Έκλαψες. Κλαις. Πόνεσες. Πονάς. Κατέρρευσες. Καταρρέεις. Απειλήθηκες. Απειλείσαι. Δε φοβήθηκες. Δε φοβάσαι. Ακριβώς όπως ο Παύλος σού έμαθε, ακριβώς όπως ο Παύλος σου ήθελε. Αν δεν στο έχουμε πει αρκετά, σε ευχαριστούμε…
Η Ελλάδα πανηγυρίζει μια νίκη στις βουλευτικές εκλογές. Χωρίς δεξιά, χωρίς αριστερά, χωρίς πρόσωπα, ναρκισσισμούς και τζάκια. Μία και μοναδική νίκη, ένα και μοναδικό μήνυμα, τουλάχιστον για το 97% του πληθυσμού. Με την ευχή σύντομα να γίνει 100%, ούτε καν 99%. Η Χρυσή Αυγή καταποντίστηκε. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι πια trend, διέξοδος, αντίδραση ̇διότι αρνούμαστε να πιστεύουμε ότι υπήρξε ποτέ αληθινή επιλογή. Είναι δακτυλοδεικτούμενη μειοψηφία, όπως όφειλε πάντα να είναι.
Δεν είναι, όμως, η Ελλάδα που νίκησε. Δεν είσαι εσύ, δεν είμαι εγώ, δεν είναι η εξουσία ή η αντιπολίτευση, δεν είναι οι φωνές των πολλών. Είναι η μάχη μιας γυναίκας. Η Μάγδα Φύσσα περιμένει ακόμα, σχεδόν έξι χρόνια μετά τη δολοφονία του γιου της, τη δικαίωση. Σέρνεται στο δικαστήριο, αντικρίζει τους δολοφόνους του παιδιού της, ακούει γελοία επιχειρήματα, αντέχει τις προσβολές και μάχεται απέναντι στο θηρίο του ναζισμού. Δεν έχει κάνει βήμα πίσω, δεν έχει τρομάξει από το μαυροφορεμένο μίσος, δεν την σταμάτησαν ούτε όταν της φώναζαν «πού είναι ο Παύλος σου τώρα;».
Ο Παύλος Φύσσας χάθηκε εκείνο το βράδυ του Σεπτεμβρίου. Αναίτια. Εξοργιστικά αναίτια. Οι δολοφόνοι του έχουν γίνει γνωστοί. Η δίκη βρίσκεται εν εξελίξει. Για τη μητέρα του, για την οικογένειά του και τους οικείους του, δεν πρόκειται να επιστρέψει στη ζωή. Ο Παύλος ήταν 34 ετών. Όμως, ο Παύλος ζει.
Κυρία Μάγδα, ο Παύλος ζει. Κυρία Μάγδα, σίγουρα δε σου το έχουμε πει όσες φορές πρέπει. Σίγουρα δεν σου το έχουμε πει αρκετά. Κυρία Μάγδα, σε ευχαριστούμε. Η χθεσινή νίκη είναι δική σου νίκη…
