Ομολογώ ότι όσο περνούν τα χρόνια λόγω ηλικίας και πείρας σοκάρομαι λιγότερο με διάφορα που ακούω. Σπάνια πέφτω από τα σύννεφα, όχι γιατί δεν υπάρχει διαιτητής να μου δώσει πέναλτι, αλλά επειδή συνειδητοποίησα την αλήθεια της φράσης «τελικά δεν έχουμε δει και δεν έχουμε ακούσει τίποτα ακόμη». Και φαντάζομαι πως επειδή δεν είμαι «από τους 20χρονους που δεν έχουν δει εκείνη την εποχή αλλά σχολιάζουν» έχω δικαίωμα να… πω την άποψή μου για τα «Αλεξανδρινά»!
Όσο περνάνε οι ώρες από την πρώτη στιγμή που διάβασα την (άριστη δημοσιογραφικά) συνέντευξη του Αλέκου Αλεξανδρή στο Sport24.gr (σ.σ. αναφέρομαι στο Μέσο, επειδή έτσι πρέπει και γιατί δεν θέλω να μοιάσω με κάποιους που έχουν «οικειοποιηθεί» δικές μου δουλειές στο παρελθόν δίχως να γράφουν την πηγή) τόσο καταλαγιάζουν μέσα μου οι σκέψεις. Ήρθαν να κολλήσουν και οι «διευκρινιστικές» δηλώσεις που έκανε στο ραδιόφωνο του ίδιου ομίλου πριν από λίγη ώρα ο Αλεξανδρής κι έτσι έχουμε πλέον όλο το κάδρο. Με την ατάκα «Δεν θέλετε να ακούτε τέτοια πράγματα, τελικά» του πρωταγωνιστή να αποδεικνύει περίτρανα το «Αυτός ήμουν, είμαι και θα είμαι»! Χειρότερα τα έκανε, καλύτερα όχι…
Θαρρώ όμως ότι το «δέντρο» είναι η «κυνική νοοτροπία ζωής και καριέρας Αλεξανδρή» στο ποδόσφαιρο. Το «δάσος» είναι η «νοοτροπία Αλέκου» στην ελληνική κοινωνία.
Ο Αλεξανδρής υπήρξε (ποδοσφαιρικά) το ίδιο κυνικά ειλικρινής όπως ο Σπάθας πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες. Τι είχε πει ο «Ζαν Σπαθ»; «Το Αιγάλεω και ο Ολυμπιακός να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθ…» Ειλικρινέστατος. Τι είπε ο Αλεξανδρής, το οποίο επίσης θα συζητιέται τα επόμενα 20 χρόνια: «Εντάξει, εγώ έπεσα για το πέναλτι, εσύ έπρεπε να το δώσεις;» Στα… μούτρα του κάθε Κασναφέρη που διαμόρφωσε αποτελέσματα εκείνη την εποχή το είπε τώρα ο Αλέκος. Ο οποίος «αποθεώνεται» από κάποιους επειδή λέει «είναι ειλικρινής». Ειλικρινά ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ να διορθώσω.
Διότι, προφανέστατα δεν υπήρξε ο μοναδικός «βουτηχτής» στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας. Μην τρελαθούμε. Είτε ο Αλέκος των 10 πρωταθλημάτων είτε ο Αλέκος της Κάτω Ραχούλας είτε ο Μαραντόνα της Αργεντινής είτε ο Μαραντόνα των… Σεπολίων, άπαντες κάποια στιγμή στον αθλητισμό έχουν επιχειρήσει (και θα επιχειρούν εις τον αιώνα των αιώνων) την εφήμερη κλεψιά. Την έχουν πανηγυρίσει. Και θα ξανασυμβεί αυτό.
Εδώ όμως δε μιλάμε για «εφήμερη κλεψιά» αλλά για αδίστακτη ομολογία νοοτροπίας ΖΩΗΣ και ΚΑΡΙΕΡΑΣ. Με… αφοπλιστική ειλικρίνεια, φυσικά. Σα να λέει ο άλλος στο δικαστήριο «κύριε πρόεδρε, εντάξει, εγώ έκλεψα την τράπεζα αλλά ο άλλος γιατί την δημιούργησε;»
Το είπε άλλωστε και στο ραδιόφωνο ο Αλεξανδρής: «Κάποιες στιγμές θα χρειαστεί να κάνεις το οτιδήποτε για να κερδίσεις. Αν έχει σοκαριστεί ο μέσος Έλληνας απ΄αυτά που είπα τότε είμαστε άξιοι σα λαός». Για να θεωρηθούμε «άξιοι ως λαός» στα μάτια του πρώην διεθνή (πολύ σπουδαίου κι αυτό ΔΕΝ αμφισβητείται) ποδοσφαιριστή θα πρέπει προφανώς να… αποδεχθούμε, ότι: «1.Σε όλη μου την ποδοσφαιρική καριέρα μου προσάπτουν ένα πέναλτι μέσα στην Καβάλα. 2. Πρέπει να ανοίξουν καινούργια οφθαλμιατρεία να βλέπει ο κόσμος…» Δηλαδή ζητάει να αποδεχθούμε πως όντως μας ψεκάζουν!
Ο Αλεξανδρής αντέδρασε αρχικά στο facebook στα εις βάρος του σχόλια μιλώντας για «διαφορετικότητα» η οποία «τρομάζει». Για κομπλεξισμό, αμάθεια, μικροπρέπεια, στενοκεφαλιά κι ένα σορό άλλα «κοσμητικά» τα οποία δε… σεβάστηκαν την αυθεντική δήλωσή του με την οποία ουσιαστικά είχε δηλώσει «υπερήφανος ποδοσφαιρικός κλέφτης». Οκ. Δημοκρατία έχουμε. Γνώμη του και γνώμη τους όσων σχολιάζουν τα λεγόμενά του.
Εκείνο όμως το οποίο ΣΟΚΑΡΕ ήταν η αναφορά του Αλέκου: «Αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fair play και μαλακίες. Θέλω να κερδίσω. Πώς θα κερδίσω; Με τον οποιοδήποτε τρόπο. Κλέβω ακόμα και το παιδί μου! Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες».
Πριν από λίγο έσπευσε να ανασκευάσει: ««Βλέπω πως πάρθηκε μία λέξη ότι κλέβω και τα παιδιά μου… Εντελώς χαριτολογώντας και μεταφορικά το είπα. Πως «κλέφτηκαν μια δυο λέξεις». Και πως ερμηνεύθηκαν. Όπως θέλει ο καθένας…»
Δεν «ερμηνεύθηκαν» αγαπητέ. ΕΤΣΙ ακριβώς τα είπατε. Φιλικά να συμβουλεύσω, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα θελήσετε να… χαριτολογήσετε, να ΜΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ παιδιά στα λεγόμενά σας. Ούτε τα δικά σας ούτε των άλλων. Ούτε μεταφορικά ούτε κανονικά. Πόσο μάλλον όταν προπονείτε και διδάσκετε παιδιά. Ημαρτον!
Μέχρι χθες είχαμε ακούσει το «θέλω να νικάω ακόμη και σε διπλό τον αδερφό μου». Ή το «αμάρτησα για το παιδί μου». Αλλά ότι «κλέβω ακόμη και το παιδί μου» για να κάνω… πρωταθλητισμό, συγνώμη αποτελεί «πατέντα Αλεξανδρή». Μεταφορικά, πάντα. Προφανώς γιατί «μας ψεκάζουν» όπως μας είπε πριν από λίγο. Δεν διευκρίνισε αν μας ψεκάζουν κανονικά ή… μεταφορικά.
Αν ρωτήσεις έναν ληστή «γιατί ρε αδερφέ μπούκαρες στο σούπερ μάρκετ και πήρες τις εισπράξεις του ανθρώπου που δουλεύει για το μεροκάματο» μπορεί να σου πει «επειδή πεινούσα κι έπρεπε να φάω». Ειλικρινέστατος στη… διαφορετικότητά του στόχου του. Αν αναρωτηθείς όμως «γιατί ρε παλικάρι δεν πήγες να δουλέψεις ακόμη και να καθαρίζεις βόθρους αν χρειαστεί για να ζήσεις» δύσκολα θα πάρεις απάντηση…
Επιμένω πάντως: το θέμα δεν είναι να «σιχτιρίζουν» οι Παναθηναϊκοί, οι ΠΑΟΚΤσήδες, οι ΑΕΚτζήδες, τον Αλεξανδρή για τον κυνισμό με τον οποίο παρουσίασε τη «σκέψη» του όταν κατακτούσε τα πρωταθλήματα ούτε να τον «υπερασπίζονται» κάποιοι Ολυμπιακοί ως τον «θιασώτη της ειλικρίνειας και του θάρρους» (Να πει φυσικά ΟΛΑ αυτά… μερικά χρόνια αφού τα έκανε και αφού τότε τα χαιρόταν, προφανώς μη δίνοντας δεκάρα στην «περιρρέουσα ατμόσφαιρα», στις καταγγελίες και στους δεκάδες συναδέλφους του από άλλες ομάδες οι οποίοι φώναζαν ότι κάποιοι με μαϊμού πέναλτι «τους κλέβουν το ψωμί»).
Η ποδοσφαιρική προσέγγιση του θέματος είναι το «δέντρο». Αν δούμε λίγο παραπέρα, στο «δάσος» της ελληνικής κοινωνίας θα αντικρύσουμε αρκετούς «Αλέκους» με τη νοοτροπία «θα κάνω ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να κερδίσω». Και η… μετάφραση «τα πάντα» δεν συνοδεύεται από κερί στην εκκλησία, για να ξέρουμε και τι μας γίνεται.
Ο καθένας έχει τη δική του… οπτική στο «νίκη με κάθε μέσο στη δουλειά μου». Ο ένας π.χ. κλέβει πολλά χρόνια το κράτος, δηλώνει περήφανος γι αυτό και στ’ αρχ… του αν την πληρώνει ο διπλανός του που δηλώνει όλα τα εισοδήματά του. Ο άλλος κλέβει τον πελάτη στο ζύγι, ο δίπλα κλέβει τον καταναλωτή σερβίροντάς του σάπιο κρέας, ο παραπέρα κλέβει στον λογαριασμό, ο παραδίπλα κλέβει στις αποδείξεις, ο απέναντι κλέβει τον γείτονά του στα σύνορα του οικοπέδου, ο πιτσιρικάς κλέβει στις εξετάσεις για να περάσει σε σχολή, ο 30άρης βγήκε στη σύνταξη κλέβοντας-δηλώνοντας «μαϊμού τυφλός», ο «κομματάρχης» έκλεψε τη σειρά κάποιον που το δικαιούνταν για να διοριστεί επειδή είχε μέσο.
Υπάρχουν «κλέφτες» ποδοσφαιριστές, δημοσιογράφοι, γιατροί, ελεύθεροι επαγγελματίες, παπάδες, αστυνομικοί, «κλέφτες» ψηλοί, κοντοί, χοντροί, αδύνατοι, δεξιοί, αριστεροί, έξυπνοι και βλάκες. «Κλέφτες» για κάθε γούστο. Με κάθε μέσο και τρόπο να «θριαμβεύσουν» στη δουλειά και στη ζωή τους.
Ξέρετε πόσοι εξ αυτών δήλωναν «περήφανοι και μάγκες κλέφτες» τις τελευταίες τουλάχιστον δύο δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία; Το χειρότερο δε είναι πως αρκετοί ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ αυτή τη «νοοτροπία» και στα παιδιά τους. Για να γίνουν κι εκείνα «μάγκες». Δεν ξέρω αν νωρίτερα τα… έκλεβαν παίζοντας ένα μονό στην αυλή για να τους μάθουν πως γίνεται ο «πρωταθλητισμός της ζωής»! Μεταφορικά, πάντοτε…
Οσοι λοιπόν συμφωνείτε πως αυτοί που προανέφερα είναι «μάγκες, που κέρδισαν με οποιοδήποτε ΤΡΟΠΟ (όχι πάντοτε μέσα στα πλαίσια «νομιμότητας», φυσικά) στη δουλειά τους έχοντας αυτό ως ΜΟΤΟ ζωής», μπορείτε να αποθεώσετε κάθε Αλέκο Αλεξανδρή για τη μνημειώδη «ειλικρίνειά του»! Οι υπόλοιποι, ψεκασμένοι ή όχι, ας αναρωτηθούμε ΤΙ και ΠΟΣΑ πρέπει να φροντίσουμε να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ στην ελληνική κοινωνία, σε αυτή που «Μνημονιακά» κληροδοτούμε στα παιδιά μας. Δίχως να τα… κλέβουμε αλλά και δίχως να τους «μαθαίνουμε» πως ο «ένας ειλικρινής ''κλέφτης''» είναι καλύτερος από έναν «ειλικρινή αγωνιστή» στη ζωή.
Υ.Γ Δέκα πρωταθλήματα με Ολυμπιακό και ΑΕΚ έχει κατακτήσει ο Αλέκος Αλεξανδρής, δέκα (επτά + τρεις Ευρωλίγκες) και ο Βασίλης Σπανούλης με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Κι όμως τους χωρίζουν ΑΙΩΝΕΣ νοοτροπίας και συμπεριφοράς...
