Γκρινιάζαμε στις ήττες. Δε μας άρεσε που η ομάδα δε νικούσε εκτός έδρας. «Τρελαινόμασταν» όταν συζητούσαμε για το αν θα μπει ο Παναθηναϊκός στα play-offs ή αν θα βγει Ευρώπη. Πάντα μα πάντα όμως, έμενε μια επίγευση ευχάριστη. Ένα σύνολο που έδειχνε πως δουλεύει, πως αξίζει, πως επανέρχεται στο σωστό δρόμο που πρέπει πάντα να περπατά.
Οκτώ χρόνια μετά ο Παναθηναϊκός επιστρέφει στους τίτλους. Οκτώ δύσκολα χρόνια. Με πόνο, στεναχώρια, στιγμές ξένες προς τον σύλλογο. Πέρασαν αυτά, ήρθαν ξανά τα ευχάριστα. Οι Πράσινοι είναι κυπελλούχοι, τη στιγμή που είχε αρχίσει να φαίνεται φυσιολογικό να τους αποκλείει η Λαμία.
Η επιστροφή ήρθε δίκαια, πανάξια, ηθικά, ποδοσφαιρικά. Με πορεία που βασίστηκε στη δουλειά και στη βελτίωση. Υπομονή που ναι μεν ήταν δύσκολη, αλλά ήταν εκεί τη στιγμή που χρειαζόταν. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του κέρδισαν το δικαίωμα αυτό. Ο κόσμος «δάνεισε» χρόνο και η ομάδα το αποπλήρωσε και με τόκο στο ΟΑΚΑ.
Δε θα σταθούμε σε επεισόδια, πέτρες κτλ. Δε θέλουμε τίποτα να ρίξει σκιά πάνω στην πανάξια νίκη του Παναθηναϊκού. Μετά από κακό ματς. Δεν ήταν καλός ο τελικός, όλοι το παραδέχονται. Όμως εδώ και εβδομάδες αυτή η ομάδα άκουγε πόσο άπειρη είναι. Πόσο «εύκολη» λεία θα αποτελέσει για ένα σύνολο όπως ο ΠΑΟΚ, που δεδομένα είχε το know how. Η φράση για τους τελικούς που κερδίζονται και δεν είναι για να τους παίζεις, βγήκε απ’ τα χείλη του Βιεϊρίνια. Δίκιο είχε. Αυτό συνέβη στο ΟΑΚΑ.
Ο Παναθηναϊκός έπαιξε για να πάρει το τρόπαιο. Έχοντας αυτός την πίεση. Έχοντας αυτός την απειρία. Απουσιάζοντας τόσα χρόνια απ’ τις διεκδικήσει τίτλων, κάτι ξένο προς το στάτους του. Άξιζε και γι’ αυτό κατέκτησε το κύπελλο. Στο χορτάρι, παρά τις διακοπές και όσα συνέβησαν.
Μια υπέροχη παρέα που έφτιαξε ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του. Με πρωτεργάτη τον Σέρβο, αλλά και πρωταγωνιστές στο χορτάρι. Παιδιά που ξεπέρασαν και τον εαυτό τους πολλές φορές. Ξεπέρασαν τις στιγμές που έμοιαζαν «τελειωμένοι». Μην ξεχνάμε, ένα χρόνο πριν ο Παναθηναϊκός τελείωνε τη σεζόν εκτός Ευρώπης, με τον Συλαϊδόπουλο στον πάγκο και βαριά ήττα στη Λεωφόρο απ’ τον Ολυμπιακό.
Τώρα η σεζόν «κλείνει» με κύπελλο, ευρωπαϊκή επιστροφή με το καλό εισιτήριο του Conference Leagueκαι κυρίως, ελπίδα. Αυτή η σπίθα που τόσα και τόσα χρόνια αναζητούσε το Τριφύλλι, έχει ανάψει για τα καλά. Ένα σύνολο που δεν πάει πάλι για μια νέα εντεκάδα, δεν ψάχνει προπονητές, τεχνικούς διευθυντές και προσδοκά να δει τον κόσμο στο πλάι της.
Το κύπελλο είναι ακριβώς αυτό για τον Παναθηναϊκό. Η αφετηρία και όχι η κατάληξη της προσπάθειας. Ενός συνόλου που στα τελευταία 15 παιχνίδια έχασε μόνο ένα: Το αδιάφορο της Τούμπας όπου έπαιξε με πολλές αλλαγές. Στα υπόλοιπα που ήταν όλα ντέρμπι, πήρε αυτό που ήθελε, παρά την πίεση και την αναγκαιότητα. Παρά το γεγονός πως διεξήχθησαν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.
Το φινάλε της σεζόν είναι η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Μιας ομάδας που τράβηξε πολλά, δούλεψε και βγήκε νικήτρια. Επιστρέφοντας εκεί που πρέπει να είναι. Πάντα έχοντας στο μυαλό το τι προηγήθηκε, αλλά το βλέμμα στο μέλλον. Στο αύριο όχι στο μακρινό μέλλον.
Μόνο μπράβο σε όλους για την προσπάθεια, κυρίως τις ημέρες πως εμείς οι ίδιοι κρίναμε σκληρά, βγάζαμε στη… σέντρα και αισθανόμασταν πως η ελπίδα χάνεται. Γιατί εκεί θέλει μαγκιά να κρατηθεί ένας οργανισμός με την πίεση, τις απαιτήσεις και τις ανάγκες του Παναθηναϊκού. Το Τριφύλλι είναι ξανά εδώ, περήφανα, χωρίς αλαζονεία, χωρίς έπαρση, αλλά με δουλειά, τίτλο και «σφραγίδα» το ποδόσφαιρό του. Τα καλύτερα έρχονται…
