Οι δύο πλευρές, Σαραμαντάς/Κουρομπύλια, σχεδόν συμπίπτουν στην περιγραφή του περιστατικού. Στην αναφορά του διαιτητή σημειώθηκε πως της είπε «είσαι γελοία», ο ποδοσφαιριστής δέχθηκε πως της είπε «είσαι για γέλια». Αρκεί. Ας μη το διυλίσουμε περαιτέρω.
Τώρα, η τροφή για τη σκέψη. Δεν είναι το 27’, ΠΑΟΚ-Ηρακλής στην Τούμπα. Είναι το 27’, ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός στην Τούμπα. Κι ο Τζαβέλλας λέει στη βοηθό, στην άψη μιας φάσης, «είσαι για γέλια». Είναι το 27’, Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στη Λεωφόρο, κι ο Κουτρουμπής λέει στη βοηθό, σ’ ένα φάουλ ή σε μία κάρτα, «είσαι για γέλια». Είναι το 27’, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στο Καραϊσκάκη, κι ο Σιόβας λέει στη βοηθό, σ’ ένα ανάποδο πλάγιο, «είσαι για γέλια».
Η κυρία Κουρομπύλια «θέλει να μας πει» πως θα το αντιμετωπίσει με την ίδια άνεση, τα ίδια μέτρα και σταθμά; Σημαία, ενδοσυνεννόηση, άμεση υπόδειξη στον διαιτητή για αποβολή λόγω εξυβρίσεως; Τόσο χαλαρά; ‘Η θα περάσει σε μια στιγμή απ’ το μυαλό όλη η καριέρα της, σαν σ’ ένα φλας, η εξαιρετική διεθνής καριέρα της για την οποίαν επί χρόνια ιδρώνει και μοχθεί, και θα παρακούσει;
Εάν δεν παρακούσει, ξέρει πολύ καλά ότι (…ανάλογα ποιος κάνει, ή θα κάνει, κουμάντο στην ΕΠΟ) Δευτέρα πρωί, όχι βοηθός FIFA δεν θα είναι, και ευχαριστώ θα λέει εάν την κρατήσουν για να παίζει τοπικό Καρδίτσας. Οι δε συνάδελφοί της που κάθε Κυριακή (είναι πανεύκολο να το παρατηρήσει ο τηλεθεατής) στο κάθε παιγνίδι Σούπερ Λιγκ κάνουν πως παρακούνε σε κάτι τέτοια, αν θέλετε από κατανόηση ότι οι σφυγμοί των παικτών εκείνη την ώρα χτυπάνε κόκκινο, πώς της φαίνονται;
Είναι ερωτήματα. Ο Ηρακλής, της επανόδου πρόπερσι, της άνετης παραμονής πέρυσι, εφέτος ήταν ο σεσημασμένος αδύναμος κρίκος. Από το καλοκαίρι, ακόμη. Σήμερα είναι τελευταίος στη Σούπερ Λιγκ, τελευταίος στο πρωτάθλημα Κ-20 της Σούπερ Λιγκ, τελευταίος (στον όμιλό του) στο πρωτάθλημα Κ-17 της Σούπερ Λιγκ, τελευταίος (στον όμιλό του) στο πρωτάθλημα Κ-15 της Σούπερ Λιγκ. Και με Ακαδημία, σε αναστολή δραστηριότητας.
Μια εικόνα παρακμής, από κάτω ως επάνω. Οι υπόλογοι του νέου δράματος έχουν, προφανώς, ονοματεπώνυμο. Η ευθύνη θα επιμεριστεί. Μπορεί και όχι. Αλλά, ό,τι και να γίνει, κανείς κύριος και καμία κυρία δεν έχει δουλειά, απέξω, να μεταχειρίζεται την ομάδα με κριτήριο αυτό που της συμβαίνει. Η δουλειά του κάθε κυρίου και της κάθε κυρίας απέξω, είναι να σέβονται την προσπάθεια.
Του ουραγού το ίδιο, όσο και του προπορευόμενου. Μάλλον, του ουραγού περισσότερο κι απ’ του προπορευόμενου. Είναι παιδιά που παλεύουν με νύχια και με δόντια, δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, κοντράρουν όποιον τους φέρνει κάθε φορά το πρόγραμμα να παίζουν, συσπειρωμένα γύρω από ένα προπονητή (…τον ίδιον, δυόμισι χρόνια!) που η δυσκολία της συγκυρίας τον ανέδειξε σε πάτερ-φαμίλια των αποδυτηρίων.
Εάν, αντί σεβασμού, τους έχουν για άμαχο πληθυσμό και εισπράττουν επίδειξη εξουσίας, από άνδρα ή από γυναίκα δεν αλλάζει κάτι, αυτό (υπάρχουν στη ζωή κάποιοι κώδικες αξιών βάσει των οποίων) λέγεται χυδαιότητα. Χείριστη έκφανση χυδαιότητας. Το Ιερατείο του Ποδοσφαίρου, το εν τη ευρυτέρα εννοία Δικαιοδοτικό Σύστημα μέρος του οποίου είναι και η Lady K, αυτό που έχει εδώ και τώρα να κάνει, είναι να επιβάλει στον ποδοσφαιριστή την ελάχιστη ποινή αποκλεισμού. Μία αγωνιστική.
Είναι ήδη, μαζί με τα 73 λεπτά που ο Σαραμαντάς «εξέτισε» αμέσως μετά την κόκκινη, πάρα πολύ…
