονητών και 100 παικτών σε 1,5 χρόνο, δεν είναι «υγεία». Αρρώστια και παράνοια είναι και ταυτόχρονα η μεγαλύτερη απόδειξη για το ποιον πραγματικά φοβούνται όλοι όσοι συμφωνούν και χασκογελούν όταν «τα λένε» μεταξύ τους, αλλά ο καθένας πίσω από την πλάτη του άλλου σκάβει λάκκους. Σε όλη αυτή τη φάση δεν υπάρχει καμία υγεία. Καμία απολύτως υγεία δεν υπάρχει όταν εισαγόμενοι, τυχάρπαστοι κοιλαράδες έρχονται ως κομήτες για να διευθύνουν ντέρμπι και μετά δεν τους ξαναβλέπει το φως του ήλιου.
Δεν υπάρχει καμία υγεία όταν το VAR και οι περίφημες «γραμμές», υπάρχουν πρακτικά μόνο για να δικαιολογούν αλα καρτ αποφάσεις, ανάλογα με το τι «χρειάζεται» κάθε φορά. Σύμφωνοι, έχουμε δει και την καλή πλευρά αυτού του νομίσματος στη χώρα μας. Το θέμα είναι ότι οι... ξύπνιοι που κάνουν κουμάντο, δεν είναι χθεσινοί και δεν θα άφηναν ποτέ -σε μια χώρα με τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό και τις γενικότερες διαδικασίες ελέγχου- της Ελλάδας, να υπάρχει ένα σύστημα που θα κρίνει παιχνίδια και τίτλους και που θα στηρίζεται σε απολύτως αντικειμενικά κριτήρια, όπως αυτά που υποτίθεται «κουβαλάει» μαζί του το VAR.
Την περασμένη εβδομάδα, στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, είδαμε την παγκόσμια πρωτοτυπία του να ακυρώνεται γκολ όσο η μπάλα είναι ακόμη στον αέρα για ένα κοντρόλ με τον ώμο και λίγο μετά να μην δίνεται πέναλτι για μαρκάρισμα σε επιτιθέμενο που έχει περάσει ήδη τον αμυντικό, ετοιμάζεται να σκοράρει, αλλά τι; Αποφασίζει να πέσει επειδή δεν... ψήνεται να σουτάρει; Είδαμε τον ρέφερι να είναι βέβαιος ότι δεν υπάρχει παράβαση, είδαμε τα ριπλέι και όσοι φυσιολογικοί έχουμε απομείνει σε αυτή τη χώρα και αυτή τη δουλειά, κάναμε το σταυρό μας για να καταλάβουμε τι δεν έδωσε. Είδαμε και τον VAR και τον AVAR να... συμφωνούν ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος να καλέσουν τον διαιτητή για on field review -όχι ότι θα άλλαζε κάτι βέβαια.
Fast forward μια βδομάδα μετά, για πολλοστή φορά φέτος είδαμε το VAR να προσφέρει... υγεία και γέλιο, σε ματς του Ολυμπιακού, με αποφάσεις που δεν έχουν την παραμικρή λογική, με ένα απίθανο κουκούλωμα πίσω από μια «τεχνολογία γραμμών» και βίντεο, η οποία -νομίζω πλέον έχω καταλήξει οριστικά- πως υπάρχει -κυρίως- για να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Ανάλογα την περίσταση και τον πρωταγωνιστή. Για να δικαιολογεί ή να... ξορκίζει ανατροπές, να ανακαλύπτει χέρια, να βαφτίζει επαφές ως μαρκαρίσματα και ανατροπές. Όλα αυτά βεβαίως περιτυλιγμένα με τον κανονισμό που εξακολουθεί να δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στην... κρίση και την ερμηνεία του διαιτητή.
Κόντρα στην ουραγό Κηφισιά, είδαμε τον τύπο που πέρσι προσπαθούσε επί πόση ώρα να... ερμηνεύσει τη μέτρηση μιας μεζούρας μοδίστρας ώστε να διαπιστώσει ότι η απόσταση ενός σημείου α από το β, αντί για χ, ήταν στην πραγματικότητα χ μείον ψ. Είδαμε τον Βαγγέλη τον Μανούχο να αφήνει τον Ολυμπιακό με δέκα παίκτες, μετά από δύο κίτρινες στον ίδιο παίκτη για φάση καρμπόν σε εναέριες διεκδικήσεις της μπάλας, μέσα σε 9 λεπτά. Είδαμε σε ένα ριπλέι μια μπάλα να ακουμπάει πάνω σε ένα κολλημένο στο σώμα χέρι. Είδαμε μια κεφαλιά και δυο γραμμές να βγάζουν οφσάιντ... τον αντίπαλο στόπερ. Και αυτή τη φωτογραφία δεν δίστασε να τη δώσει στη δημοσιότητα ο VAR Γιάννης Παπαδόπουλος, της ΕΠΣ Μακεδονίας, ως «πειστήριο» για να δικαιολογήσει την απόφαση της ακύρωσης του γκολ.
Λίγο καιρό πριν, αντίστοιχες ομορφιές είχαμε δει και σε ένα Βόλος – Ολυμπιακός 2-2. Όταν ξανά είδαμε γραμμές να γέρνουν σε πανελλήνια μετάδοση αλλά να μην ιδρώνει κανενός το αυτί, καθότι είπαμε: είναι το VAR, είναι η τεχνολογία και έχουν πάντα δίκιο και δεν «νοθεύονται» ποτέ! Είδαμε έναν άλλο «εκατόνταρχο» της ξακουστής ελληνικής διαιτησίας, τον Τάσο τον Παπαπέτρου, να χάνει όλες -μα όλες στην κυριολεξία- τις φάσεις που ένας διαιτητής με μοναδικό προσόν το ότι διαθέτει δύο λειτουργικούς οφθαλμούς, θα χρειαζόταν για να βγάλει εκείνη τη μέρα το παχυλό μεροκάμματό του. Τον είδαμε -μεταξύ πολλών άλλων- να χάνει το -σωστό- πέναλτι εις βάρος του Ολυμπιακού, αλλά πέντε λεπτά μετά -σε φάση καρμπόν 100%- τον είδαμε να είναι βέβαιος και να δείχνει με ύφος αλα Τζορτζ Πάτον, να δείχνει στον Ελ Κααμπί να σηκωθεί από το έδαφος.
Αυτά και πολλά άλλα -εντός και εκτός γηπέδων- βλέπουμε -και φέτος. Φυσικά, όλα αυτά στο μυαλό πολλών, είναι ένα «δίκαιο» και «ανταγωνιστικό» πρωτάθλημα, γεμάτο συγκινήσεις. Σε αντίθεση βέβαια με όλα τα προηγούμενα χρόνια, την τελευταία διετία, αυτό που δεν βλέπουμε είναι καταγγελίες, δικαστήρια, βουλεύματα και λοιπές γροθιές στο μαχαίρι. Δεν βλέπουμε καμία κυβέρνηση να παρεμβαίνει, δηλαδή να παρεμβαίνει πέρα από το να βάλει τους «σωστούς» ανθρώπους στα σωστά «πόστα».
Αφήνοντας όλα τα παραπάνω στην άκρη, να τονιστεί ότι την τελευταία διετία -στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι- δεν βλέπουμε και... κανέναν απολύτως σοβαρό και ανταγωνιστικό Ολυμπιακό, ο οποίος κάνει εύκολη τη ζωή του ανταγωνισμού, βάζοντας το ένα αυτογκόλ μετά το άλλο. Πράγματα τα οποία έχουν τονιστεί και υπερτονιστεί από αυτή τη στήλη σε κάθε ευκαιρία που έχει προκύψει. Μέσα στο γήπεδο -και πολλές φορές έξω από αυτό- μέχρι και αυτό το 3-2 επί της Κηφισιάς, ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να παρουσιάζει ένα κακό ποδοσφαιρικό πρόσωπο, με έναν προπονητή -επίσης το επαναλαμβάνω- που κανείς προς ώρας δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς κάνει.
Άσχετα με όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να χρειάζεται άμεσες αλλαγές, ενίσχυση και πολλή δουλειά, αφού παραμένει «άρρωστος». Ευτυχώς πάντως που μέσα σε αυτούς τους ζοφερούς και άρρωστους ποδοσφαιρικούς καιρούς, υπάρχει και το VAR και υγιαίνουμε λίγο...
