Η πρώτη συνέντευξη που πήρα ποτέ στην ζωή μου ήταν από τον Καρλ Λιούις! Πιτσιρικάς εγώ, μέσα στον γενικό χαμό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, όπου όλοι έκαναν τα πάντα και δούλευες 24/7 ασταμάτητα, το τηλέφωνο χτύπησε το πρωί, δεν είχες πολυτέλεια να μην το σηκώσεις ή να πεις όχι.
Ντύθηκα βιαστικά και έτρεξα κάπου στην Πλάκα, όπου ο χορηγός είχε εξασφαλισμένο ένα δεκαλεπτάκι για κάθε Μέσο. Δεν είχα προλάβει να ψάξω, να ετοιμάσω ερωτήσεις, να γράψω πέντε αράδες σε ένα χαρτί. Είχα ένα μόνο ένα κασετοφωνάκι και ότι κατέβαζε η κούτρα μου εκείνη την ώρα.
Μόλις μπήκε στο δωμάτιο αισθάνθηκα να με πλακώνει μία σκιά. Νόμισα ότι ήταν πελώριος, παρότι τρέκλιζε το ένα του πόδι. Σάστισα. Έχασα τα λόγια μου. Έκανα ταχυπαλμία και ξέχασα ποιος ήμουν. Άρχισα να κομπιάζω και εκτός από τα αγγλικά, ξέχασα και τα ελληνικά μου.
Δεν ήξερα τι να πω, τι να ρωτήσω, με μιας είχα ξεχάσει όσα ήξερα, όσα είχα σπουδάσει, τα πάντα. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, άρχισα να νιώθω ότι δεν κάνω για αυτή τη δουλειά.
Το κατάλαβε αμέσως και μου έδωσε τον χρόνο μου. Έσπασε τον πάγο με ένα αστειάκι, μου ‘ριξε και μία ψιλή στον ώμο για να πάρω μπροστά. Αυτό ήταν!
Μόλις πήρα μπροστά, ένιωθα ότι θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες μαζί του. Αίφνης, ένιωθα ισοϋψής κι ας ήμουν ακόμα ένας μαθητευόμενος δημοσιογράφος κι εκείνος ένας θρύλος του παγκόσμιου αθλητισμού.
Φεύγοντας από την αίθουσα είχα ένα ασυναίσθητο χαμόγελο. Ήξερα ότι όλα τα Μέσα θα είχαν το ίδιο δεκάλεπτο με εμένα, μα δεν με ένοιαζε. Δεν είχα κάποια αποκλειστικότητα, όμως ήξερα πια ότι μπορούσα να παίξω κι εγώ μπάλα. Να σταθώ σε αυτό το επίπεδο. Εκείνο το πρωινό έμαθα ότι το μόνο που έχεις να φοβηθείς είναι ο… φόβος.
Είχαν περάσει μόλις 39 δευτερόλεπτα, όταν η Μαρσέιγ δημιούργησε στον ΠΑΟΚ για πρώτη φορά δέος αναφορικά με το μέγεθος της. Ο Κούρτιτς μπλέχτηκε στην πρώτη παγίδα και με δύο μπαλιές οι Γάλλοι έβγαλαν καθαρό τετ-α-τετ.
Αίφνης, το Βελοντρόμ έμοιαζε πιο κατηφορικό από ότι φαινόταν. Οι παίκτες της Μαρσέιγ πιο μεγάλοι από ότι πραγματικά ήταν.
Πιο γρήγοροι, πιο πελώριοι, περισσότεροι. Ο Δικέφαλος ένιωθε να ασφυκτιά, δεν είχε οξυγόνο, χωρίς οξυγόνο δεν έχεις καθαρό μυαλό.
Η μπάλα πήγαινε μόνο παράλληλα. Και πίσω. Σαν μία καυτή πατάτα που όλοι ήθελαν να την διώξουν από πάνω τους και να την δώσουν παραδίπλα.
Όλες οι φάσεις των Γάλλων στο πρώτο μέρος ξεκίνησαν επειδή είχαν καταφέρει να… τραμπουκίσουν (sic) ψυχολογικά τους αντιπάλους τους.
Ναι, ήταν μία μαγική μπαλιά του Παγέτ στο πρώτο γκολ (που είναι και οφσάιντ), όμως η φάση ξεκίνησε επειδή ο ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να βγάλει την μπάλα από την περιοχή του.
Ναι, ήταν μαεστρικό το γκολ του Παγέτ όμως το κόρνερ των Γάλλων έρχεται επειδή ο Ίνγκασον ασφυκτιά και δωρίζει το κόρνερ, μην έχοντας τι να κάνει την μπάλα, στην εξέλιξη της φάσης ρίχνει κι έναν τσακωμό θολωμένου μυαλού με τον Πασχαλάκη.
Ναι, ήταν καταπληκτική η ευκαιρία του Ουντέρ, όμως η φάση αρχίζει από φτηνό πούλημα μπάλας του Αουγκούστο, ο οποίος δίνει την μπάλα πίσω χωρίς να δει ότι δεν υπάρχει ψυχή!
Ο Δικέφαλος στο πρώτο μέρος έμοιαζε δύο ταχύτητες πίσω, εκτός τόπου, αλλά και χρόνου. Σαστισμένος από το μέρος, με δέος απέναντι στον αντίπαλο, στην συγκυρία, στην ατμόσφαιρα, σε όλα.
Δεν ξέρω τι ειπώθηκε στο ημίχρονο, πιθανώς κάτι που να έφερε πίσω φυσιολογικούς παλμούς.
Ο…άνιωθος Μαροκάνος Ομάρ που δεν χαμπαριάζει από κάτι τέτοια μπήκε με αέρα, μετέδωσε την δική του never nervous μεντάλιτι και ο ΠΑΟΚ ξεμπλόκαρε. Κατάλαβε ότι απέναντι του είχε… κανονικούς ανθρώπους, με δύο πόδια, δύο χέρια, δύο πνευμόνια, αλλά και ανθρώπινες αδυναμίες.
Το γρήγορο 2-1 έκανε την Μαρσέιγ να αράξει στα κυβικά της. Να νιώσει ανασφάλεια, αμφιβολία, να μαζευτεί, να έρθει στα ίσα της. Ο Δικέφαλος πια μπορούσε να την κοιτάξει στα μάτια. Ήταν ισοϋψής στην βραδιά. Μπορούσε πια να κάνει το κομμάτι του. Να παίξει κι αυτός. Να δείξει γιατί βρίσκεται εκεί. Να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω.
Ναι, θα μπορούσε να δεχθεί και τρίτο, αλλά και κάνει το απόλυτο κόλπο γκρόσο. Σε αυτό το επίπεδο την διαφορά την κάνει η μία επαφή. Η αστραπιαία σκέψη. Αν ο Μιτρίτσα έβλεπε την καθαρή γωνία πάσας στο τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων και δεν πήγαινε ευθεία για να πάρει την αποβολή του Ζέρσον, ο ΠΑΟΚ θα έβγαζε καθαρό τετ-α-τετ.
Μπορεί να έμπαινε, μπορεί και όχι. Δώσε όμως την μπάλα ρε συ. Μόνο και μόνο για αυτά τα τέσσερα δευτερόλεπτα αφωνίας, παγωμάρας, σαστίσματος του Βελοντρόμ μέχρι το τετ-α-τετ. Δώσ’ τηνα την… τιμημένη.
Το 2-1 δεν αλλάζει και πολλά στην οικονομία του ζευγαριού. Οι Γάλλοι είναι το φαβορί, όπως ήταν και μετά την κλήρωση. Προκρίνονται πια (ακόμα και) με τρία αποτελέσματα. Μόνο που ο ΠΑΟΚ φεύγοντας από την Μασσαλία το νιώθει πια, το ξέρει, το βίωσε, ότι τους έχει. Μπορεί να περάσει, μπορεί να μην περάσει, αλλά τους έχει.
Μπορεί να τους παίξει στα ίσα, να τους κοιτάξει στα μάτια, να τους τρέξει, να τους κάνει να φοβηθούν, να απειληθούν, να τους ζορίσει. Ο ΠΑΟΚ έριξε τον σπόρο της αμφιβολίας μέσα τους και περιμένει να δει πως θα έχει ανθίσει μέσα σε μία εβδομάδα. Δεν είναι πολύ, αλλά είναι κάτι. Κάτι για να ελπίζεις…
