Το ταλέντο της στον ακοντισμό διαφάνηκε γρήγορα...αγάπησε το άθλημα και με σκληρή δουλειά, σε αντίξοες συνθήκες, όχι απλά κάνει πρωταθλητισμό, αλλά μας έχει χαρίσει ρεκόρ και μετάλλια.
Στα χνάρια της Βερούλη και της Μανιάνη, βάζει το δικό της λιθαράκι στον ελληνικό ακοντισμό, όντας παράλληλα και ένα παράδειγμα για το ότι «όταν θες να πετύχεις το στόχο σου κάνεις τα πάντα», όπως μας λέει και η ίδια.
Το 2016 πέτυχε την πρώτη πανελλήνια επίδοση, στη κατηγορία της (54,04 μ.). Το 2018 έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Σχολικό Πρωτάθλημα που έγινε στο Μαρόκο. Την ίδια χρονιά στους Ολυμπιακούς αγώνες Νέων στην Αργεντινή (Μπουένος Άιρες), έλαβε την υψηλότερη διάκριση κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο (63,34 μ.). Τον Οκτώβριο του 2018, επελέγη ως η κορυφαία νέα αθλήτρια της Ευρώπης.
Τον Αύγουστο του 2020, σημείωσε επίδοση στα 63,96 μ., στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κ20, αλλά το ρεκόρ δεν της αναγνωρίστηκε από την Διεθνής Ένωση Ομοσπονδιών Κλασικού Αθλητισμού (IAAF) για γραφειοκρατικό λόγο (θα αποτελούσε παγκόσμιο ρεκόρ Κ20, ευρωπαϊκό ρεκόρ Κ20, πανελλήνιο ρεκόρ Κ20 Πάντως). Τον Αύγουστο του 2021 η Ελίνα Τζένγκο, με βολή στα 59,60 μ., κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κ20, στο Ναϊρόμπι.
Τον Μάιο του 2022, στο μίτινγκ της Οστράβας αναδείχθηκε πρώτη και με βολή στα 65,40μ. πήρε το εισιτήριο για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Όρεγκον, σημειώνοντας τη δεύτερη καλύτερη βολή στον κόσμο. Το Παγκόσμιο πρωτάθλημα για την ίδια ήταν ένα μάθημα, καθώς δεν κατάφερε να προκριθεί στον τελικό, ενώ στη συνέχεια ήρθε μια τεράστια για την ίδια διάκριση. Στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Μονάχου έστειλε, στη δεύτερη βολή της, το ακόντιο στα 65,81 μέτρα, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, πέτυχε ατομικό ρεκόρ, και έγινε η νεότερη αθλήτρια που κατέκτησε τον τίτλο.
«Πήρα πολλά μαθήματα από αυτή τη χρονιά, γιατί πέρα από τις επιτυχίες που είχα, είχα και πολλές αποτυχίες. Όπως έχω ξαναπεί ήταν μια χρονιά με σκαμπανεβάσματα, δεν ήμουν καθόλου σταθερή. Στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ήμουν σε άσχημη κατάσταση, όχι σωματικά. Ήμουν έτοιμη αφενός, καθώς είχα ρίξει στα 65μ, αλλά πήρα ένα μεγάλο μάθημα και πήγα έτοιμη στο Πανευρωπαϊκό και βγάλαμε το αποτέλεσμα που θέλαμε στο τέλος».
Παρά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, στέκεται στα «μαθήματα» που πήρε από την περασμένη αγωνιστική σεζόν και στο ότι δεν κατάφερε να προκριθεί στον τελικό του Παγκοσμίου πρωταθλήματος στο Όρεγκον.
«Σίγουρα στέκομαι σε αυτό, γιατί νομίζω ότι μέσα από αυτή τη στιγμή (σ.σ. στο Όρεγκον) συγκεντρώθηκα, έβαλα κάποια πράγματα σε σειρά, είδα τι έπρεπε να αλλάξω στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, στην τεχνική μου, στην ψυχολογία μου, γιατί ακόμη δεν έχω και πολλές εμπειρίες. Ήταν και το πρώτο μου παγκόσμιο πρωτάθλημα. Στη φάση που ήμουν ήθελα να είμαι πάντα top, να είμαι μέσα στα μετάλλια, να έχω τρελές επιδόσεις. Αλλά δεν καταλάβαινα ότι δεν είμαι ρομπότ, είμαι άνθρωπος και πάντα θα υπάρχουν και οι άσχημες στιγμές, θα έρθουν όμως και οι καλές και πρέπει να διαχειριζόμαστε σωστά τις καταστάσεις. Γι’ αυτό νομίζω ότι η αποτυχία στο Όρεγκον με βοήθησε πάρα πολύ».
Πώς ήταν όμως για την Ελίνα Τζένγκο η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου...
«Ήταν υπέροχη εμπειρία, ήξερα ότι θα το κάνω, το ένιωθα και νομίζω ο κάθε αθλητής όταν είναι 100% έτοιμος, το νιώθει ότι θα βγάλει μια επίδοση. Αρχικά μπαίνοντας στο στάδιο, στο Μόναχο, ένιωσα αυτή την ανατριχίλα από όλο τον κόσμο που ήταν εκεί, που φωνάζουν όλοι και σε εμψυχώνουν. Είναι μια στιγμή πολύ ιδιαίτερη. Το ένιωθα, ήμουν έτοιμη και με στήριζε και η ελληνική αποστολή που ήταν εκεί. Ένιωθα πολύ καλά και μου βγήκε. Ήμουν πολύ συγκεντρωμένη και στον προκριματικό, χωρίς άγχος, γιατί προετοιμάστηκα σωστά. Πέρασα μετά στον τελικό.
«Το ήξερα από τη δεύτερη βολή ότι θα είμαι στα μετάλλια»
Γενικά σαν αποστολή κάναμε υποδοχή σε όλους στο ξενοδοχείο και μου έλεγαν τα άλλα παιδιά -επειδή αγωνιζόμουν από τους τελευταίους- «άντε περιμένουμε να κάνουμε και σε σένα ακόμη μεγαλύτερη υποδοχή», λες και το ήξεραν. Αυτό αντί να με αγχώσει με έκανε να αισθάνομαι ότι πρέπει να τους ευχαριστήσω, να το κάνω και γι’ αυτούς. Έχουμε γίνει καλή παρέα στην ελληνική αποστολή, πλέον σε όλους τους αγώνες πηγαίνουμε μαζί. Στηρίζουμε ο ένας την προσπάθεια του άλλου και μέσα από μικρά πράγματα δείξαμε πόσο υποστηρίζουμε τους άλλους και πετυχαίνουμε πράγματα».
Το ήξερα από τη δεύτερη βολή ότι θα είμαι στα μετάλλια, έβλεπα και τα μέτρα από τις υπόλοιπες αθλήτριες και μετά τα 65μ. κόμπλαραν λίγο. Ήμασταν όλες γύρω στα 60μ. και ξαφνικά βγήκε μια 65άρα βολή. Ποτέ όμως δεν πρέπει να χαλαρώνεις, γιατί σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει μετά. Όλες οι αθλήτριες ξέρουν να διαχειριστούν κάποιες καταστάσεις. Εμένα αν μου συνέβαινε αυτό από άλλη αθλήτρια, ίσως να με κόμπλαρε και να με έσφιγγε και μένα να κάνω μια καλή βολή. Ευχαριστήθηκα όμως τον αγώνα, γιατί και στην τελευταία βολή έριξα πάλι 64μ. Πολλοί θα μπορούσαν να πουν ότι έκατσε μια βολή και το πέτυχα, αλλά δεν γίνεται να κάτσει στην τύχη μία βολή».
Ανεβαίνοντας στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Μόναχο, έγινε η νεότερη αθλήτρια που κατέκτησε τον τίτλο, μια διάκριση που την ανέδειξε και ως την κορυφαία ανερχόμενη σταρ του ευρωπαϊκού στίβου για το 2022.
«Ουσιαστικά ανταμείβονται οι κόποι μου, έχουμε ρίξει πολλή προσπάθεια, ώρες προπονήσεων. Όπως έχω πει σε έναν αγώνα η ηλικία είναι μόνο ένας αριθμός και όταν θέτεις στόχους και κάνεις τα πάντα για να το πετύχεις, μετά χρειάζεται μόνο η πίστη. Το ότι είπα ότι η ηλικία είναι ένας αριθμός, δε εννοώ ότι αν δεν πάρω τώρα μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις, θα σταματήσω. Έχω πολλά χρόνια ακόμα μπροστά μου και όλα θα έρθουν στην ώρα τους».
Από τις Σοφία Σακοράφα, Άννα Βερούλη Μιρέλα Μανιάνι στην…Ελίνα Τζένγκο.
«Αισθάνομαι χαρά, γιατί μετά από 20 χρόνια –τόσο είχε να γίνει μια μεγάλη επίδοση από Ελληνίδα ακοντίστρια σε μεγάλη διοργάνωση- ήρθα εγώ να συνεχίσω την παράδοση και έχω μεγάλη χαρά γι’ αυτό. Έχουν περάσει από την Ελλάδα πολλές ακοντίστριες υψηλού επιπέδου και χαίρομαι που θα μπω σε αυτή την κατηγορία και θα είμαι μία από αυτές».
Η οικογένειά της είναι το στήριγμά της και οι γονείς της είναι οι πρώτοι με τους οποίους επικοινωνεί μετά από έναν αγώνα.
«Είναι οι πρώτοι που παίρνω τηλέφωνο, όπως και τις αδερφές μου. Πριν τον αγώνα δε συζητώ τόσο με τους γονείς μου, δεν ξέρω αν θα το δουν ή όχι. Ο μπαμπάς μου τους παρακολουθεί και είναι πιο χαλαρός, η μαμά μου νομίζω μου μεταδίδει το άγχος της, περιμένει να τελειώσει ο αγώνας και μετά να της πω πώς τα πήγα».
Όπως έχει πει, οι προπονήσεις της πραγματοποιούνται σε εγκαταστάσεις όπου στη δεξιά τους πλευρά βρίσκεται γκρεμός. Οι ρίψεις γίνονταν στα χορτάρια και στο τσιμέντο, ενώ μετά τις επιτυχίες της ξεκίνησε η δημιουργία ενός γηπέδου ρίψεων. Οι αντίξοες συνθήκες που κλήθηκε όμως να διαχειριστεί δεν την σταμάτησαν, παρά το ότι τη δυσκόλεψαν –όπως και όλους τους αθλητές και αθλήτριες- στο να κάνει πρωταθλητισμό.
«Δεν έφτασα ποτέ να κάνω σκέψη για να τα παρατήσω, αλλά σίγουρα με δυσκόλεψε πολύ, γιατί όντως όταν σκέφτεσαι ότι οι συναθλήτριες στο εξωτερικό προπονούνται σε «τρελές» εγκαταστάσεις και ότι θα μπορούσαμε να βγάλουμε αλλιώς την προπόνηση, λες για ποιο λόγο να γίνεται αυτό…Επίσης για ποιο λόγο οι αθλητές από την επαρχία να πηγαίνουν σε μεγάλες πόλεις. Νομίζω ότι οι μεγάλες πόλεις για έναν αθλητή δημιουργούν περισσότερη κούραση. Πρέπει να βρίσκεσαι όλη την ώρα, στο δρόμο, στην κίνηση για να πας μόνο προπόνηση και να συνδυάσεις κι άλλες υποχρεώσεις. Εδώ έχω την προπόνηση μου, είναι πέντε λεπτά από το σπίτι, γυρνάω ξεκουράζομαι και μετά πηγαίνω για τη δεύτερη. Είναι αλλιώς...
Έχουν ξεκινήσει οι εργασίες για το καινούριο γήπεδο των ρίψεων και αναμένουμε να μας πούνε πότε θα ετοιμαστεί για να κάνουμε εκεί τις προπονήσεις.
Αυτά που βιώσαμε με τις εγκαταστάσεις μας σκληραγώγησαν πολύ και μας έκαναν να δουλεύουμε σκληρά, αλλά από ένα σημείο και μετά όταν φτάνεις σε ένα επίπεδο πρέπει να βοηθηθείς και από τις εγκαταστάσεις. Να μην πηγαίνουμε εκεί και να φοβόμαστε ότι θα πατήσουμε τσιμέντο αντί για ταρτάν, ή αν θα πέσουν τα ακόντια στο γκρεμό, ή στο τσιμέντο και θα σπάσουν. Δε γίνεται να σκεφτόμαστε τέτοια πράγματα, πρέπει να είμαστε 100% συγκεντρωμένοι στην προπόνηση μας και στην τεχνική μας, χωρίς φόβο για τραυματισμό.
Θα είναι μια άλλη πραγματικότητα με το νέο γήπεδο, η διάθεση μου θα αλλάξει εντελώς. Όπως στο εξωτερικό, που περιμένουμε πώς και πως να χρησιμοποιήσουμε εκεί τις εγκαταστάσεις, ενώ τώρα λες άντε να πάω και σήμερα. Όταν θες να πετύχεις το στόχο σου κάνεις τα πάντα».
Το ταλέντο της φάνηκε από νωρίς και οι προτάσεις από πανεπιστήμια του εξωτερικού ήταν αρκετές, και συνεχίζουν, αλλά η 20χρονη πρωταθλήτρια δε θέλει να αφήσει την Ελλάδα.
«Όταν πλέον φτάνεις σε ένα επίπεδο το να τα παρατήσεις όλα, προπονητή, οικογένεια και το πρόγραμμα σου και να πας εκεί και να ακολουθήσεις ένα διαφορετικό πρόγραμμα προπόνησης μπορεί να σε πάει πίσω, μπορεί να μη βγεις κερδισμένος μετά από αυτό. Ίσως να πήγαινα στην Αμερική με το που τελείωνα το Λύκειο, στα 18 μου, τώρα δε νομίζω να τα παρατήσω όλα και να φύγω, θα είναι μεγάλο ρίσκο. Είχα πολλές προτάσεις για το εξωτερικό, και τώρα εξακολουθούν να μου στέλνουν πολύ συχνά».
«Από τη χαρά μου που πήρα την υπηκοότητα έκανα πανελλήνιο ρεκόρ»
Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε δεν ήταν μόνο σε επίπεδο εγκαταστάσεων, αλλά και γραφειοκρατικά ζητήματα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Καλλικράτεια Χαλκιδικής. Οι γονείς της έχουν καταγωγή από την Αλβανία και μετά από πολλές προσπάθειες, στις 22 Ιουνίου 2018, πήρε την ελληνική υπηκοότητα, καθώς δεν μπορούσε να αγωνιστεί σε καμία διοργάνωση εκτός Ελλάδας.
«Σίγουρα με πήγε πίσω αυτό, αλλά στην ηλικία που ήμουν τότε οι διοργανώσεις δεν ήταν ανδρών – γυναικών. Όσο να ‘ναι όμως, να ξέρεις ότι κάνεις σκληρή προπόνηση και θυσίες γι’ αυτό που αγαπάς και να μην μπορείς να πηγαίνεις σε αγώνες γι’ αυτό το λόγο, είναι πολύ ξενέρωτο. Πόσο μάλλον για ένα παιδί 18 χρονών.
Θυμάμαι την επόμενη μέρα, αφότου πήρα την υπηκοότητα, φεύγαμε για το Πανελλήνιο πρωτάθλημα και από τη χαρά μου έκανα πανελλήνιο ρεκόρ. Χάρηκα για κάτι βασικό. Γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ, πήγα σε ηλικία 5-6 ετών στην Αλβανία και μετά έκανα 10 χρόνια να πάω. Είχα να δω τους παππούδες μου πολλά χρόνια.
Ρατσισμό δεν έχω βιώσει, ήμουν ανοιχτό παιδί και έκανα και φιλίες και τα πάντα, υπήρχαν και άνθρωποι που είχαν αντίθετες απόψεις, αλλά ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα».
Εντάχθηκε στον σύλλογο Α.Σ. Κένταυρος Χαλκιδικής όταν ακόμη ήταν στο Δημοτικό και ο προπονητής της, Γιώργος Μποτσκαριώβ από νωρίς «εντόπισε» το εκρηκτικό της χέρι.
«Στίβο έκανα, γιατί εκεί που μένω είχαμε τμήματα για στίβο, μπάσκετ και βόλεϊ. Έκαναν και οι αδερφές μου και σαν μικρό παιδί ήθελα να ακολουθήσω κι εγώ. Μια μέρα είχαμε αγώνες στίβου και ο προπονητής είπε να με φέρει η αδερφή μου να δοκιμάσω και μετά κόλλησα. Έκανα τα πάντα και μετά είδαμε ότι το χέρι μου είναι γρήγορο και εκρηκτικό και δοκίμασα το ακόντιο».
Η προετοιμασία, το μάθημα του Παγκοσμίου, το όνειρο του Παρισιού και το πρότυπο της Σποτάκοβα…
«Πέρασε λίγος καιρός από τότε που επέστρεψα από την Κύπρο, ήμασταν εκεί για δύο εβδομάδες για προετοιμασία. Ολοκληρώσαμε εκεί την πρώτη φάση, τώρα συνεχίζω με την εξεταστική και θα δούμε για μία ακόμη μελλοντική προετοιμασία πριν τους αγώνες μας».
Αν ξεχωρίσω μια διοργάνωση, από αυτές που έχω συμμετάσχει μέχρι τώρα, θα ήταν το παγκόσμιο πρωτάθλημα φέτος. Θα μπορούσα να ξεχωρίσω και την Ολυμπιάδα νέων που ήταν και το πρώτο μου μετάλλιο και έκανα το πρώτο μου μπαμ. Το παγκόσμιο μου έμαθε πολλά πράγματα και θεωρώ ότι ήταν η σημαντικότερη στιγμή για μένα.
Είναι ένα όνειρο το να διακριθώ στους Ολυμπιακούς αγώνες. Μεγάλα λόγια δε λέμε, αλλά θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. Θα προσπαθήσω να μπω συγκεντρωμένη στους αγώνες μου για να πιάσω το όριο. Και ό,τι έρθει καλώς δεχούμενο. Έχουμε το χειμερινό κύπελλο ρίψεων στην Αθήνα και τον Μάρτιο τον πρώτο αγώνα στον εξωτερικό.
Στα πρότυπά μου, πέρα από τις Ελληνίδες, είναι και η Σποτάκοβα με την οποία είχα την τύχη να αγωνιστώ και πολλές φορές. Ήταν ο τελευταίος, διεθνής της αγώνας στο Μόναχο και την χάρηκα. Ήταν μια αθλήτρια που την παρακολουθούσα από μικρή, την είχα πρότυπο, είναι ο θρύλος του ακοντισμού. Είναι τέλειο το συναίσθημα, γιατί από εκεί που έλεγα ότι την βλέπω στην τηλεόραση, αγωνίστηκα μαζί της. Είναι μεγάλη ευχαρίστηση και ικανοποίηση».
