Ήταν το απόλυτο ντουέτο. Ο ένας, το μεγάλο αφεντικό του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου σε παραγοντικό επίπεδο. Ο άλλος, το μεγάλο αφεντικό του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο. Γόνος της ιστορικής οικογένειας Ανιέλι, αφεντικό της Γιουβέντους και πρόεδρος της ECA, της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας συλλόγων.
Το 2019 έγιναν και κουμπάροι. Το μεγάλο κεφάλι της UEFA, o πρόεδρος της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, ο Αλεξάντερ Τσέφεριν βάφτισε την κόρη του Αντρέα Ανιέλι.
Κάντε το λίγο εικόνα και φέρτε λίγο στο μυαλό σας τις περίφημες ελληνικές «κουμπαριές» που θεσμοθετούν συμμαχίες και δημιουργούν εξαρτημένες σχέσεις ως άτυπο συμβόλαιο σε πολιτικό, εργασιακό και οικονομικό επίπεδο.
Θα μπορούσαν να «τρέχουν» το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο για χρόνια, ωστόσο τέτοιου είδους κουμπαριές σπάνε όταν νέες πιο επικερδείς κουμπαριές προκύψουν στον δρόμο.
Όταν ο Σλοβένος νομικός μίλησε για «φίδια που τρέφαμε τόσο καιρό στον κόρφο μας και τώρα αποκαλύφθηκαν» φωτογράφιζε τον πατέρα της βαφτιστήρας του, που λογικά θα μείνει χωρίς λαμπάδα αυτό το Πάσχα.
Οι κουμπαριές δεν είναι κάτι παράνομο. Πόσο ηθικό όμως είναι ο πρόεδρος της UEFA να έχει τόσο στενές οικογενειακές σχέσεις με τον πρόεδρο ενός τόσο μεγάλου και συλλόγου που συχνά - πυκνά κατηγορείται για καθεστωτική εύνοια εντός κι εκτός Ιταλίας; Τροφή για σκέψη.
Κάποιοι καχύποπτοι πίστευαν ότι αυτή η κουμπαριά ήταν ένα άτυπο συμβόλαιο πίστης και αφοσίωσης της οικογένειας Ανιέλι, της Γιουβέντους, της ECA προς την UEFA και το νέο Champions League που οραματιζόταν ο Τσέφεριν.
Οι φήμες, οι διαρροές, οι πληροφορίες για μυστικές κινήσεις για την ίδρυση μιας κλειστής ευρωπαϊκής λίγκας συντηρούνται χρόνια, για την ακρίβεια αναζωπυρώνονται κάθε τρία χρόνια, όταν γίνεται η επαναδιαπραγμάτευση για τις εμπορικές, τηλεοπτικές, χορηγικές συμφωνίες των ευρωπαϊκών κυπέλλων και κυρίως του φιλέτου, του Champions League.
Συνήθως ήταν false alarm, μέσο απειλής. Αυτή τη φορά όμως, η απειλή έγινε πράξη. Όχι γιατί οι 12 αντάρτες έγιναν ξαφνικά μάγκες, αλλά γιατί πίσω τους βρήκαν έναν αμερικανικό κολοσσό, την JP Morgan που αποφάσισε να αγοράσει το πιο ακριβό πετράδι από το στέμμα της UEFA εν αγνοία της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας.
Η πανδημία και ο Covid-19 επιτάχυνε της διαδικασίας, τα «μεγάλα ψάρια» που ήδη βρίσκονταν στα κόκκινα ταμειακώς βρέθηκαν να χάνουν όλο και περισσότερα λεφτά. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν έχει κάνει μεταγραφή δυο χρόνια. Η Μπαρτσελόνα έχει χρέος ένα δις. Τα λεφτά από την UEFA έμοιαζαν πια με ψίχουλα. Δεν υπήρχε πια κανένα ηθικό δίλημμα, μα μόνο το αμερικανικό ρητό follow the money.
Οι 12 αντάρτες δεν αποφάσισαν έτσι ξαφνικά ένα πρωί να αποσχιστούν από την ECA, να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια την UEFA και την FIFA και να ιδρύσουν την δική τους κλειστή λίγκα. Πριν βάλουν τις τζίφρες τους εξέτασαν πολύ καλά όλα τα δαιδαλώδη νομικά μονοπάτια.
Έγκριτοι νομικοί υποστηρίζουν πως σε όποιο δικαστήριο κι αν προσφύγει η νεοσύστατη Super League λογικά θα κερδίσει το δικαίωμα της αυτομόλησης, της ίδρυσης μίας νέας λίγκας. Οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς απαγορεύουν τα μονοπώλια και η UEFA ως τέτοιο εκφράζεται σε νομικό επίπεδο.
Ως δεδικασμένο θα ισχυριστούν δύο παρόμοιες υποθέσεις σε αθλητικό επίπεδο. Τον περασμένο Δεκέμβριο, το δεύτερο σημαντικότερο δικαστικό σώμα στην Ευρώπη, το Γενικό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου δικαίωσε το αίτημα αθλητών του σκέιτ στον πάγο να τρέχουν για διοργανώσεις που δεν υπάγονται και δεν αναγνωρίζονται από την Διεθνή Ομοσπονδία Σκέιτ, ενώ τον Ιανουάριο (με αυτό το δεδικασμένο) γερμανικό δικαστήριο απέρριψε την ένσταση της εθνικής και της διεθνούς ομοσπονδίας πάλης που προσπάθησαν να μπλοκάρουν νέες διοργανώσεις που δεν τελούν υπό την αιγίδα τους.
Βέβαια, εδώ μιλάμε για πολύ μεγαλύτερη μπίζνα, δεν είναι τυχαίο που ο Μπόρις Τζόνσον και ο Εμανουέλ Μακρόν τάχθηκαν ήδη εναντίον της νέας ευρωπαϊκής Super League, που θα σημαίνει στην πράξη ότι το κεφάλαιο από την άλλη όχθη του Ατλαντικού «κλέβει» το ακριβότερο αθλητικό ευρωπαϊκό προϊόν.
Και ο κόσμος; Οι ενστικτώδεις αντιδράσεις σε όλη την Ευρώπη ήταν εντονότατες. Διάσημοι και πολυπληθείς σύνδεσμοι φιλάθλων καταδίκασαν τις πρακτικές των ομάδων τους, παλαίμαχοι δήλωσαν δημόσια την ντροπή τους για το αντάρτικο των συλλόγων που υπηρέτησαν. Μέσα σε ένα βράδυ τα «Μes que un club», τα «You ‘ll never walk alone», τα «Glory, glory» ακούγονται ως διαφημιστικά τσιτάτα κενά περιεχομένου. But who cares?
Οι διοικήσεις των 12 είναι πεπεισμένες ότι δεν χρειάζονται την σύμφωνη γνώμη των οπαδών τους για να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα. Στην ανάγκη, θα δημιουργήσουν νέους οπαδούς, θα φτιάξουν νέο κοινό από την αρχή. Ο πλανήτης έχει 7 δισεκατομμύρια κόσμο, υπάρχουν ακόμα αχαρτογράφητες ποδοσφαιρικά περιοχές στις οποίες θέλει να διεισδύσει η νέα λίγκα.
Στην πραγματικότητα, το γυαλί έσπασε. Το ρήγμα δημιουργήθηκε. Ο Τσέφεριν είπε πως «εμείς θα συνεχίσουμε να διεξάγουμε Champions League και χωρίς αυτούς τους 12». Το πρόβλημα δεν είναι πια αυτοί οι 12. Είναι οι ομάδες που θα μπορέσουν να μαγνητίσουν με δέλεαρ το χρήμα με ουρά. Οι παράπλευρες απώλειες. Προς το παρόν, κάθε πλευρά μετρά τις δυνάμεις της, ζυγίζει τον αντίπαλο. Και επιχειρεί να τον πλήξει επικοινωνιακά με ότι όπλα διαθέτει η κάθε μία.
Το παιχνίδι χόντρυνε. Και θα χοντρύνει κι άλλο. Διότι, σε αυτό το ποδοσφαιρικό Game of thrones δεν μιλάμε για πενταροδεκάρες, αλλά για πολλά δις ευρώ. Η UEFA θα μπορούσε να γλυκάνει τους αντάρτες, προσφέροντας κλειστά συμβόλαια στο νέο διευρυμένο Champions League των 36 ομάδων στους ομίλους. Αλλά πόσα να προσφέρει;
Πόσες από τις αγγλικές ομάδες του Big-6 να βολέψει; Αν υποκύψει στον πειρασμό και μοιράσει κλειστά συμβόλαια, είναι πολύ πιθανό να χάσει όλους τους μικρούς, που αποτελούν πιστούς στρατιώτες, που περιμένουν τις εξελίξεις μπας και γλύψουν κανένα κοκαλάκι παραπάνω. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Είναι εντυπωσιακό, αλλά χρειάστηκε η ιδρυτική διακήρυξη της ευρωπαϊκής Super League για να ξεχαστούν εν μία νυκτί όλα τα UefaMafia που ειπώθηκαν και γράφτηκαν σε κάθε γωνιά της Ευρώπης εδώ και χρόνια και να εξαγνιστεί η ευρωπαϊκή ομοσπονδία!
Είναι εντυπωσιακό, αλλά χρειάστηκε η ιδρυτική διακήρυξη της ευρωπαϊκής Super League για να βγουν στην επιφάνεια ενστικτώδεις αντιδράσεις που σε μία κοινωνά ελεύθερης αγοράς σε όλα τα επίπεδα, υποστηρίζουν την μονοπωλιακή πολιτική της UEFA στο ποδόσφαιρο. Έξις, δευτέρα φύσις.
To modern football στο οποίο αίφνης είναι όλοι against δεν είναι μόνο η κλειστή ευρωπαϊκή Super League, αλλά είναι και το Champions League, με τον τρόπο που απώλεσε την δημοκρατικότητα του από την ώρα που έμπασε μέσα και μη πρωταθλητές και σταδιακά άφησε στην απ’ έξω τους πληβείους.
Όσοι σήμερα αναμασούν το μοδάτο: «Created by the poor, Stolen by the rich» προφανώς υποστηρίζουν κάποια ομάδα, η οποία με τον παρά της, αγοράζει παίκτες από ασθενέστερους οικονομικά συλλόγους.
Ήρθε η ώρα που τα πόδια (αυτά που παίζουν μπάλα) επιχειρούν να χτυπήσουν το κεφάλι. Θα γινόταν κάποια στιγμή. Αν οι 12 κερδίσουν, τότε οι ανεξάρτητες λίγκες, οι νέες διοργανώσεις αναμένεται να γίνουν η κυρίαρχη τάση παντού. Στο βόλεϊ, στο πόλο, στην… μπιρίμπα, στο… τάβλι, αρκεί να υπάρχει προοπτική κέρδους. Εδώ, δεν κρίνεται πια το μέλλον του ποδοσφαίρου, αλλά πιθανώς όλου του αθλητικού γίγνεσθαι. Το πρώτο κομμάτι από το ντόμινο έπεσε, μένει να δούμε πόσα θα παρασυρθούν από αυτό…
