Είμαι της γενιάς του Μαραντόνα. Συνομήλικος. Τον έζησα απ' την αρχή ως το τέλος.
Η γενιά μου, για να το πω αλλιώς, έζησε τον Ντιέγκο αλλά πρόλαβε κάτι λίγο τον Πελέ. Στα τελειώματα. Συνεπώς, κανείς απ' τη δική μου γενιά δεν μπορεί να απαντήσει αντικειμενικά στο αιώνιο δίλημμα "ποιος ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ο Πελέ ή ο Μαραντόνα;" (και μη μου πείτε τώρα για τον Μέσι, ο Μέσι γράφει ΑΚΟΜΑ ιστορία. Και αυτή θα τον κρίνει).
Γι' αυτό κι εγώ, όσες φορές μου έχουν θέσει το παραπάνω δίλημμα, έχω απαντήσει χωρίς κανένα δισταγμό:
Ο ΚΡΟΪΦ.
Γιατί με τον Κρόιφ μεγάλωσα. Με τον Κρόιφ αντιλήφθηκα ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο άθλημα, (μπορεί να) είναι και τέχνη. Με τον Κρόιφ έγινε αγαπημένο μου νούμερο το 14. Με τον Κρόιφ ανακάλυψα το TOTAL FOOTBALL Με τον Κρόιφ...
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο ξεκινώντα με τη φράση "Με τον Κρόιφ".
Γιατί ο Κρόιφ δεν ήταν ποδοσφαιριστής. Δεν ήταν μπαλαδόρος. Ήταν αρτίστας.
Η μπάλα τον άκουγε. Τον υπάκουε. Και βαρούσε προσοχές στο πρόσταγμά του σαν νεοσύλλεκτο στραβάδι...
