Τον Γιάννη Τσαΐνη τον γνωρίζω προσωπικά, με τον Γιώργο Παράσχο έχουμε διασταυρωθεί στο ρεπορτάζ, με τον Κώστα Καραπαπά έχουμε δουλέψει για λίγο καιρό στα ίδια μέσα. Ακούγοντας τις καταγγελίες του πρώτου και του δεύτερου για τον τρίτο, ακόμη κι αν ήταν μια υπόθεση «ο λόγος σου ενάντια στον δικό μου» (που δεν είναι, υπάρχουν μάρτυρες , στην περίπτωση Τσαΐνη δε, εφόσον η φραστική επίθεση εναντίον του συνέβη εντός της αίθουσας τύπου, μοιάζει λογικό να υποθέσουμε ότι υπάρχει και βιντεοσκοπημένο υλικό, σωστά; Η Nova τι λέει επ’ αυτού;) δεν έχω καμία δυσκολία να αποφασίσω ποιον να πιστέψω.
Νομίζω το ίδιο ισχύει και για την συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που δεν φορούν κόκκινα γυαλιά. Το ζήτημα βεβαίως δεν είναι προσωπικό. Το ζήτημα είναι κεντρικό. Η επιλογή της διοίκησης του Ολυμπιακού, δηλαδή του Βαγγέλη Μαρινάκη για το είδος και το ύφος της επικοινωνίας που του αρέσει, λέει περισσότερα για τον ίδιο και λιγότερα για τον Καραπαπά. Ο Καραπαπάς κάνει την δουλειά του με τον τρόπο που θεωρεί σωστό και με τον τρόπο που προφανώς ο προϊστάμενος του επίσης θεωρεί σωστό.
Το γεγονός ότι αυτός ο τρόπος είναι ο συγκεκριμένος, απίστευτα αλαζονικός που περιλαμβάνει , σύμφωνα με τις καταγγελίες εν πάση περιπτώσει, τραμπουκισμούς, απειλές, ύβρεις, με ανώνυμα άρθρα σε διάφορα σάιτ, χυδαίες αναρτήσεις (όπου η μεγαλύτερη προσβολή που μπορεί να σκεφτεί ο κ. Καραπαπάς είναι να αποκαλέσει έναν άνδρα με γυναικείο όνομα – επίπεδο έκτης δημοτικού), με όλο το πακέτο που γνωρίζουμε εδώ και χρόνια, αποτελεί μια ακόμη ένδειξη της γενικότερης λειτουργίας του αφεντικού των Ερυθρολεύκων στο ελληνικό ποδόσφαιρο και της κεντρικής αισθητικής που προσπαθεί να επιβάλλει.
Όλα τα παραπάνω, εντούτοις, αποτελούν απλές διαπιστώσεις, χιλιογραμμένες, ειδικά από τούτο εδώ το σάιτ. Στο σημείο που έχουμε φτάσει δεν έχουν κανένα νόημα. Νόημα έχει μόνο η απάντηση στην εξής ερώτηση: Ως πότε;
Ως πότε θα ανεχόμαστε τους τραμπουκισμούς στο συγκεκριμένο γήπεδο;
Ως πότε θα σφυρίζουμε αδιάφορα όταν απολύονται ή στοχοποιούνται συνάδελφοι, είτε επειδή δεν είναι αρεστοί στον Ολυμπιακό είτε χωρίς κανέναν απολύτως λόγο (περίπτωση Τσαΐνη);
Πότε επιτέλους ο ΟΤΕ – TV και η Nova θα σταματήσουν να ξεφτιλίζονται οι ίδιοι ως οργανισμοί και ταυτόχρονα να ξεφτιλίζουν τους δημοσιογράφους τους, με τον φόβο ότι θα χάσουν από πελάτες τους Ολυμπιακούς;
Πότε θα καταλάβουμε ότι αυτή η «επικοινωνία» μας λερώνει όλους;
Πότε θα αντιδράσουμε συντονισμένα, μαζικά και οργανωμένα;
Πότε η ΕΣΗΕΑ ή ο ΠΣΑΤ θα αποφασίσουν στοχευμένες κινήσεις, όπως π.χ. πλήρης και καθολική αποχή όλων των ΜΜΕ από τους αγώνες του Ολυμπιακού και να σταματήσουν να αρκούνται σε κοινότοπες ανακοινώσεις και διαγραφές που δεν πονούν κανένα;
Κι αν τελικά αποφασιστεί κάτι τέτοιο, θα τηρηθεί ή θα μασήσουν κάποιοι και πάλι μπροστά την απώλεια πελατείας; Φοβάμαι πώς θα συμβεί το δεύτερο.
Διότι αυτό που μας λείπει τελικά δεν είναι η αντίληψη για το τι διακυβεύεται, είναι περισσότεροι Τσαΐνηδες ή περισσότεροι Ασβεστάδες. Περισσότερο θάρρος σα να λέμε.
Και άρα η απάντηση στο «ως πότε» είναι δυστυχώς απλή: Μέχρι να αποκτήσουμε ξανά τον ελάχιστο επαγγελματικό αυτοσεβασμό που χάσαμε εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο μεροκάματο της αδιαφορίας ή του πληρωμένου οπαδισμού και τον φόβο της ανεργίας (ή κάποιας επίσκεψης από άσβερκα παιδάκια νυχτιάτικα).
Όχι στο άμεσο μέλλον δηλαδή…
Υ.Γ Τα παραπάνω ισχύουν μέχρι τελείας για οποιονδήποτε και οτιδήποτε μιμείται αντίστοιχες συμπεριφορές. Εντούτοις , στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται να αποδεχθώ για λόγους πολιτικής ορθότητας και ίσων αποστάσεων το «όλοι ίδιοι είναι». Διότι απλώς δεν ισχύει. Αντιθέτως συνιστά έναν αφορισμό εξαιρετικά κολακευτικό , σχεδόν αθωωτικό για τον υπεύθυνο επικοινωνίας του Ολυμπιακού. Ακόμη κι αν πολλές φορές δεν συμφωνώ με την επίσημη γραμμή επικοινωνίας των μεγάλων ΠΑΕ, των ανακοινώσεων τους ή των διαρροών τους, όχι, προφανώς ο Αντρέας Δημάτος, ο Σταμάτης Γαρρής και ο Κυριάκος Κυριάκος δεν είναι ίδιοι με τον Κώστα Καραπαπά. Το έχω γράψει και παλιότερα: Κάποιες φορές, ό,τι χρειάζεται να γνωρίζεις για μια ΠΑΕ είναι αυτό: Τον υπεύθυνο επικοινωνίας της.
