Όσο απομακρύνεσαι από εκείνη την εποχή, τόσο περισσότερο νιώθεις ότι πρόκειται για ένα θαύμα εκτός λογικής. Κάτι που συνέβη επειδή με έναν μαγικό τρόπο όλα ταίριαξαν μαγικά στον συγκεκριμένο χωροχρόνο.
Ο Κλαούντιο Ρανιέρι δεν ξαναβρήκε ποτέ το άγγιγμα του Μίδα, ούτε στην Ναντ, ούτε στην Φούλαμ, ούτε στην Ρόμα, αλλά ούτε στην Σαμπντόρια.
Οι περισσότεροι πρωταγωνιστές ζουν σήμερα με τις αναμνήσεις, αδυνατώντας να πιστέψουν ότι υπήρξαν ενεργά μέλη μιας τέτοιας ιστορίας. Ο αντιτουριστικός Ρόμπερτ Χουτ έπαιξε μπάλα ακόμα μία σεζόν και μετά το ‘κοψε. Ο Γιοάν Μπεναλουάν βρήκε καταφύγιο στον Άρη.
Ο Ντάνι Ντρινκγουότερ ήταν για τρία χρόνια ακριβοπληρωμένος τουρίστας στην Τσέλσι και αράζει πια κάπου στην Τουρκία. Εκεί, εξαφανισμένος εδώ και καμιά τριετία είναι και ο Γκοκχάν Ινλέρ.
Ο Ρίτσι Ντε Λάετ έφτασε να παίζει στην Αυστραλία, ενώ ο Σίνζι Οκαζάκι με τον Λεονάρντο Ουγιόα έπαιζαν πέρσι ντέρμπι στην ισπανική Σεγούντα Ντιβιζιόν.
Αυτοί ήταν το supporting cast, μιας ομάδας που έκανε 81 βαθμούς, αναιρώντας όλους τους ποδοσφαιρικούς νόμους! Κοιτάς εκείνη την Λέστερ, την συγκρίνεις με την σημερινή και σου μοιάζει λίγη, ελάχιστη, ατάλαντη.
Θα μπορούσε να είναι ακόμα ένα πυροτέχνημα. Αυτό που οι Άγγλοι λατρεύουν να αποκαλούν one season wonder. Ναι, θα μπορούσε. Τα αρπακτικά της Premier League προσπάθησαν να την ξεπουπουλιάσουν, να μην της αφήσουν τίποτα.
Η Τσέλσι της άρπαξε τον Ν’ Γκολό Καντέ και τον Ντάνι Ντρινκγουότερ. Η Μάντσεστερ Σίτι της ξελόγιασε τον Ριάντ Μαχρέζ. Το καλοκαίρι του 2019 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε τον Χάρι Μαγκουάιρ τον πιο ακριβοπληρωμένο αμυντικό στον κόσμο και πέρσι η Τσέλσι της «έκλεψε» και τον Μπεν Τσίλγουελ.
Μόνο από αυτές τις πέντε πωλήσεις οι αλεπούδες έβαλαν στα ταμεία της 280 εκατομμύρια ευρώ. Κι όμως κάθε χρόνο δείχνουν όλο και καλύτεροι, όλοι και πιο «γεμάτοι» στο ρόστερ τους. Η σημερινή ομάδα θα έκανε πλάκα σε αυτήν του Ρανιέρι. Κι όλα αυτά πληρώνοντας μόνο για δύο παίκτες πάνω από 30 εκατομμύρια λίρες!
Αν δώσεις σε κάποιον να φάει ένα ψάρι, απλώς θα ξεγελάσεις την πείνα του για μερικές ώρες. Αν τον μάθεις να ψαρεύει, θα έχεις εξασφαλίσει την τροφή του για μία ολόκληρη ζωή. Αυτό που άφησε πίσω του ο τίτλος του 2016 είναι μία winning culture, μία ποδοσφαιρική κουλτούρα που επιτρέπει σε έναν ολόκληρο οργανισμό να ανακαλύπτει κρυμμένους θησαυρούς και να παράγει ποδοσφαιρική υπεραξία κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.
Οι «πλούσιοι» αυτής της γης μπόρεσαν και τις πήραν ζωτικά όργανα, αλλά όχι και την ψυχή της. Δεν μπόρεσαν να εξαγοράσουν καμία από τις εμβληματικές σημαίες της (τον Σμάιχελ, τον Βάρντι και λιγότερο τον Μόργκαν), αλλά ούτε και το μυαλό της.
Ο Τζον Ράντκιν βρίσκεται στην Λέστερ από το 2003 και είναι διευθυντής ποδοσφαίρου από το 2014. Αυτός έχτισε τα πάντα, με τον δικό του τρόπο, την δική του μανιέρα. Όταν το μυαλό του ενώθηκε με αυτό του Μπρένταν Ρότζερς, οι «αλεπούδες» άρχισαν να στροφάρουν ξανά.
Η συνταγή είναι απλή, αλλά συνάμα πολύπλοκη. Πριν καν πουλήσει τον Ριάντ Μαχρέζ για 60 εκατομμύρια λίρες είχε ανακαλύψει στην Championship τον Τζέιμς Μάντισον που κόστισε το ένα τρίτο. Μόλις αποχωρίστηκε τον Ν’ Γκολό Καντέ βρήκε τον αντικαταστάτη του με λιγότερα από τα μισά στο πρόσωπο του Ντιντί.
Μόλις μοσχοπούλησε τον Χάρι Μαγκουάιρ για 80 εκατομμύρια λίρες βρήκε στην Φράιμπουργκ την βελτιωμένη του έκδοση στο πρόσωπο του Σογιουντσού μόλις για 13 «χαρτιά». Πριν καν αποχωρήσει ο Μπεν Τσίλγουελ, είχε εντοπιστεί στην Ιταλία ο αντικαταστάτης του στο πρόσωπο του Καστάνιε.
Η βελγική (Τίλεμανς, Πράετ) και η γαλλική αγορά (Φοφανά, Μεντί) δεν απογοήτευσε ποτέ. Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο. Η Λέστερ δημιουργεί ένα ολόκληρο προστατευόμενο οικοσύστημα που επιτρέπει σε κάθε παίκτη να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του. Ο Τζόνι Έβανς, ο Κελέτσι Ιχενάτσο που εκδιώχθηκαν ως περιττοί από τις δύο ομάδες του Μάντσεστερ ανέστησαν την καριέρα τους.
Όλα αυτά χωρίς να παραλείπεται η εγχώρια παραγωγική διαδικασία. Ο Τζέιμς Τζάστιν, ο Χάρβεϊ Μπαρνς, ο Λιουκ Τόμας που έρχεται με φόρα αποτελούν δικά της προϊόντα. Είναι το δικό της αποτύπωμα, η δική της προσφορά στο αγγλικό ποδόσφαιρο.
Η Λέστερ, που εδρεύει σε μία πόλη λίγο μεγαλύτερη από την Λάρισα, κατάφερε το ακατόρθωτο. Να γίνει η αγαπημένη δεύτερη ομάδα όλων σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κι αυτό γιατί συνδυάζει το παραμύθι με τον ρεαλισμό. Το αγνό συναίσθημα με την απόλυτη τεχνογνωσία.
Σε έναν κόσμο χωρίς ηθικούς και οικονομικούς φραγμούς, η Λέστερ εκφράζει το μέτρο. Τον ρομαντισμό. Τις αναμνήσεις μας. Το ποδόσφαιρο στην πιο ανόθευτη του μορφή…
