Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, η διοίκηση, το τμήμα σκάουτινγκ, όλοι όσοι εμπλέκονται με οποιοδήποτε τρόπο στην «κατασκευή» του ρόστερ, πλέον μπορούν να... αράξουν. Η δική τους δουλειά τελείωσε. Και εν τέλει τελείωσε διθυραμβικά. Η πρότερη αργοπορία στην υλοποίηση του σχεδιασμού στοίχισε μεν, πρακτικά, στην ομάδα την ευκαιρία να παίξει στους ομίλους του Champions, αλλά ήδη αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια. Φυσικά και υπάρχει και μεγάλο ποσοστό ευθύνης που αναλογεί σε παίκτες-προπονητή (σε αυτούς που ήταν εδώ δηλαδή και όχι αυτούς που δεν είχαν έρθει ακόμη) όμως βλέποντας τον Ολυμπιακό στα τέσσερα πρώτα επίσημα ματς της σεζόν, Αντιλαμβανόσουν πως έλλειπαν πολλά κομμάτια από τη σκακιέρα. Ή από το παζλ, αν προτιμάτε.
Το γιατί υπήρξε τέτοια καθυστέρηση, ειδικά από τη στιγμή που τώρα φαίνεται πως αν υπάρχει... καλή διάθεση και χρήμα, η άκρη βρίσκεται εύκολα, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Και ελάχιστη σημασία έχει, σε τελική ανάλυση, όσον αφορά στην μελλοντική πορεία της ομάδας. Τώρα, αυτό που έχει σημασία, είναι πως αυτά τα κομμάτια που έλαμπαν δια της απουσίας τους, εμφανίστηκαν. Και ήρθαν να συνθέσουν πια ένα πανάκριβο, λαμπερό, ταλαντούχο και πλήρες ρόστερ. Η δουλειά ως προς αυτό το σκέλος ολοκληρώθηκε και με το παραπάνω. Τώρα, η μπάλα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- βρίσκεται στα πόδια του Πέδρο Μαρτίνς και των παιδιών του.
Χρόνος βεβαίως για νέα... πειράματα, δοκιμές και προσαρμογές, δεν υπάρχει παρά ελάχιστος και δεν θα έπρεπε να υπάρχει κιόλας, αφού πρακτικά μιλάμε για μια ομάδα με την ίδια φιλοσοφία και την ίδια αγωνιστική ταυτότητα εδώ και τρεισήμισι χρόνια. Σε ένα μεγάλο ποσοστό και ο βασικός κορμός παραμένει ίδιος, άλλωστε. Ωστόσο, όπως φάνηκε από τα δύο τελευταία ματς, με Ατρόμητο και Αντβέρπ, η σεζόν θα είναι μεγάλη...
Μοιραία, οι εν Ελλάδι αντίπαλοι γνωρίζουν πλέον απ' έξω και ανακατωτά το παιχνίδι των «ερυθρόλευκων». Είναι λογικό για μια ομάδα που παίζει με μια συγκεκριμένη μέθοδο τόσον καιρό και εξακολουθεί να έχει τους ίδιους πάνω-κάτω ακρογωνιαίους λίθους του παιχνιδιού της μέσα στο γήπεδο. Οι... έξωθεν αντίπαλοι, επίσης έχουν πολλά σημεία αναφοράς. Ο Ολυμπιακός παίζει σταθερά μέχρι την Άνοιξη επί Μαρτίνς και το κάνει σε υψηλό επίπεδο απέναντι σε top class αντιπάλους. Επίσης είναι λογικό ότι όποιος τον αντιμετωπίζει πια, έρχεται απόλυτα ψυλλιασμένος. Απέναντι στον Ατρόμητο, ο Ολυμπιακός έπαιξε μισή ώρα μπάλα και έστω σε αυτό τον χρόνο, βάσει των ευκαιριών που έχασε και την εικόνα του ματς, θα έπρεπε να είχε νικήσει. Δεν το έκανε. Απέναντι στους Βέλγους, εκεί που βρέθηκε μια ανάσα από διαφαινόμενη ήττα, αν έμπαιναν τα δύο σουτ που ξύρισαν τα δοκάρια του Βατσλίκ στο φινάλε, τελικά πήρε και το «τρίποντο» με το buzzer beater του Ρέαμπτσιουκ.
Από τα παραπάνω είναι ακριβώς που προκύπτει και το ότι παρότι χρόνος δεν υπάρχει πολύς για να βάλει ο Μαρτίνς άμεσα τα νέα κόλπα που θέλει να βάλει στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας του, ακόμη όμως... υπάρχει. Γιατί για όλους είναι ακόμη αρχή, όλοι ψάχνονται. Με νέους προπονητές, με σχεδόν ολόκληρα νέα ρόστερ. Ακόμη και σε αυτό το κομμάτι, ο Ολυμπιακός ξεκινάει μπροστά από τους υπόλοιπους. Ο Μαρτίνς έχει την πολυτέλεια να κάνει ακόμη λίγη δουλειά σε επίπεδο αγωνιστικού σχεδιασμού. Να διδάξει στους «νέους» το ποδόσφαιρο του Ολυμπιακού και να τους «δέσει» με τους παλιούς. Να βρει ρόλους σε όλους, χημεία και ισορροπίες. Το γεγονός ότι η ομάδα του παραμένει πρακτικά η ίδια ομάδα, του δίνει τη δυνατότητα να το κάνει χωρίς να ρισκάρει εκτός προγράμματος απώλειες, εντός και εκτός συνόρων. Γιατί βεβαίως αν μιλάμε γενικά για χρόνο για δοκιμές, προφανώς και υπάρχει άπλετος. Δοκιμές και προετοιμασία μπορεί να κάνει κανείς όλη τη χρονιά αν θέλει, απλά έτσι πρέπει να αποδεχθεί ότι θα μείνει πιθανότατα και νωρίς εκτός στόχων.
Ο 51χρονος τεχνικός δεν χρειάζεται να βάλει τον εαυτό του σε αυτή τη διαδικασία. Η δική του διαδικασία είναι που έχει αποδειχθεί το... αλφαβητάρι επιτυχίας για αυτή την ομάδα και αυτό ακολουθούν άπαντες. Φτάνοντας κάπως έτσι στην κουβέντα για το ρόστερ, οι πάνω από τον Μαρτίνς, το ακολούθησαν κατά γράμμα ως προς τους μεταγραφικούς στόχους. Και μιλάμε ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία του -στην κυριολεξία- που ο Ολυμπιακός παίρνει όλους τους πρώτους στόχους του σε κάθε θέση. Ο Τικίνιο, ο Κούντε, ο Βατσλίκ, ο Ονιεκούρου, ο Λόπες, ο Γκάρι. Όλοι τους... καρατσεκαρισμένοι από τον «προφεσόρ». Όλοι τους με μια κοινή συνισταμένη: μπορούν να προσθέσουν στο παιχνίδι της ομάδας στοιχεία που έλειπαν και που θα είναι ικανά να τη βοηθήσουν να έχει όποτε το χρειάζεται ένα plan b ή και ένα plan c, όταν το αρχικό δεν αποδίδει. Αυτό είναι άλλωστε και το μεγάλο αγκάθι του Ολυμπιακού του Μαρτίνς, η έλλειψη εναλλακτικού πλάνου όταν τα ματς στραβώνουν ή όταν ο αντίπαλος είναι απόλυτα προσαρμοσμένος πάνω του.
Πλέον, ο Πορτογάλος δεν μπορεί να παρά να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Ο Τικίνιο έρχεται να παίξει το 4-4-2 με τον Ελ Αραμπί, είτε ως σημείο αναφοράς στην επίθεση, είτε ως περιφερειακός. Ο Κούντε έρχεται να κάνει το εξαροοκτάρι-μπαλαντέρ και να δώσει πίεση και δημιουργία. Ο Ονιεκούρου, ο Λόπες, ο Γκάρι, έρχονται -επιτέλους- για να δώσουν δημιουργία από τις πτέρυγες, παιχνίδι ενός εναντίον ενός, ταχύτητα, κίνηση στον χώρο και σκορ. Καλός και χρυσός ο 36χρονος Ματιέ, ακόμη πιο καλός και χρυσός για το παιχνίδι αυτής της ομάδας ο Γιώργος Μασούρας, όμως εδώ μιλάμε για εξτρέμ-σφαίρες. Για πλάγιους που ενώ τη μία στιγμή... ξεσκονίζουν τη γραμμή, την επόμενη στιγμή έχουν μπουκάρει ανάμεσα στο πλάγιο μπακ και το στόπερ του αντιπάλου. Ο Βαλμπουενά και ο Μασούρας έχουν ακόμη πολλά να προσφέρουν σε αυτή την ομάδα και θα συνεχίσουν να το κάνουν καθότι το αρχικό «πλάνο Μαρτίνς» τους θεωρεί -και πολύ σωστά- απαραίτητους. Τώρα όμως τα... πλάνα αρχίζουν και μαζεύονται και οι αντίπαλοι προπονητές είναι που πλέον θα καλούνται να λύσουν το μυστήριο. Από το ποιον θα αντιμετωπίσουν κάθε φορά, έως το πώς θα... φυλαχτούν από όλες τις μεριές.
Πάνω-κάτω, τα παραπάνω είναι αληθή και για τις υπόλοιπες θέσεις. Στο τέρμα, ο Βατσλίκ καλύπτει το κενό του Σα, την ώρα που υπάρχουν ακόμη δύο παιδιά, ο Τζολάκης και ο Κρίστινσον που πιθανότατα θα έπαιζαν βασικοί σε οποιαδήποτε ομάδα του πρωταθλήματος. Το κέντρο άμυνας επίσης φαντάζει γεμάτο: Σωκράτης, Σεμέδο, Σισέ, Μπα, είναι η βασική τετράδα, με συμπληρωματικούς Μάρκοβιτς και Αβραάμ. Ρέαμπτσιουκ και Καρμπόβνικ καπαρώνουν με την ταχύτητα και το ταλέντο τους τα άκρα της άμυνας. Εδώ έρχεται να μπει ίσως ο μοναδικός αστερίσκος στο ρόστερ και συγκεκριμένα για τη θέση στα αριστερά. Υπάρχει ο εξαιρετικά ταλαντούχος Αποστολόπουλος, ενώ τυπικά και ο Καρμπόβνικ αριστερό μπακ έχει ως «πρώτη» θέση στο βιογραφικό του, παρότι δεξιοπόδαρος. Ο Μαρτίνς πιθανότατα θα ήθελε έναν ακόμη αριστεροπόδαρο πλάγιο που να μπορεί να προσφέρει κυρίως στο επιθετικό παιχνίδι. Στα δεξιά, ως μπακ-απ έρχονται Λαλά και Ανδρούτσος.
Γεμάτη παραμένει και η μεσαία γραμμή: Μπουχαλάκης, Καμαρά, Εμβιλά παραμένει η... Αγία Τριάδα, με τους Κούντε και Σουρλή να συμπληρώνουν την πεντάδα των κεντρικών. Αν χρειαστεί, υπάρχει πάντα και το ταλέντο του Αγκιμπού, ο οποίος περισσότερο επιτελικός χαφ μοιάζει, παρά εξτρέμ. Πιο μπροστά... χαμός! Βαλμπουενά, Μασούρας, Βρουσάι οι παλιοί, Γκάρι, Λόπες, Ονιεκούρου οι νέοι. Εξάδα για... όλα τα γούστα, την ώρα που υπάρχει και ο Αλγκασίμ Μπα να παίρνει χρόνο όποτε κρίνει ο Μαρτίνς. Είτε στα άκρα, είτε στο κέντρο της αντίπαλης άμυνας. Εκεί που βεβαίως φιγουράρουν τα ονόματα των Ελ Αραμπί και Τικίνιο, με αυτό του Βρουσάι να μπορεί επίσης να δώσει λύσεις.
Η πραγματική επιτυχία του συγκεκριμένου ρόστερ μάλιστα, ίσως να μην είναι είναι καν όλοι αυτοί που προστέθηκαν. Αλλά το ποιοι παρέμειναν. Δηλαδή οι εξής... όλοι, πλην του Σα. Με εξαίρεση τον Πορτογάλο του οποίου το κενό καλύφθηκε, για καμία άλλη απώλεια δεν θα μείνει... ξάγρυπνος ο Μαρτίνς.
Προσθέτοντας την μία κατηγορία στην άλλη, φτάνουμε στο δίπτυχο της επιτυχίας του φετινού καλοκαιρινού σχεδιασμού: ο Ολυμπιακός κράτησε αυτούς που ήθελε και πήρε αυτούς που έπρεπε. Όλοι τους, είναι τώρα στα χέρια του προπονητή να εμφανιστούν έτοιμοι για την πρόκληση της σεζόν όταν η μπάλα θα καίει. Μιλάμε για ένα ρόστερ 31 παικτών (32 με τον Φορτούνη ο οποίος για προφανείς λόγους εξαιρέθηκε από όλη την κουβέντα), το οποίο μπορεί να παίξει άνετα 4-5 διαφορετικά σχήματα, που μπορεί να βγάλει δύο ματς την εβδομάδα τουλάχιστον ως την Άνοιξη και που -το κυριότερο- μπορεί πλέον να προσαρμοστεί σε διαφορετικές αγωνιστικές συνθήκες, όταν η ομάδα συναντά... πούλμαν ή αντίπαλο που έχει μπει στο γήπεδο με μοναδικό στόχο να «ματσάρει» το δικό της παιχνίδι.
Το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει στην Ευρώπη και το πόσο κυρίαρχη μπορεί να είναι ξανά εντός συνόρων, το γνωρίζουν μονάχα οι κάτοχοι... DeLorean με τη βοήθεια του Doc Brown. Ωστόσο, όλα τα υπόλοιπα στη θεωρία είναι εδώ. Η διοίκηση έκανε το χρέος της και πρόσφερε στον προπονητή όλα όσα ήθελε. Τώρα είναι δική του δουλειά και των ποδοσφαιριστών του να αποδείξουν πάνω στο χορτάρι ότι το πληρέστερο ρόστερ στην σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού δεν θα μείνει μόνο θεωρία του Σεπτεμβρίου αλλά θα είναι και η πραγματικότητα του Μαΐου.
