Ήταν 17 Ιουνίου 1972 όταν συνελήφθησαν πέντε άτομα κατηγορούμενα για «διάρρηξη» στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος, στις ΗΠΑ. Η αρχική «κατηγορία» αποδείχθηκε… παιδική χαρά. Οι τύποι είχαν μπει για να τοποθετήσουν πομπούς παρακολούθησης στο κτίριο.
Από εκεί και πέρα ξεκίνησε το «τσουνάμι» των αποκαλύψεων. Δύο πεισματάρηδες νεαροί ρεπόρτερ της «Ουάσιγκτον Ποστ», ο Μπομπ Γούντγουορντ και ο Καρλ Μπερνστάιν υπό την καθοδήγηση ενός άγνωστου πληροφοριοδότη που έμεινε στην ιστορία με το ψευδώνυμο «Βαθύ Λαρύγγι» -η ταυτότητά του αποκαλύφθηκε έπειτα από 33 ολόκληρα χρόνια, επρόκειτο για τον Μαρκ Φελτ, τότε Νο2 του FBI- πέτυχαν μία από μεγαλύτερες δημοσιογραφικές επιτυχίες όλων των εποχών. Το «Γουότεργκέιτ» δεν έπαψε ποτέ να μνημονεύεται και αποτελεί «Μέκκα» για κάθε δημοσιογράφο.
Οι συνταρακτικές αποκαλύψεις άρχισαν σιγά σιγά να «συνθλίβουν» τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ. Ο Ρίτσαρντ Νίξον τον Απρίλιο του 1973 ανακοίνωσε ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για τις πράξεις των συνεργατών του υποστηρίζοντας ότι δεν γνώριζε τίποτα (!), αλλά ένα χρόνο μετά, όταν το καλοκαίρι του 1974 η δικαστική επιτροπή του κοινοβουλίου αποφάσισε την παραπομπή του, ο πρόεδρος ανακοίνωσε την παραίτησή του.
Κατά… διαβολική σύμπτωση σήμερα έγινε γνωστό πως ένας άλλος Ρεπουμπλικάνος, ο υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ πολυεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τραμπ, ανακάλεσε τις διαπιστεύσεις των δημοσιογράφων της «Ουάσιγκτον Ποστ» θεωρώντας ότι «δεν καλύπτουν με δημοσιογραφική ακεραιότητα» τις ομιλίες του!
«Η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ για ανάκληση των διαπιστεύσεων της Ουάσιγκτον Ποστ δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αποκήρυξη του ρόλου μιας ελεύθερης και ανεξάρτητης εφημερίδας», δήλωσε ο διευθυντής της «Ποστ» (της εφημερίδας του «Γουότεργκέιτ») Μάρτι Μπάρον. Προφανώς ο κ. Μπάρον δεν έχει πάρει… χαμπάρι τι συμβαίνει στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Μάλλον τυχερός είναι που ο Τραμπ κόβει… μόνο διαπιστεύσεις!
Επιστρέφω, όμως, στον… γκαντέμη, τον συγχωρεμένο Ρίτσαρντ Νίξον. Αν –αν, λέμε- δεν πολιτευόταν στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’70, αλλά στην Ελλάδα του 2016, ο Νίξον δεν θα κουνιόταν από την «καρέκλα» του Προέδρου ούτε με μπουλντόζα. Σαν τον Σωμαρακάκη, ένα πράγμα στην ΚΕΔ.
Αν «τολμούσε» καμιά «Αθήνα Ποστ» κι έβγαζε δημοσιεύματα στηριζόμενη σε «Βαθιά λαρύγγια» και αποκαλύψεις προερχόμενες από «υποκλοπές», λογικά θα έλεγε τον… δεσπότη Παναγιώτη. Όχι μόνο από τις σε βάρος της μηνύσεις ούτε μόνο από τους τόνους «λάσπης» που θα έτρωγε γιατί «τόλμησε να πειράξει τον πρόεδρο Νίξον». Εδώ, στην Ελλάδα του 2016, δεν… μετράει ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. Δεν είναι αυτό το οποίο εκτιμάται πως πρέπει να βγει στη δημοσιότητα προς ενημέρωση του κοινού και βέβαια να δοθεί στη δικαιοσύνη η οποία θα αποφανθεί ΑΝ υπάρχει κάτι –και για ποιους- μεμπτό.
Εδώ τα πράγματα πηγαίνουν με την… αντίθετη φορά του ρολογιού. Καλή «αποκάλυψη» είναι η «μη αποκάλυψη». Ακόμη περισσότερο η «συγκάλυψη». Εδώ ο Γούντγουορντ και ο Μπερνστάιν θα ήταν «Κουφάλες, δημοκρατικοί που θέλουν να καταστρέψουν την Προεδράρα μας». Εδώ οι «κοριοί» θα ήταν… ενοχλητικά τσιμπούρια που δουλεύουν για να διαλύσουν την… επένδυση!
Εδώ η «Ουάσιγκτον Ποστ» θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσει ελικόπτερα για να γλιτώσουν οι άνθρωποί της το αυτόφωρο! Αν το γλίτωναν…
Εδώ ΔΕΝ ψάχνουν να βρουν αν η είδηση είναι ΕΙΔΗΣΗ. Αν είναι ΑΛΗΘΙΝΗ και ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ, αλλά αν αυτός που την «έβγαλε» είναι… Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚτζής, ΠΑΟΚτσής Νεοδημοκράτης, ΣΥΡΙΖΑίος, καραφλός, χοντρός, κοντός, άσχημος. Εδώ δεν κοιτάνε την ΕΙΔΗΣΗ, αλλά το… ΠΡΟΣΩΠΟ! Εδώ για τους μισούς ο δημοσιογράφος είναι «ήρωας» και για τους άλλους μισούς ο ίδιος δημοσιογράφος είναι «κάθαρμα». Ενώ θα έπρεπε για όλους να είναι απλά δημοσιογράφος. Και να αξιολογείται η είδηση που κάθε φορά προσφέρει. Αν είναι αληθινή ή μαϊμουδένια.
Εδώ δεν αποδέχονται ούτε καν το αυτονόητο. Δηλαδή: Ρε παιδιά ούτε δικάζουμε ούτε καταδικάζουμε σε… φυλάκιση κάποιους επειδή ακούγονται να λένε ορισμένα πράγματα σε συνομιλίες. Αυτά δημοσιοποιούνται όμως –όταν φυσικά είναι νόμιμα και όχι «προϊόντα εγκλήματος»- οπότε θα κρίνει η δικαιοσύνη και φυσικά οι αρμόδιοι φορείς που πρέπει να παρεμβαίνουν τι είναι «λερωμένο» και τι όχι. Και, πάνω απ΄όλα, θα κρίνει το ίδιο το κοινό. Το κοινό που θέλει να μάθει. Και, πιστέψτε με, είναι η συντριπτική πλειονότητα. Και ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος κριτής όλων ημών…
Εδώ για να γίνει κοινά αποδεκτή (ποτέ, δηλαδή!) η δημοσιοποίηση είδησης από κάποιο δημοσιογράφο θα πρέπει λογικά να τον παρουσιάσει στο κοινό ο ίδιος ο… Ιησούς Χριστός «δηλώνοντας» στους Έλληνες ότι επιβεβαιώνει πως ο Αγιος Πέτρος ήταν αυτός που έδωσε στον ρεπόρτερ την άδεια για άσκηση δημοσιογραφικού επαγγέλματος!
Εδώ, λοιπόν, ο… γκαντέμης Νίξον, θα ήταν άρχοντας! «Σας γλεντάει η προεδράρα ρε λαμόγια, δημοκρατικοί» θα φώναζαν οι αγανακτισμένοι για την τεράστια κατασυκοφάντηση» οπαδοί του ηγέτη του κόμματος. Εμ, δεν ήξερε κι αυτός ο Νίξον, δεν ρώταγε; Που πας καλέ μου άνθρωπε στις ΗΠΑ; Χάθηκε η Ελλάδα του 2016;
ΥΓ: Προς άρση κάθε παρεξηγήσεως. Το συγκεκριμένο κομμάτι ουδεμία… σχέση έχει με την ειδησεογραφία των ημερών-ωρών. Γράφτηκε λόγω της επικείμενης… επετείου. Είπαμε, στις 17 Ιουνίου συμπληρώνονται 44 χρόνια από τη σύλληψη των πέντε στο κτίριο του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Και είπα να τιμήσω την επέτειο, εδώ στη χώρα που… γέννησε την Δημοκρατία!
