Τρίτος τελικός σερί μεταξύ ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, ένας στον Βόλο και ένας στο ΟΑΚΑ. Ο πρώτος είχε τα θέματά του, με τη μάχη του Γουίντερφελντ - πως το λένε - να μοιάζει παιδική, αλλά το ξεπεράσαμε.
Με τα χρόνια, έχω αποκτήσει μία αναισθησία. Έχοντας προειδοποιήσει μία μέρα πριν τους υπευθύνους πως οι γλάστρες στα επίσημα δεν είναι ντεκόρ αλλά πολεμοφόδια, το πρώτο πράγμα που είδα μπαίνοντας στο γήπεδο την επομένη, ήταν μία ιπτάμενη γλάστρα. Μετά απόλαυσα το ξύλο σε όλα το γήπεδο, σε ένα υπερθέαμα που δεν θα μπορούσε να μου προσφέρει καμία χολιγουντιανή υπερπαραγωγή.
Που να τα εκτιμήσουν αυτά. Μόνο εκείνος ο αστυνομικός διευθυντής που άφησε κενή τη πεζογέφυρα μπόρεσε να εκτιμήσει το υπερθέαμα και τα άφησε όλα στη τύχη. Μετά το τέλος της μάχης, το παιχνίδι έγινε κανονικά, οι παίκτες των δύο ομάδων με σαφώς λιγότερα τρεξίματα από εκείνα των παιδιών στη πεζογέφυρα αλλά και στα επίσημα, αγωνίστηκαν κανονικά.
Την επόμενη χρονιά για λόγους ασφαλείας, ο αγώνας έγινε στο ΟΑΚΑ. Κακά τα ψέματα, ήταν κατώτερος των προσδοκιών. Τόσα λεφτά πήρε αυτός ο Καλατράβα, μία σύνδεση πέταλο με πέταλο δεν έκανε. Για να καταλάβετε, στη Βαλένθια που είναι η βάση του, μέχρι και πάρκο με δεινόσαυρους έχει κάνει. Που κουνιούνται κιόλας.
Την βγάλαμε με την τάφρο, η οποία όμως είναι αντιτηλεοπτική. Σε κάνει να υποθέτεις και αυτό δεν είναι καλό. Ποιος κατέβηκε, τι γίνεται, ποιος πήρε το ντου; Αυτά δεν πρέπει να συμβαίνουν κύριοι. Δεν παίζεις ξύλο για την πάρτη σου. Πρέπει να απλώσεις το θέαμα. Ο Σπάρτακος τέσσερις κύκλους γύρισε μέχρι να τον φάνε μπαμπέσικα οι Ρωμαίοι. Τέσσερις σεζόν μόνο ξύλο και πάρτι με ούζα. Το τελευταίο δεν μπορούν να μας το προσφέρουν είναι η αλήθεια σε έναν τελικό, όμως ποτέ δεν ξέρεις.
Τα παιδιά της ΑΕΚ δούλεψαν μέσα στον χειμώνα για να προσφέρουν υπερθέαμα. Σε κάθε αγώνα άκουγες να σκάνε τα κρότου λάμψης έξω από το γήπεδο. Και όταν δουλεύεις καλά στις προπονήσεις, θέλεις να δεις αν βγαίνουν οι αυτοματισμοί στους αγώνες. Τα δικά μας τα παιδιά ήταν πιο ήρεμα, τεμπέλιασαν λίγο. Αφού κέρδιζε η ομάδα είπαν να μη κάνουν το παραμικρό. Θα πήγαιναν στον τελικό χωρίς ανάσες.
Εκπαιδεύτηκαν κυρίως στον συνωστισμό. Πως να χωράνε δύο – δύο στα τουρνικέ και εντός γηπέδου να είναι ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν είναι μικρό πράγμα και αυτό.
Έτσι οδηγηθήκαμε στο σοβαρό ενδεχόμενο να γίνει ο τελικός χωρίς κόσμο. Ένα κράτος, δύο μεγάλες ομάδες, αδυνατούν να ελέγξουν την τοξικότητα που δημιουργήθηκε γύρω από το άθλημα. Όχι με αποκλειστικά δική τους ευθύνη, αλλά νικημένοι από αυτόν που την επέβαλε.
Εφόσον παρθεί αυτή η απόφαση, είναι μία παραδοχή της λάθος τακτικής που θα συνεχίσουν να ακολουθούν. Δεν πρόκειται ποτέ να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να θέσουν όρους που θα αποβάλουν σταδιακά το μίσος από τα γήπεδα.
Ο κόσμος εισπράττει ό,τι του λανσάρεις. Όταν στη κορυφή του ενδιαφέροντος είναι τα ατομικά παιχνίδια εξουσίας των παραγόντων, δημιουργούνται οι στρατοί. Σε μία κοινωνία σάπια, είναι εύκολο να φτιαχτούν, όμως είναι δύσκολο να ελεγχθούν.
Οι στρατοί είναι η ουρά της επικοινωνίας των ΠΑΕ. Επίσημη, ανεπίσημη, καμία σημασία δεν έχει. Στη προσπάθεια όλων να αποκτήσουν το ηθικό πλεονέκτημα, στήνεται ένα ανήθικο και ανεξέλεγκτο προϊόν.
Επειδή όμως δεν είμαστε Κίνα, γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ηλίθιο από την προσπάθεια τοξικών ανθρώπων, να πείσουν πως έχουν μία ηθική κυριαρχία. Ένας αρκεί για να παρασύρει και τους υπόλοιπους. Όσο τον κοιτάνε, τόσο θα το πληρώνουν.
Ο ΠΑΟΚ διεκδικεί το πρώτο του νταμπλ μετά το 1985. Τότε, του έκλεψαν τον σέντερ φορ στο αεροδρόμιο και τον διέλυσαν παραμονές του αγώνα. Τώρα, ενδέχεται να του στερήσουν μία ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα που θα έδινε μία ωραία εικόνα σε περίπτωση που τα καταφέρει. Ο στόχος παραμένει και είναι μεγάλος. Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν αντικείμενο συζήτησης για την ομάδα.
Το ποδόσφαιρο παίζεται για τον κόσμο. Οι ομάδες δεν είναι τα playmobil κανενός. Οι πραγματικοί ηγέτες οφείλουν να φροντίσουν επιτέλους για τη δημιουργία ενός ποδοσφαίρου που δεν θα κουβαλά τα συμπλέγματα κανενός.
Και όχι να παρασύρονται από αυτούς που χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για να αποφύγουν τα κελιά που τόσο ανυπόμονα τους περιμένουν.
