ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως υπό άλλες συνθήκες δεν θα το συζητάγαμε και πολύ το παιχνίδι με τον Ατρόμητο, ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Με τις υπάρχουσες όμως, με αυτές δηλαδή που δεν έχουμε ξαναδεί εδώ και… 110 χρόνια στο μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο, δεν χωράει αμφιβολία ότι σε αυτούς τους παίκτες και σε αυτόν τον προπονητή χρωστάμε ΟΛΟΙ οι Παναθηναϊκοί ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Σε εκείνους που στην πλήρη αποτύπωση του μόνοι εναντίων όλων τα δίνουν όλα για το τριφύλλι και ακόμη κι αν δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν, σέβονται, ιδρώνουν και ματώνουν τη δοξασμένη φανέλα που φοράνε.
Ακόμη και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές – έστω κι αν το καθυστέρησα κανένα δυωράκι, χαζεύοντας και την ΑΕΚ – μπορεί το ματς της Λεωφόρου να έχει ήδη ξεχαστεί. Λογικό και επόμενο όταν στην κυριολεξία δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο, όταν αυτή τη στιγμή και με τα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί μπορείς να πεις ότι είσαι και… σχεδόν υποβιβασμένος λόγω χρεών. Αν δεν αλλάξουν οι νόμοι και δεν υποβιβαστείς του… χρόνου καθώς είτε έτσι είτε αλλιώς (κι αν δεν μπουν ΛΕΦΤΑ και όχι αέρας κοπανιστός) η επόμενη σεζόν είναι ήδη υποθηκευμένη. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για την απόλυτη εβδομάδων των παθών αυτή που ξημερώνει. Της τελικής κρίσης και ελπίζουμε όχι της τελικής… πτώσεως
Δεν χρειάζεται νομίζω να υπενθυμίσουμε τι περίπου συμβαίνει στον Παναθηναϊκό. Ούτε καν τις τελευταίες μέρες, με τις αφαιρέσεις βαθμών, τις απεργίες των ποδοσφαιριστών, τις απαγορεύσεις των μεταγραφών, τους άδειους φακέλους για την άδεια, τα ψέμματα της “διοίκησης” και δεν συμμαζεύεται. Γνωστά όλα αυτά και στενάχωρα για τους πάντες. Για όσους νοιώθουν τέλος πάντων. Και είναι ΠΟΛΛΟΙ! Κι ας μην φαίνονται…
Να πω τη μαύρη αλήθεια, βλέποντας την εικόνα προ δυο εβδομάδων στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ, αλλά και γνωρίζοντας τα όσα ακολούθησαν, δεν περίμενα τη σημερινή νίκη. Και δεν ήμουν και ο μόνος αφού φτάσαμε να παίζει ο Παναθηναϊκός με τον Ατρόμητο στη Λεωφόρο και στο στοίχημα να δίνουν φαβορί τους φιλοξενούμενους. Σημεία των καιρών…
Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη επικράτηση αποκτά ξεχωριστή σημασία, γι’ αυτό και το ευχαριστώ σε αυτούς τους παίκτες και αυτόν τον προπονητή είναι λίγο. Οχι για τη θέση που έχουν την ομάδα, αλλά γιατί δεν λάκισαν, γιατί είναι εκεί και το παλεύουν δίνοντας ότι έχουν και δεν έχουν. Ο Θεός μαζί τους, ο Θεός μαζί μας, ο Θεός βοηθός…
Παρά τα προβλήματα, παρά την έλλειψη κινήτρου, παρά το γεγονός ότι για 8η φορά βρέθηκες να παίζεις με παίκτη λιγότερο (σωστή η αποβολή, αν και για τον ίδιο λόγο, δηλαδή θέατρο, δεν είδε αργότερα κάρτα ο Γιαννούλης), οι πράσινοι είχαν ψυχή, ο Μαρίνιος νίκησε τακτικά τον αντίπαλό του και η νίκη ήρθε δίκαια μαζί με το θερμό χειροκρότημα του κόσμου που… ΕΧΕΙ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙ. Και ποιος σώζει την ομάδα και ποιος την διαλύει…
