«Οι παίκτες μας είναι έμπειροι, έχουμε πλούσιο ρόστερ και είμαστε πλήρεις, όποιος και αν περνούσε αλλαγή στο ματς θα μπορούσε να τα καταφέρει. Υπάρχει εμπιστοσύνη σε όλους». Η παραπάνω ατάκα ανήκει στον Πέδρο Μαρτίνς, δευτερόλεπτα μετά τη λήξη ακόμη ενός φετινού ματς που ο Ολυμπιακός παίρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα ασθμαίνοντας.
Την ίδια ώρα που ο μίστερ Πέδρο έχει εμπιστοσύνη σε όλους, αφήνει τον Ονιεκούρου των 5 εκατ. ευρώ εκτός αποστολής -δικαιολογημένα φυσικά. Ο Ρόνι Λόπες παίζει 55 λεπτά κόντρα στον Παναιτωλικό, προσφέρει ένα καλοχτυπημένο κόρνερ και 2-3 ακόμη σουτ που καταλήγουν στο χωριό του υπογράφοντος, στην ορεινή Μακρυνεία, καμιά 30αριά χιλιόμετρα παραπέρα. Ο Κούντε των 2 εκατ. ευρώ μπαίνει στο 82' για να στέλνει τη μπάλα στα μνήματα. Για τον Καρμπόβνικ που θεωρητικά -εκ των τριών δεξιών μπακ- θα ήταν ο βασικός, εκκρεμεί alert. Ο Μαντί είναι σκιά του εαυτού του και όσο τον παρατηρείς προσεκτικά μέσα στο γήπεδο διαπιστώνεις ότι για μεγάλα χρονικά διαστήματα κυνηγάει την ουρά του χωρίς σκοπό και ουσία. Ο Εμβιλά καταφέρνει να εναλλάσσει την απόδοσή του από Σάββατο, σε Πέμπτη, σε Κυριακή, κάνοντας ματς που είτε θυμίζει Ενγκολό Καντέ είτε Γιώτη Τσαλουχίδη. Περιττό δε να αναφερθεί η επίδραση που έχει στην εικόνα της ομάδας το γεγονός ότι τα δύο σημαντικότερα γρανάζια αυτής της ομάδας, δεν έως τώρα είναι αυτοί που έχουμε συνηθίσει.
Γενικώς αγνοούνται κάποια πράγματα από τον έως τώρα φετινό Ολυμπιακό: κατ' αρχάς, η προφανής σταθερότητα. Έπειτα, η δημιουργία. Η σωστή, ποιοτική δημιουργία που έκανε αυτή την ομάδα αυτή που είναι. Οι αυτοματισμοί είναι λογικό να μην βγαίνουν ακόμη με τόσα νέα πρόσωπα, όμως θα περίμενε κανείς από τους παλιούς να προσφέρουν περισσότερα. Κατά διαστήματα, λείπει και η ενέργεια, ο ρυθμός, αλλά αυτά ίσως έχουν λογικές εξηγήσεις. Όσο πάντως η ομάδα του Μαρτίνς «είναι πλήρης», τα κάστανα από τη φωτιά συνεχίζει να τα βγάζουν τα ποιοτικά και μπαρουτοκαπνισμένα σε δύσκολες καταστάσεις «γερόντια», Ελ Αραμπί και Βαλμπουενά. Με ενδιάμεσες «ενέσεις» από Μασούρα, Μπουχαλάκη, Τικίνιο ή και τον 20χρονο Αγκιμπού.
Γράφτηκε και στο ματς, αλλά ας τονιστεί ακόμη μια φορά: μένει να φανεί αν ο τρόπος που ο Ολυμπιακός και ο Μαρτίνς προσεγγίζουν αυτά τα ματς μέχρι τουλάχιστον αυτό το σημείο της σεζόν -πλην ντέρμπι και ευρωπαϊκών- είναι μια (ρισκαδόρικη) τακτική επιλογή. Ή αν πρόκειται για το αποτέλεσμα του δύσκολου προγράμματος, των μαζεμένων ταξιδιών και υποχρεώσεων και της διαχείρισης που πρέπει να γίνεται από τον Πορτογάλο. Γιατί κακά τα ψέματα, όσο και αν στηρίζει την ομάδα του και το υλικό που έχει στα χέρια του -και καλά κάνει- το δείγμα γραφής καταδεικνύει ότι ο Ολυμπιακός παίρνει τα ματς που θέλει με κεκτημένη ταχύτητα από την τριετία και με μεγάλη δόση τύχης στο πλευρό του.
Και πλέον οι φορές που έχει συμβεί κάτι τέτοιο μετά από μόλις 8 αγωνιστικές είναι αρκετές ώστε να δημιουργούν μοτίβο. Με τον Ατρόμητο έγινε η γκέλα. Στη Λαμία παίρνει νίκη 1-2 αγκωμαχώντας να κρατήσει το αποτέλεσμα στα τελευταία λεπτά. Στα Γιάννενα, ίδιο σκορ, στο οποίο χρειάζεται «τσαφ» του Σάλιακα για να δώσει στο 83' και πάλι ο Ελ Αραμπί τη λύση. Το ίδιο 2-1 με ένα καλό ημίχρονο στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Και φινάλε των 2-1 στο Αγρίνιο που κρίθηκε από μια χαζομάρα του αντίπαλου γκολκίπερ. Μέχρι στιγμής, όλα πάνε... δεξιά για τους «ερυθρόλευκους», αλλά με όλες τις λεπτομέρειες όλων των αγώνων υπέρ τους. Και όσο τα ματς κρίνονται στις λεπτομέρειες, είναι μάλλον νομοτέλεια, κάποια στιγμή, οι λεπτομέρειες να καταλήξουν -ίσως επίσης μαζεμένες- στους αντιπάλους.
Όλα τα παραπάνω, φυσικά, είναι μονάχα η μία πλευρά του νομίσματος. Γιατί μπορεί να γίνει και μια εντελώς διαφορετική ανάγνωση. Αυτή που λέει ότι ο τωρινός Ολυμπιακός βρίσκεται μία ή και περισσότερες ταχύτητες κάτω από τις συνηθισμένες του, επί Μαρτίνς. Με βασικούς του παίκτες να απέχουν αρκετά από το peak της απόδοσής τους. Με τον Μαρτίνς να ψάχνεται γενικότερα στο κομμάτι της τακτικής και το πώς θα «βάλει» στο αγωνιστικό πλάνο του όλους τους νέους, διατηρώντας ισορροπίες, ομοιογένεια, αποτελέσματα. Και όσο συμβαίνουν αυτά, να είναι πρώτος και αήττητος στο πρωτάθλημα και (πιθανότατα) μια νίκη μακριά από το να καθαρίσει την πρόκριση από τον όμιλο του Europa. Βρίσκοντας εκεί που χρειάζεται ουσία, αποτελεσματικότητα, σημαντικότατες νίκες. Δείχνοντας και -κατά καιρούς- όπως π.χ. στην Πόλη το τί ακριβώς μπορεί να πετύχει η συγκεκριμένη ομάδα όταν κάνει όλα όσα έχει συνηθίσει επί Μαρτίνς και όλα όσα «πρέπει».
Η τελευταία λέξη είναι και όλο το... ζουμί: ο Μαρτίνς και ο Ολυμπιακός -πέρα από τη γενικότερη σταθερότητα -την ισορροπία- στην απόδοσή τους, πρέπει να βρει -και πιθανολογώ σχετικά άμεσα- την ισορροπία ανάμεσα στο «όσο χρειάζεται» να παίζει για να κερδίζει και το «όσο πρέπει», ώστε να έχει διάρκεια στην απόδοση. Άλλωστε, η «μέθοδος Μαρτίνς», με την οποία έχουν έρθει και όλες οι επιτυχίες των τελευταίων ετών, είναι ακριβώς αυτή: παίζουμε σωστά και τα αποτελέσματα ακολουθούν. Και ο Ολυμπιακός μέχρι στιγμής, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, δεν είναι η ομάδα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε επί των ημερών του Πορτογάλου.
