Σε δύο μήνες, στις 11 Μαΐου 2017, συμπληρώνονται 14 χρόνια από τη «Μέκκα του αίσχους» όπως αποκαλώ από τότε το περιβόητο «παιχνίδι» στη Ριζούπολη ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Χαρακτηρισμό που είχα αναφέρει και στον ραδιοφωνικό «αέρα» συνομιλώντας κάποτε με τον πρώην διευθυντή επικοινωνίας της ΠΑΕ Ολυμπιακός και σημερινό δήμαρχο Πειραιά, τον κ. Γιάννη Μώραλη.
Είτε 14 είτε 24 είτε 104 χρόνια περάσουν όμως, η «Ριζούπολη» θα μνημονεύεται και πάντα θα ξεσηκώνει θύελλες. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού θα στέκονται στο 3-0 που χάρισε στους «ερυθρόλευκους» το (7ο συνεχόμενο) πρωτάθλημα, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού θα τρελαίνονται στη ανάμνηση όσων συνέβησαν. Δεν θα πάψουν ποτέ να τα έχουν με τον Τζίγγερ ο οποίος επέτρεψε τη «σφαγή» της ομάδας του αφήνοντάς την να μπει σα χριστιανός στο κλουβί με τα λιοντάρια. Και όλοι οι υπόλοιποι θα ευχόμαστε να μην ξαναζήσει (σε αυτό το επίπεδο αίσχους, καθώς από τότε δυστυχώς ακολούθησαν και άλλες αλητείες, διαφόρων… χρωμάτων, σε ματς) το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός κάτι ανάλογο.
Η συνέντευξη που παραχώρησε ο Άγγελος Μπασινάς στον ΣΠΟΡFM 94.6 και στον Ντέμη Νικολαϊδη ήταν γεμάτη συναίσθημα από την πλευρά του πρωταγωνιστή αλλά κυρίως μεγάλες αλήθειες. Οσοι ζήσαμε την καριέρα του πρώην αρχηγού του Παναθηναϊκού, ενός ανθρώπου που υπήρξε πάντοτε λιγομίλητος και για αρκετούς «δύσκολος χαρακτήρας», γνωρίζουμε ότι ο Μπασινάς περιέγραψε την πραγματικότητα. Σε όλα. Μια πραγματικότητα η οποία ξετυλίχθηκε από τις περιγραφές εκείνων που έζησαν την «κόλαση» το 2003 στη Ριζούπολη (ανάμεσά τους και ο μετέπειτα ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού Μιχάλης Κωνσταντίνου, ο οποίος σύμφωνα με τις διηγήσεις κάποιων κρατούσε την πόρτα των αποδυτηρίων όταν απέξω χτυπούσαν και κλωτσούσαν με μανία οπαδοί υπό την… απουσία της αστυνομίας). Αναφέρομαι στους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού (άλλοι εκ των οποίων είχαν βουρκώσει, οι ξένοι με πρώτο τον Φινλανδό Γιόνας Κόλκα φώναζαν ότι δεν ήθελαν να παίξουν τρέμοντας για τη ζωή τους), οι οποίοι όντως πήγαν –αλλά κυρίως παρέμειναν- ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΟΙ (όπως είπε ο Αγγελος) στη Ριζούπολη. Απροστάτευτοι από τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και τον Αγγελο Φιλιππίδη. Τον τότε ιδιοκτήτη και τον τότε πρόεδρο της ΠΑΕ Παναθηναϊκός οι οποίοι ουδέποτε πήραν ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ που έπρεπε και κυρίως ΟΦΕΙΛΑΝ στην ιστορία του συλλόγου τους. Δηλαδή την ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ του Παναθηναϊκού από τη Ριζούπολη και τη ΜΗ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ του αγώνα, με ΌΠΟΙΟ ΚΟΣΤΟΣ για το τριφύλλι.
Υπήρξε στιγμή στη διάρκεια της «προθέρμανσης» (ο θεός να την κάνει…) που οι παίκτες του Παναθηναϊκού αποχωρούσαν τρέχοντας προς τα αποδυτήρια με τις ασπίδες των ΜΑΤ να τους… προφυλάσσουν από καταιγισμό «πυρών» (φωτοβολίδων κ.λ.π.) και ο Μπασινάς ξέμεινε μόνος του στο γήπεδο ανάμεσα σε κλοιό αστυνομικών. Σκηνές ασύλληπτης ντροπής για το ποδόσφαιρο.
Η ατάκα του «πήγαμε ορφανοί στη Ριζούπολη» περιγράφει την πραγματικότητα που έζησαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού. Την αποστολή συνόδευαν, αν θυμάμαι σωστά, ο Βέλιμιρ Ζάετς, ο Γιάννης Ζαβραδινός και η Αμαλία Κυπαρρίση. Άφαντος ο Αγγελος Φιλιππίδης. Που-θε-να ο κύριος πρόεδρος. Εμφανίστηκε μετά από δύο μέρες στην Παιανία όταν όλως… τυχαίως άνοιξαν οι πόρτες, μπούκαραν οι οπαδοί και κυνήγησαν τους ποδοσφαιριστές, χτυπώντας κάποιοι τότε μέχρι και τον Κριστόφ Βαζέχα.
Τζίγγερ: «Αν την είχαμε αποσύρει, θα υπήρχε τιμωρία, δεν θα έπαιζε η ομάδα στο Τσάμπιος Λιγκ, θα καταστρεφόταν…»
Αφαντος δεν ήταν μόνο ο Φιλιππίδης. Ηταν κυρίως ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, ο οποίος παρακολουθούσε από την τηλεόραση την ομάδα του να μπαίνει στη μηχανή του κιμά και δεν έκανε ΤΙΠΟΤΑ για να το αποτρέψει.
Θυμάμαι ότι γνώρισα για πρώτη φορά, λίγα χρόνια μετά τη Ριζούπολη (το 2007 ήταν), τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και συνομίλησα μαζί του για αρκετή ώρα. Toν ρώτησα από την πρώτη στιγμή: Για ποιο λόγο δεν αποσύρατε την ομάδα σας από τη Ριζούπολη; Γιατί την αφήσατε να παίξει σε εκείνο το παιχνίδι παρόλα όσα είχαν συμβεί;
Η απάντηση που πήρα ήταν η ακόλουθη: «Αν είχαμε αποσύρει την ομάδα θα υπήρχαν πολύ βαριές τιμωρίες. Δεν θα έπαιζε ο Παναθηναϊκός στο Τσάμπιονς Λιγκ, θα καταστρεφόταν. Δεν μπορούσα λοιπόν να κάνω κάτι τέτοιο…» (Θυμίζω πως τη σεζόν 2003-04 έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ με αντιπάλους την Μάντσεστερ Γ., την Στουτγκάρδη και τη Ρέιντζερς).
Είχα διαφωνήσει κάθετα με αυτή την άποψη. Και είχα αντιπαραθέσει στον κ. Βαρδινογιάννη πως ιστορική καταστροφή για τον Παναθηναϊκό αποτέλεσε το γεγονός ότι εκείνος τον άφησε να παίξει στη «Μέκκα του αίσχους». Πιστεύω πως η 11η Μαίου 2003 ήταν η μέρα στην οποία ουσιαστικά ο Γιάννης Βαρδινογιάννης «τελείωσε» στη συνείδηση της πλειονότητας των οπαδών της ομάδας του. Γι αυτό και μετά από λίγα χρόνια, το 2008 ακολούθησε το συλλαλητήριο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που αποτέλεσε την αρχή για να ανοίξει ο Τζίγγερ την ΠΑΕ και να γίνει η πολυμετοχικότητα.
Το γεγονός ότι η πολυμετοχικότητα απέτυχε και εν συνεχεία οδήγησε τον Παναθηναϊκό σε χρέη 30 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ (με όσα ακολούθησαν) δεν αφαιρεί τις ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ευθύνες του Τζίγγερ στην υπόθεση της Ριζούπολης. Και η ατάκα του πρώην αρχηγού του Παναθηναϊκού, του Αγγελου Μπασινά, «Δεν έπρεπε να γίνει το παιχνίδι, ήταν πόλεμος και πήγαμε ορφανοί» περιγράφει την ωμή πραγματικότητα. Η οποία τα επόμενα χρόνια είναι σαφές ότι άλλαξε το ρου της ιστορίας του συλλόγου.
Οσο για το ποιος ήταν ο Άγγελος Μπασινάς; Θα μοιραστώ μαζί σας μια άγνωστη ιστορία για να δείξω ότι αυτός ο τύπος ήξερε να κρατάει το λόγο του. Γι αυτό και μετράει όταν μιλάει.
Το 2001 εργαζόμουν στον τηλεοπτικό σταθμό ΤΕΜΠΟ (είχε την ίδια ιδιοκτησία με το «Sportime» το οποίο τότε μεσουρανούσε στον αθλητικό Τύπο) και παρουσιάζαμε μαζί με τον Μανόλη Γρηγοράκη την κυριακάτικη αθλητική εκπομπή. Πριν από το παιχνίδι Παναθηναϊκός-Πανιώνιος είχαμε συμφωνήσει να έρθει στο στούντιο ο Μπασινάς. Το ματς τελείωσε 0-1 με γκολ του Ζίζι Ρόμπερτς. Θεωρήσαμε δεδομένο ότι ο Μπασινάς θα μας έστελνε μήνυμα ότι δεν επρόκειτο να έρθει. Το αντίθετο. Ο Αγγελος ήταν πιστός στο ραντεβού του. Κράτησε το λόγο του, ήρθε και εμφανίστηκε δίχως καμία ψευτο-δικαιολογία στην τηλεόραση. Οι περισσότεροι στη θέση του θα είχαν χρησιμοποιήσει το… κλασικό «καταλαβαίνετε ότι δεν μπορώ να μιλήσω μετά από μία τέτοια ήττα, τι θα λέει ο κόσμος» και άλλες ανάλογες αηδίες που ακούμε από ποδοσφαιριστές συχνά πυκνά.
Ο Μπασινάς δεν υπήρξε ποτέ «δημοσιογραφικός». Ηταν πάντα κλειστός χαρακτήρας. Αλλά ξεκάθαρος όταν αποφάσιζε να μιλήσει. Και έτσι αξιολογούνται ως πολύ σημαντικά όσα είπε στην εξομολόγησή του στον «αέρα» της εκπομπής του Ντέμη Νικολαϊδη στον ΣΠΟΡ FM 94.6
