1η Απριλίου 1953… Ο Γιάννης Κυράστας είναι μερικών μηνών, γιος του Παναγιώτη και της Ευαγγελίας.
1η Απριλίου 1967... Ο Γιάννης Κυράστας είναι 15 χρονών. Παίζει μπάλα με άλλα πιτσιρίκια στην Καλλιθέα. Η Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου στην Καλλιθέα είναι το γήπεδό τους. Κάποτε, σε τέτοιες πλατείες γινόταν αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως σκάουτινγκ. Το ταλέντο του, τον έκανε να ξεχωρίσει. Το ίδιο απόγευμα είχε δύο προτάσεις. Να πάει στην Καλλιθέα ή στα τσικό του Ολυμπιακού. Ζήτησε από τον πατέρα του να πάει στον Ολυμπιακό. Δοκιμάστηκε απέναντι σε μεγαλύτερούς του και πέρασε το τεστ.
1η Απριλίου 1971… «Δεν πίστευα ποτέ ότι θα κάνω καριέρα. Έβλεπα τη συμμετοχή μου στους μικρούς του Ολυμπιακού σαν μια ευκαιρία για να απολαμβάνω το χόμπι μου, κάτω από τις καλύτερες συνθήκες». Ο Γιάννης Κυράστας είναι έφηβος. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του δεν του επιτρέπει να αφοσιωθεί μόνο στο ποδόσφαιρο. Το όνομά του γράφεται στις εφημερίδες. Είναι η εποχή που υπάρχει η σκέψη να παραχωρηθεί δανεικός, ως αντάλλαγμα, για μεταγραφή ποδοσφαιριστή από τον Ατρόμητο.
1η Απριλίου 1972…
- Θέλω να μάθω τούτο: Ο Ολυμπιακός σας πρόσφερε τον γιο μου ή εσείς τον ζητάτε;
- Εμείς τον θέλουμε!
- Τότε πρέπει να ξοδέψετε μια ολόκληρη περιουσία για να πάρετε τον Γιάννη. Είσαστε διατεθειμένοι να χρυσοπληρώσετε;
- Μα, ασφαλώς, θα αστειεύεστε κύριε Κυράστα. Ο γιος σας πρέπει να πληρώσει που θα έλθη σε εμάς. Είναι ερασιτέχνης και θα τον κάνουμε επαγγελματία. Λίγο το’ χετε αυτό;
- Ελάχιστο!
Ο πατέρας του, Παναγιώτης, μαθαίνει τα νέα. Η Προοδευτική επιθυμεί να πάρει τον γιο του ως αντάλλαγμα. Ο διάλογος δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ των σπορ» εκείνης της εποχής. Λίγες μέρες αργότερα, στις 26 Απριλίου, ο Γιάννης Κυράστας παίζει για ένα ημίχρονο στο φιλικό αγώνα του Ολυμπιακού με την Μάντσεστερ Σίτι στο Στάδιο Καραϊσκάκη.
1η Απριλίου 1973… «Την δεύτερη φορά που με έβαλαν στην ενδεκάδα πήρα το αίμα μου πίσω. Ήταν το ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό, εκείνο που κυνηγούσε ο Κωνσταντίνου τον Συνετόπουλο. Αγωνίστηκα στην αριστερή πλευρά και ο Βασιλόπουλος δεξιά. Στο πρώτο ημίχρονο εξουδετέρωσα τον Τάκη Παπαδημητρίου και στο δεύτερο τον Χουάν Ραμόν Βερόν».
Μέσα σε ένα χρόνο η ζωή του Γιάννη Κυράστα έχει αλλάξει. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1972 θα γίνει επαγγελματίας στον Ολυμπιακό. Δύο μέρες μετά θα κάνει ντεμπούτο. Η δεύτερη εμφάνισή του θα είναι απέναντι στον Παναθηναϊκό.
1η Απριλίου 1980… Με τη φανέλα του Ολυμπιακού αγωνίστηκε σε 223 αγώνες, κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα και τρία κύπελλα. «Απλούστατα, ο Γιάννης ήθελε να παίζει στον Ολυμπιακό», απαντούσε ο πατέρας του σε φίλους στη νέα του γειτονιά, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μερικά στενά από το γήπεδο, με τη μητέρα του να γεμίζει λάβαρα του Ολυμπιακού το σπίτι για να κρατήσει το… κακό μακριά.
1η Απριλίου μιας ολόκληρης ζωής… «Ο Γιάννης, όταν τον γνώρισα, πριν από 20 χρόνια, ήταν πολύ εκρηκτικός. Παράλληλα όμως ήταν και ευαίσθητος. Στην πορεία ασχολήθηκε πολύ με τον εαυτό του, υπό την έννοια της αυτοανάλυσης. Τώρα δεν τσακώνεται πια. Είναι υπέρ του διαλόγου. Είναι ταπεινόφρων σε τέτοιο σημείο που όσοι δεν τον ξέρουν τον θεωρούν σνομπ. Δουλεύει παθιασμένα. Είναι εξαιρετικά ευθύς. Ποτέ δεν στηρίχτηκε σε ξένες πλάτες».
«Η οικογένειά μου είναι το Α και το Ω της ζωής μου. Εδώ έρχομαι και ηρεμώ. Η γυναίκα μου, οι κόρες μου είναι η καλύτερη παρέα».
1η Απριλίου 1981… Ο Γιάννης Κυράστας παίζει τα τελευταία του ματς με τον Ολυμπιακό. Μερικούς μήνες μετά θα είναι παίκτης του Παναθηναϊκού, σε ένα σίριαλ που έπαιξε για καιρό στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Η κόντρα του με τον Νταϊφά, η πρόταση του Γιώργου Βαρδινογιάννη, ο ρόλος του Λάκη Πετρόπουλου, η σύμπτωση με τον Μάικ Γαλάκο… Ιστορίες που η καθεμία εξ αυτών έχουν γραφτεί πολλάκις.
1η Απριλίου 1982… «Τιμώ τους οπαδούς του Ολυμπιακού, δεν ήθελα να τους προσβάλω». Στο Στάδιο Καραϊσκάκη επιστρέφει την πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος. Είναι προς επιβεβαίωση της θεωρίας πως δεν υπάρχουν συμπτώσεις στη ζωή. Ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Κυράστα θα φύγει με ισοπαλία 1-1 και για πρώτη φορά θα ακουστεί το σύνθημα με την πάστα. Ο αμυντικός των πρασίνων θα απαντήσει, οργισμένος από τις ύβρεις, στο ματς του κυπέλλου στη Λεωφόρο. Θα κουνάει και θα δείχνει τη φανέλα του Παναθηναϊκού στους οπαδούς του Ολυμπιακού. Λίγο καιρό μετά θα απολογηθεί για την ενέργειά του αυτή. Είναι το παιχνίδι που έπαιξε με τραυματισμό στους πνεύμονες!
«Τη στιγμή που με χτύπησε ο Βαμβακούλας έχασα από μπροστά μου τον κόσμο και πίστεψα ότι είχα πάθει μεγάλη ζημιά. Όμως έσφιξα τα δόντια και είπα ότι έπρεπε να συνεχίσω. Στα αποδυτήρια όταν είδα το αίμα φοβήθηκα, αλλά είπα ότι δεν βγαίνω από τον αγώνα με τίποτα. Σ' όλο το β' ημίχρονο έπαιζα με φοβερούς πόνους και αισθανόμουν την αναπνοή μου να σβήνει».
1η Απριλίου 1987… «Δεν ήμουν από τους ποδοσφαιριστές που ήταν γεννημένοι με την μπάλα στα πόδια. Παίκτες με το ταλέντο του Λουκανίδη είναι μεγέθη απλησίαστα για τις μετέπειτα γενιές. Απλά ήμουν σοβαρό παιδί, πειθαρχημένο, που ήθελα να κάνω σωστά μέσα στο γήπεδο όσα μου είχε πει ο προπονητής μου. Κρέμασα τα παπούτσια μου στα 34 χρόνια μου. Δόξα τω θεώ, έπαιξα στις δύο καλύτερες ομάδες της χώρας μου και, μάλιστα, ως αρχηγός για κάποιο διάστημα. Χρίστηκα και διεθνής, έφτασα και στους ημιτελικούς με τον ΠΑΟ το 1985».
Ο Γιάννης Κυράστας παίζει για τελευταία φορά στις 8 Νοεμβρίου του 1986. Στο ματς Παναθηναϊκός-Άρης (2-0) καταγράφεται η τελευταία του συμμετοχή ως παίκτης. Με τους πράσινους θα κατακτήσει δύο πρωταθλήματα και τρία κύπελλα, μετρώντας 145 συμμετοχές.
1η Απριλίου 1993… «Δεν είμαι σκληρός εγώ. Πειθαρχημένος είμαι. Και ζήτω το ίδιο από τους παίκτες. Δεν τους θέλω στρατιώτες. Ζητώ αλληλοσεβασμό. Παραιτούμαι όταν κάτι δεν συμβιβάζεται με τις αρχές μου. Δεν φυγομαχώ. Όταν όμως κάποιο γεγονός αντιβαίνει στις αρχές μου τότε παίρνω το καπέλο μου και φεύγω. Κουράστηκα να τσακώνομαι».
Λίγους μήνες μετά η φιλοσοφία του αρχίζει να βρίσκει ανταπόκριση. Ο Εθνικός θα είναι τον Νοέμβριο του 1993 η πρώτη ομάδα Α’ Εθνικής που εμπιστεύεται τον Γιάννη Κυράστα. Η καριέρα του ξεκίνησε από τη θέση μάνατζερ στον Αθηναϊκό και ακολούθησαν Εθνικός Ελληνορώσων, Μεσολόγγι, Προοδευτική, Πανιώνιος και Παναργειακός. Στο ντεμπούτο του στον πάγκο του Εθνικού θα αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό! Είπαμε, συμπτώσεις δεν υπάρχουν.
1η Απριλίου 1999… «Με μεγάλη διάθεση και υπευθυνότητα ξεκινώ τη συνεργασία μου με τον Παναθηναϊκό. Η συμφωνία ήταν εντελώς ξαφνική. Δεν υπάρχουν όροι». Η συμφωνία ανακοινώθηκε τρεις μήνες μετά την Πρωταπριλιά του ’99. Ο Γιάννης Κυράστας είχε περάσει από τον πάγκο του Πανιωνίου, ενώ η δουλειά του στον Πανηλειακό είχε γίνει αντικείμενο θετικότατου σχολιασμού.
1η Απριλίου 2000… «Ηρέμησε ρε. Τι θα κάνουμε τώρα; Θα πεθάνουμε γι’ αυτούς τους αλήτες; Όχι ρε, δεν θα πεθάνουμε, θα πολεμήσουμε». Ήταν η πιο έντονη χρονιά της καριέρας του. Ο Παναθηναϊκός έφτασε πολύ κοντά στον τίτλο, αλλά δεν το κατάφερε. Το απόγευμα της 3ης Μαΐου έχανε 1-0 στην Πάτρα και όποιος μπορούσε παρηγορούσε τον διπλανό του. Ο τεχνικός του τριφυλλιού θα είναι σαρκαστικός στη συνέντευξη Τύπου, όμως δε θα μπορεί να δεχτεί και ο ίδιος την αδικία.
«Ο Παναθηναϊκός φέτος παλεύει με πέτρες και ο Ολυμπιακός με λέιζερ. Μοιάζει με τη μάχη του Ιωνάθαν εναντίον των Φιλισταίων, με τον γιο του Σαούλ να ελπίζει στο Θεό για να κερδίσει μια άνιση αναμέτρηση».
1η Απριλίου 2001… «Έφυγαν οι καπετάνιοι για ν’ ακολουθήσουν οι μούτσοι». Όσο ξαφνικά προσλήφθηκε από τον Παναθηναϊκό, το ίδιο ξαφνικά αποχώρησε με το τέλος της σεζόν 1999-2000. Αποδείχθηκε, όμως, ότι ήταν για λίγο. Στα τέλη Απριλίου του 2001, ο Παναθηναϊκός ανακοινώνει την επιστροφή του Γιάννη Κυράστα και η… «λευκή πετσέτα» μοιάζει τώρα με λάβαρο αντεπίθεσης. Ενδιάμεσα, υπήρξε ο Ηρακλής, το τριετές συμβόλαιο, η κόντρα με τον Τέλη Μπατάκη και η ρήτρα εμπιστευτικότητας, η οποία τον απέτρεψε από το να μιλήσει ανοικτά.
«Γύρισα διαβασμένος. Ξέρω τι θα βρω».
1η Απριλίου 2002… «Τέρμα για μένα το ποδόσφαιρο. Ήρθε ο καιρός να ασχοληθώ με την οικογένεια μου και το ψάρεμα». Είχε προαναγγείλει το τέλος του από τους πάγκους, πολύ καιρό πριν. Σίγουρος, κατασταλαγμένος, ήρεμος, μα συνάμα φιλόδοξος. «Σε ενάμιση χρόνο σταματάω την προπονητική. Έχω βάλει όριο τα 50 χρόνια. Είναι κάτι που το έχω συζητήσει με την οικογένειά μου και το έχουμε αποφασίσει. Τόσα χρόνια δεν είχα οικογενειακή ηρεμία, ήταν κάτι δύσκολο. Είναι σκληρή απόφαση σίγουρα, όπως ήταν σκληρή όταν αποφάσισα να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Μακάρι να φύγω με το κεφάλι ψηλά και να έχω πετύχει τους στόχους που έχω θέσει. Θα είναι πολυτέλεια αν γίνει αυτό».
Παραιτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου του 2001, μετά την ήττα του Παναθηναϊκού από τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο.
1η Απριλίου 2004… «Ο Γιάννης Κυράστας απεβίωσε σήμερα 1 Απριλίου και ώρα 17:30. Παρά τις εντατικές προσπάθειες αντιμετώπισης των επιπλοκών της νόσου δια την οποία εισήλθη, δε κατέστη δυνατή η διάσωσή του». Η μάχη κράτησε σχεδόν ένα μήνα. Ο Γιάννης Κυράστας δεν την κέρδισε. Έφυγε, όπως ζούσε.
«Δε φοβάμαι κανέναν. Μόνο το Θεό».
Ένα τέλος χωρίς επίλογο. Αντιφατικό μεν, όμως έτσι γράφονται οι πιο όμορφες ιστορίες…
