Ο Ολυμπιακός πήρε τζάμπα γηπεδάκι εδώ και 15 χρόνια, η ΑΕΚ χρηματοδότησε αλλά είχε και συμμάχους την Περιφέρεια και σύντομα θα έχει το δικό της. Ο ΠΑΟ, με κινήσεις αστραπή, θα προχωρήσει την διπλή ανάπλαση και θα έχει νέο γήπεδο στην επόμενη τριετία. Ο ΠΑΟΚ;
Ο ΠΑΟΚ περιμένει το προεδρικό διάταγμα, όμως μέχρι στιγμής έζησε την κωμωδία Αυγενάκη με το ενοίκιο του Καυτανζογλείου και βέβαια, το αρχικό προεδρικό διάταγμα που ήταν άστοχο και μη λειτουργικό. Όπου μπορούν το καθυστερούν.
Θα μου πει κάποιος «Ρε Σταύρο, τι περιμένεις να συμβεί σε μία πόλη που μία ευθεία έξι χιλιομέτρων για το μετρό, δεν έχει παραδοθεί μετά από 20 χρόνια»; Τι να περιμένω όντως.
Εννοείται πως για να υπάρξει σοβαρό ποδοσφαιρικό προϊόν θα πρέπει όλες οι ομάδες να έχουν καινούργιο γήπεδο, απλά είναι εκνευριστικό το πως καθυστερούν ότι είναι να γίνει στη Θεσσαλονίκη. Και αναφέρθηκα στο Μετρό, γιατί θεωρώ αδιανόητο να υπάρχει το 2022, πόλη 1,5 εκατομμυρίων κατοίκων, με ένα μέσο μαζικής μεταφοράς. Βάλε και το ότι βρισκόμαστε σε καιρό πανδημίας και το γλυκό δένει.
Αφήνω το γηπεδικό και θα πιάσω λίγο Ιβάν Σαββίδη. Ο γνωστός άξονας, που αναζητά αφηγήματα συνεχώς για να τον φθείρει, πάλι δεν πέτυχε τίποτα.
Θυμάμαι το αφήγημα, που έλεγε πως ο Ιβάν τα παρατάει, για αυτό δεν έρχεται Θεσσαλονίκη και πως είναι θέμα χρόνου να συμβεί αυτό. Κάπου στις αρχές της σεζόν έπαιζε το αφηγηματάκι αυτό.
Έκτοτε, ο Ιβάν παρουσιάζει μία δομή στον ΠΑΟΚ άκρως αποτελεσματική, ενισχύοντάς την με τον Μπότο, παρουσιάζοντας έναν άξονα με Λουτσέσκου, τον Πορτογάλο και διοικητικά τους Γκαγκάτση – Γκοντζάρεβα, ενίσχυσε τους αδύνατους τομείς και η βιτρίνα, η ομάδα του, όχι απλά είναι πετυχημένη αλλά έχει στήσει τις βάσεις για να χτυπήσει με αξιώσεις το πρωτάθλημα του χρόνου.
Σίγουρα τα έχει πάει καλύτερα από τους Μελισσανίδη – Αλαφούζο, χάνει μεν το πρωτάθλημα από τον Μαρινάκη όμως θα τον βρει μπροστά του στο κύπελλο και έχει προχωρήσει περισσότερο από αυτόν στην Ευρώπη. Τελικά δεν τα παράτησε ο Ιβάν, πάει και αυτό το αφήγημα.
Μαθαίνω και άλλα, γιατί βλέπετε στη Θεσσαλονίκη έχουμε καλοθελητές. Και μου τα λένε, ενώ ξέρω την πραγματικότητα και κάπου αρχίζει και έχει πλάκα.
Ο Ιβάν είναι άνθρωπος της στρατηγικής. Σας το γράφω για να μην εκτίθεστε. Την ώρα που νομίζει κάποιος πως τον έχει διαβάσει, αυτός έχει σκεφτεί τι θα κάνει σε δύο χρόνια από τώρα και δεν το λέει ούτε στον εαυτό του. Και όσο τον χτυπάτε από τα γνωστά ΜΜΕ, τόσο θα αντιλαμβάνεται η κοινή γνώμη πως υπάρχει μία στόχευση για την φθορά του χωρίς τίποτα το αληθινό. Και αυτές οι πρακτικές, είναι μπούμερανγκ.
Κλείνοντας, θα πιάσω τον αγαπημένο μου Φερνάντο Σάντος, ο οποίος μπήκε στο κάδρο της Ελληνικής επικαιρότητας
Ήθελα καιρό να το γράψω, γιατί νομίζω πως οφείλω πολλά σε αυτόν. Η εποχή του στον ΠΑΟΚ, θεωρώ πως ήταν η πλέον κομβική για την καριέρα μου.
Θυμάμαι τις εβδομαδιαίες συνεντεύξεις Τύπου που γινόντουσαν και μόλις τελείωναν, καθόταν και μας εξηγούσε το σκεπτικό του. Μία ομάδα παιδιών που είχαμε πολλά κενά στη προσέγγιση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, μας τα κάλυψε σε μεγάλο βαθμό.
Θυμάμαι, τις προετοιμασίες που μας έδειχνε στον προτζέκτορα, την στόχευση που είχαν οι ασκήσεις του πριν την προπόνηση.
Θυμάμαι, τον εκπληκτικό του τρόπο να μη ξεφεύγει από τις βασικές αρχές της φιλοσοφίας του, ακόμα και όταν η πίεση ήταν τεράστια.
Θυμάμαι το πως απέφευγε να λαϊκίσει στις δημόσιες τοποθετήσεις του.
Πρέπει να καταγραφεί κάποτε, πως ο Φερνάντο είναι αυτός που μία γενιά δημοσιογράφων του ΠΑΟΚ, την βοήθησε να μεταβεί από την εποχή του Δημήτρη Μπούζα – και δεν αναφέρομαι υποτιμητικά στον κ. Δημήτρη, αντιθέτως – σε μία πιο σύγχρονη και ρεαλιστική προσέγγιση που δημιούργησε ένα πιο μεστό οπαδικό κοινό.
Για όλα τα παραπάνω, θα τον έχω πάντα στη καρδιά μου.
ΥΓ: Η ομάδα βόλει κατάφερε να περάσει στον τελικό του βόλει, κερδίζοντας τον Ολυμπιακό εκτός έδρας, αφού τελικά υπήρχε κερκίδα του Ολυμπιακού που δεν ήταν μαθητική εκτός και αν ήταν το ριγιούνιον της ταξης του Τάκη Τσουκαλά ή κάποια παιδιά έμειναν στη τάξη τριάντα χρόνια.
