Είμαι απόλυτα σύμφωνος με την ουσία όσων ανέφερε ο πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, Γιάννης Αλαφούζος. Το πρωτάθλημα πρέπει να είναι τίμιο. Να παίζεται στα γήπεδα. Κι αν κάποιος έχει λερωμένη τη φωλιά του, πρέπει να τιμωρείται βάσει των νόμων και των κανονισμών.
Ωστόσο, επειδή ακριβώς το παιχνίδι πρέπει να παίζεται στα γήπεδα, η φράση «το πρωτάθλημα θα κριθεί στα δικαστήρια», με ξενίζει. Με ξενερώνει. Σχεδόν με ενοχλεί.
Τι σημαίνει «στα δικαστήρια» και πότε θα κριθεί; Προφανώς, κατόπιν «εορτής». Πείτε ότι τα δικαστήρια αποφασίζουν κάποια στιγμή πως το περσινό πρωτάθλημα -για κάποιο λόγο- αφαιρείται από τον Ολυμπιακό και ...καταλήγει στον -2ο πέρυσι- Παναθηναϊκό. Η φιέστα, όμως, έχει γίνει. Οι Ολυμπιακοί το έχουν πανηγυρίσει. Έχουν χαρεί. Τώρα τι θα γίνει, δηλαδή; Θα κάνει φιέστα κι ο Παναθηναϊκός για να χαρούν κι οι δικοί του οπαδοί για κάτι που ...δεν θυμούνται καν; Ή θα παίξει Champions League από την 5η αγωνιστική και μετά; Άλλο είναι να χαίρεσαι κάθε στιγμή της διαδικασίας κι άλλο να σου πουν εκ των υστέρων, μήνες ή και ...χρόνια μετά, «τσίμπα ένα πρωταθληματάκι επειδή ήταν κάλπικο κι είσαι επιλαχών».
Ναι μεν θα έχεις μια ηθική ικανοποίηση, αλλά δεν θα έχεις χαρεί το παιχνίδι. Το «παιχνίδι με παιχνίδι». Το πρωτάθλημα, ως καλύτερη ομάδα. Εκείνο το «δείτε την πλάτη μου» κάθε Κυριακή. Τη συμμετοχή στο Champions League. Το παιδί σου να φοράει με καμάρι τη φανέλα της πρωταθλήτριας ομάδας!
Κι από την άλλη, ο Παναθηναϊκός βγήκε πέρυσι 2ος τερματίζοντας πρώτος στα πλέι-οφ. Αν οι τέσσερις ομάδες που συμμετείχαν πέρυσι στα πλέι-οφ ήξεραν πως δεν παίζουν για τη 2η θέση αλλά για το πρωτάθλημα, με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετώπιζαν τα παιχνίδια; Αν ήξεραν πως η πρωτιά οδηγεί στα εκατομμύρια του Champions League δεν θα έπεφταν κορμιά;
Αλλοίωση, λοιπόν. Ένα προϊόν που αλλοιώνεται, που ξινίζει, που χαλάει, δεν επιστρέφει ποτέ στην πρότερη κατάστασή του. Και το ελληνικό πρωτάθλημα, είτε κριθεί στα δικαστήρια είτε όχι, έχει ξινίσει. Βρομάει από παντού. Σαπίζει ολόκληρο και δεν σαπίζουν μόνο οι διεφθαρμένοι, αλλά και όλοι οι άλλοι συμμετέχοντες, ο καθένας με τον τρόπο του. Τι εννοώ;
Επιχειρώντας και μια άλλη ανάγνωση της δήλωσης περί πρωταθλήματος που θα κριθεί στα δικαστήρια, μπορούμε να διαπιστώσουμε και μια εμμονή του Παναθηναϊκού να κοιτάζει μόνο τα «κακώς κείμενα» των άλλων. Να αγνοεί, εν τέλει, το παιχνίδι, θεωρώντας πως τα δικαστήρια είναι η μόνη λύση.
Βαριά άρρωστος ο Παναθηναϊκός. Ομάδα σε κατάθλιψη που δεν ψάχνει φάρμακο, παρά μόνο παρηγοριά. Σαπίλα είναι κι αυτό. Ηττοπάθεια. Αποδοχή. Η αρρώστια της εποχής, η αρρώστια του Έλληνα. Βλέπεις τα πάντα γύρω σου να διαλύονται κι αντί να αντιδράς με ενέργεια, αντιδράς δια της αδράνειας. Παραίτηση και ελπίδα σε κάποιο θαύμα που δεν θα γίνει ποτέ.
Σε κάθε περίπτωση, δέχομαι ότι ένας πρόεδρος κάνει τα πάντα για να είναι τίμιο το πρωτάθλημα, αλλά δεν δέχομαι τη δήλωση πως αυτό θα κριθεί στα δικαστήρια. Η μπάλα γυρίζει στο γήπεδο. Και εκεί ο Ευρωπαίος Παναθηναϊκός αποκλείεται από την Καμπάλα και μένει πίσω από τον Αστέρα Τρίπολης. Εκεί, ο ...Έλλην Παναθηναϊκός έχει να παίξει μπάλα και να ικανοποιήσει τους οπαδούς του από ...πέρυσι, από τότε που του έφυγε το άγχος του πρωταθλητισμού. Ανεξάρτητα από το πόσο -και αν- έχει αδικηθεί, αυτό που βλέπει τα Σαββατοκύριακα ο θεατής και ο τηλεθεατής είναι μια ομάδα που περιμένει τα δικαστήρια. Που έχει πειστεί πως η μπάλα παίζεται ΜΟΝΟ εκεί.
Πιθανώς το ίδιο ισχύει και για άλλους, για τον καθένα ανάλογα με τις ιδιαιτερότητές του. Για τον ΠΑΟΚ, για την ΑΕΚ, για όσους αισθάνονται πως τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν, πιθανώς και για όσους δεν θέλουν να αλλάξουν.
Συγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Καλά -και χρήσιμα- τα δικαστήρια, αλλά τα γκολ μπαίνουν στο χορτάρι...
