Η πικρή γεύση της ήττας θα ερχόταν με μαθηματική ακρίβεια. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε. Ολοι το γνωρίζαμε, ασχέτως εάν οι προσδοκίες για το πρώτο ντέρμπι της σεζόν ήταν σαφώς μεγαλύτερες, τόσο όσον αφορά το αποτέλεσμα όσο (κυρίως) την αγωνιστική εικόνα.
Οι «μπέμπηδες» του Δώνη έχασαν την πρώτη τους φετινή μάχη στην Τούμπα μετά από οκτώ αγωνιστικές από έναν σαφώς ποιοτικότερο, ανώτερο σε όλους τους τομείς και πιο έμπειρο ΠΑΟΚ, σε ένα ματς όπου όλα πήγαν στραβά και ειδικότερα το δεύτερο εφιαλτικό ημίχρονο θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά και οδηγός για το μέλλον της μικρότερης ηλικιακά ομάδας του πρωταθλήματος.
Ο Παναθηναϊκός ήταν τολμηρός μόνο στα χαρτιά, στην επιλογή του Δώνη να παρουσιάσει την ομάδα σε σχηματισμό 4-4-2, με επιθετικό δίδυμο τους Μακέντα και Καμπετσή και με πλάνο να πιέσει ψηλά (στο αμυντικό και στο δεύτερο τρίτο) τον αντίπαλό του, προκειμένου και να του χαλάσει/ανακόψει το χτίσιμο του παιχνιδιού από τη φάση της άμυνάς του.
Με εξαίρεση το πρώτο 20λεπτο αυτό δεν συνέβη, όχι επειδή ήταν λάθος το πλάνο αλλά διότι υπήρξε ατολμία, ενίοτε και φόβος, όταν οι ίδιοι οι «πράσινοι» είχαν οι ίδιοι την μπάλα στα πόδια τους για να δημιουργήσουν.
Η αδυναμία στο κράτημα της μπάλας περιόρισε αισθητά τη συνολική αυτοπεποίθηση της ομάδας, επέτεινε την ανασφάλεια και έφερε πίσω.. βήματα και αμυντικογενή ένστικτα που έγιναν αισθητά από το 30’ και μετά, με το 0-0 του πρώτου ημιχρόνου να είναι κολακευτικό έτσι όπως πήγε το τελευταίο τέταρτο.
Εκ της εικόνας ήταν θέμα χρόνου να δεχθεί κάποιο γκολ ο Παναθηναϊκός (αν δεν ήταν ο Διούδης με την απόκρουση της δεκαετίας στην κεφαλιά του Πρίγιοβιτς αυτό θα είχε γίνει ήδη) μια και η μεσαία γραμμή και οι δύο πλάγιοι μπακ των μετόπισθεν έχριζαν περαιτέρω υποστήριξης.
Ο Δώνης ήθελε να περάσει στους πιτσιρικάδες νοοτροπία του τύπου «είμαστε ο Παναθηναϊκός και δεν φοβόμαστε» πλην όμως η ποιοτική ανωτερότητα του έμψυχου δυναμικού των γηπεδούχων, ο παράγοντας έδρα και η ατολμία/απειρία των νεαρών παικτών του, καθιστούσαν πολυτέλεια την ύπαρξη δύο επιθετικών.
Ο Καμπετσής ήταν χαμένος όσο αγωνίστηκε ενώ ο Μακέντα πάλευε κι αναζητούσε απεγνωσμένα συνεργασίες πλην όμως η μπάλα δεν ανέβαινε με τίποτα απ’ τη μεσαία γραμμή προς το επιθετικό τρίτο.
Εκεί, στη ραχοκοκαλιά, ήταν και το κυριότερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού που συν τοις άλλοις είχε εκτός ματς τον Χατζηγιοβάνη και έβλεπε τον Μπουζούκη περικυκλωμένο από τρεις και τέσσερις αντιπάλους του, αισθητά περιορισμένο (με εξαίρεση την κάθετη στον Μακέντα στα πρώτα λεπτά) μέχρι το 60’ όταν ανέβασε την απόδοσή του και ήταν ο μόνος που απείλησε σε δύο περιπτώσεις τα μετόπισθεν των γηπεδούχων.
Το δεύτερο πρόβλημα αφορούσε στην αναχαίτιση των διδύμων του ΠΑΟΚ στις δύο πτέρυγες.
Στο πρώτο ημίχρονο και παρότι δεν υπήρχε σκορ, οι Βιεϊρίνια και Μπίσεσβαρ έπαιζαν «κορόιδο» τον Κουλιμπαλί και στο δεύτερο το σκηνικό απλώς άλλαξε πλευρά με τους Μάτος και Ζαμπά να πράττουν ομοίως με τον Ινσούα.
Εξτρα πρόβλημα ήταν επίσης οι στατικές φάσεις και οι ψηλές σέντρες από τα πλάγια, με τους παίκτες του ΠΑΟΚ να κυριαρχούν στον αέρα και να βγαίνουν νικητές όταν η μπάλα ταξίδευε ψηλά.
Η εξαίρεση στον κανόνα της κάκιστης βραδιάς του Παναθηναϊκού, συνολικά ως ομάδα και ατομικά για τους ποδοσφαιριστές, αφορούσε στον Σωκράτη Διούδη.
Ηταν μακράν ο κορυφαίος του τριφυλλιού κι αν δεν ήταν αυτός κάτω από τα δοκάρια το εύρος της ήττας θα ήταν μεγαλύτερο.
Κάποια στιγμή η πρώτη ήττα θα ερχόταν. Συνέβη στην Τούμπα απέναντι στον πληρέστερο ΠΑΟΚ όλων των εποχών και πάμε παρακάτω.
Το ζητούμενο για τους «μπέμπηδες» του Δώνη δεν είναι η ήττα αυτή καθεαυτή αλλά η διαχείρισή της μέσα στα αποδυτήρια.
Είναι πρώτη φορά που θα πρέπει ο Δώνης να διαχειριστεί σκυμμένα κεφάλια πιτσιρικάδων μετά από κάποιο ματς και είναι καθοριστικής σημασίας να το πράξει όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά προκειμένου να το αφαιρέσουν απ’ το μυαλό τους και να παραδειγματιστούν απ’ τα λάθη τους, ειδικότερα από τη στιγμή που το πρόγραμμα με τα απανωτά ντέρμπι με ΑΕΚ και Ολυμπιακό δεν… αστειεύεται.
*«Εφυγε» προχθές στα 53 του χρόνια μία ξεχωριστή μορφή για όσους ασχολούνται με τον Παναθηναϊκό, ο Γιάννης Καρακίτσος, έχοντας δώσει για πολλά χρόνια μεγάλη «μάχη» με τη νόσο του Wilson. Μία κληρονομική γενετική διαταραχή που αφορά τον μη φυσιολογικό μεταβολισμό του χαλκού στους ιστούς. Ο Γιάννης ήταν επί δεκαετίες αυτός που είχε τα κλειδιά στις γηπεδικές εγκαταστάσεις του «τριφυλλιού» και στο τμήμα διαχείρισης αγώνων και το τριφύλλι ήταν η μεγάλη του αγάπη και διέξοδος. Καλό ταξίδι Γιάννη.
