Ήθελα να γράψω πολλά για όσα συνέβησαν όλες αυτές τις μέρες, τα περισσότερα όχι θετικά. Πλην όμως ένα «Παύλο μου…» ήταν αρκετό για να καταρρεύσει ο κυνισμός μου σαν χάρτινος πύργος.
Ναι, η απόφαση ήταν ιστορική. Η μέρα, είναι πάνω από όλα ημέρα χαράς. Ό,τι κι αν προηγήθηκε (υποκρισία και λαϊκισμός), ό,τι κι αν ακολουθήσει (όπως η δεδομένη προσπάθεια εκμετάλλευσης του αποτελέσματος) δεν έχει σημασία μπροστά στην γενική εικόνα: η δημοκρατία έδειξε ότι έχει αντιστάσεις.
Σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, οι θεσμοί ανταποκρίθηκαν στο ύψος της περίστασης. Και η εμπιστοσύνη στους θεσμούς είναι η βάση για να αποκατασταθεί η κλονισμένη μας εμπιστοσύνη στην δημοκρατία.
Η Χρυσή Αυγή και οι νεοναζιστές, καταδικάζονται σε καιρό ειρήνης, ως εγκληματίες.
Η Χρυσή Αυγή, με απόφαση δικαστηρίου πια, δεν είναι κόμμα. Είναι εγκληματική οργάνωση. Ένα σπουδαίο μαντάτο, ένα ηχηρό μήνυμα, μια κρίσιμη κερδισμένη μάχη. Αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους πάλεψαν για αυτήν την νίκη – ήταν λίγοι, μην ξεγελιέστε από το σημερινό πλήθος.
Οι πολιτικές προεκτάσεις της σημερινής καταδίκης ευελπιστώ ότι θα απλωθούν σαν απολυμαντικό και θα καθαρίσουν σε μεγάλο βαθμό το εγχώριο πολιτικό τοπίο. Η Ελλάδα έγινε μια χώρα στην οποία ο φασισμός ακόμα κι αν δεν είναι ηττημένη ιδεολογία, είναι πια μια ποινικά καταδικασμένη πρακτική και τούτο έχει τεράστια αξία.
Υπάρχουν αρκετά ακόμα που μπορούμε να συζητήσουμε γύρω από το ζήτημα – ποιοι έκλειναν το μάτι στην Χρυσή Αυγή επί σειρά ετών και σήμερα το παίζουν πολέμιοι της, πόσο επικίνδυνο είναι να πιστεύουμε ότι συλλαλητήρια σαν το σημερινό έχουν θέση σε μια ποινική διαδικασία) κ.ά. Φοβάμαι ότι εκ φύσεως ανήκω στους σκεπτικιστές που πάντα βλέπουν τις σκιές, πίσω από το φως.
Ωστόσο σε μια χρόνια ζόφου, όπως το 2020, μια τόσο χαρούμενη είδηση αξίζει τουλάχιστον ενός λεπτού σιγή.
Σιγή ικανοποίησης και επαναφόρτισης ενόψει της καθημερινής μάχης με τον φασισμό που πρέπει να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση από ποτέ.
Κυρίως, σιγή σεβασμού απέναντι στην μάνα – σύμβολο. Εκείνη, ναι, νίκησε. Πικρή νίκη ασφαλώς, ο Παύλος της δεν γυρίζει πίσω. Αλλά νίκη. Την έβλεπα να ανοίγει την αγκαλιά της για να χωρέσει όλους όσους έσπευσαν στο Εφετείο να της συμπαρασταθούν, μα στην πραγματικότητα ήξερα ότι θα ήθελε να αγκαλιάσει μόνο έναν.
Και σκεφτόμουν ότι συνέβησαν πολλά τα τελευταία πεντέμιση χρόνια και γράφτηκαν ακόμα περισσότερα αλλά στο τέλος της ημέρας εκείνο που μένει είναι το εξής: Η άλλοτε κραταιά Χρυσή Αυγή, ηττήθηκε κατά κράτος από την αρχαιότερη και πιο ακαταμάχητη δύναμη στην φύση: την δύναμη μιας μάνας που ήθελε δικαίωση για το παιδί της.
