Μπορεί, σύμφωνα με την παλιά ρήση, πολλοί να μίσησαν το χρήμα αλλά την δόξα, δεν την μίσησε κανείς. Ίσως, γιατί κανείς από αυτούς που την λάτρεψαν δεν έζησε αρκετό καιρό μαζί της, για να διηγηθεί κατόπιν την εμπειρία του. Βέβαια, άλλα χαρακτηριστικά είχε η δόξα παλιότερα και άλλα έχει τώρα. Η δόξα του Αλκιβιάδη δεν είναι ίδια με την δόξα του Eminem. Η δόξα των παλιών εποχών, ταυτίζεται με την φήμη του σήμερα. Μία φήμη που απλώνεται, όσο μεγαλώνει ο χρόνος έκθεσης κάποιου στα media.
Η ρήση του Andy Warhol (στο μέλλον όλοι θα είμαστε διάσημοι για δεκαπέντε λεπτά) εδώ και καιρό, έχει αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα. Τα media στις μέρες μας έχουν γίνει τόσα πολλά, που ο κόσμος θυμίζει την αίθουσα με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες, στο Λούνα Παρκ. Η εικόνα πολλαπλασιάζεται και όσο πολλαπλασιάζεται, τόσο παραμορφώνεται (όπως η εικόνα της Ρίτας Χέιγουορθ στην ταινία «η κυρία της Σαγκάης» που σκηνοθέτησε ο σύζυγός της Ορσον Ουέλς).Η παραμόρφωση, όμως, δεν γίνεται αντιληπτή ούτε στους θεατές ούτε στο είδωλο, που συχνά ζαλίζεται από την πολλαπλή του απεικόνιση και φθάνει να πιστέψει, πως ο πραγματικός του εαυτός είναι ένα από τα εκατοντάδες παραμορφωμένα είδωλα. Και αρχίζει να μιμείται μία παραμορφωμένη εικόνα. Ακολουθεί έτσι ένα δρόμο που οδηγεί από τον παράδεισο και την φήμη, στην μοναξιά και την κόλαση. Αυτό έπαθε και ο pimpe d’oro, το χρυσό παιδί του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
«Του λέγαμε συνεχώς, είσαι αστέρι, είσαι ο μεγαλύτερος, είσαι η κορυφή, είσαι Θεός και το πίστεψε. Ξεχάσαμε, όμως, να του πούμε το πιο σημαντικό. Είσαι άνθρωπος» παρατήρησε κάποτε ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής του παρελθόντος και πρώην γενικός διευθυντής της Ρεάλ Μαδρίτης, ο συμπατριώτης του Ντιέγκο, Χόρχε Βαλντάνο. Λένε πως όσο πιο ψηλά βρίσκεται κάποιος, τόσο πιο οδυνηρή είναι η πτώση του. Και ο Ντιέγκο Μαραντόνα, αν ήταν ποτέ Θεός, κατέβηκε αργά αργά στη γη και τους ανθρώπους, ακολουθώντας τα λευκά αχνάρια του διαβόλου, που στην περίπτωσή του λέγεται κοκαΐνη. «Η κοκαΐνη, είναι ένας τρόπος που έχει ο Θεός για να σου πει ότι βγάζεις πολλά χρήματα» υποστήριξε κάποτε ο ηθοποιός Ρόμπιν Γουίλιαμς σχολιάζοντας την μανία του Χόλλυγουντ με την άσπρη σκόνη, που αφθονεί στα πάρτι των διασήμων αστέρων που κατοικούν στην Μέκκα της 7ης τέχνης.
Ο Μαραντόνα, μετά το μουντιάλ του 1986, είδε την φήμη του να εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη. Από την Μπαρτσελόνα και την Ισπανία, μετακόμισε στην Ιταλία και στην Νάπολη και οδήγησε την ομάδα της, σε ένα άθλο που δεν είχε προηγούμενο. Η Νάπολη, η πρωτεύουσα του φτωχού ιταλικού νότου και πρωτεύουσα της Μαφίας κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας που ήταν αποκλειστική υπόθεση του πλούσιου Βορρά. Οι φωτογραφίες του Μαραντόνα βρέθηκαν δίπλα στις εικόνες του Σαν Τζενάρο, του προστάτη της πόλης και ο Ντιέγκο άρχισε πλέον να πιστεύει ότι ήταν Θεός. Η φήμη έφερε και τα πολλά λεφτά που είχαν κρυμμένα μέσα τους την κοκαΐνη. Το μυστικό, όπως του έμαθαν οι παρέες της Μαφίας, για να αντέχεις την πίεση. Μία πίεση που είναι συνδεδεμένη με τις εικόνες των ανθρώπων που «πουλάνε». Και ο Μαραντόνα ήταν ο Μίδας του ποδοσφαίρου. Ότι άγγιζε γινόταν χρυσός. Και οι άνθρωποι που ήταν δίπλα του και γύρω του τον πίεζαν να αγγίζει τα πάντα, αποφεύγοντας να του αναφέρουν το τέλος που είχε ο μυθικός βασιλιάς, Μίδας.
Ο Μαραντόνα ήταν ο πρώτος ο οποίος γεύθηκε την δόξα και την καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει το star system. Άλλωστε, χάρη στον Ντιέγκο, το star system, ανακάλυψε το ποδόσφαιρο και από τότε άρχισε να παράγει εικόνες που «πουλάνε». Είδωλα που χαμογελούν αυτάρεσκα στους παραμορφωτικούς καθρέφτες των media, χωρίς πολλές φορές να υποψιάζονται το τέλος της ιστορίας, όπου δεν ζουν –πάντα- αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
