Δεν ασχολήθηκα καθόλου με την δήλωση του βοηθού προπονητή του Άρη, που δεν θυμάμαι και το όνομα του να πω την αλήθεια του παιδιού. Κατά την άποψη μου, είχε μεν λίγη δόση αλαζονείας, αλλά ήταν σε ποδοσφαιρική βάση η προσέγγιση. Απόλυτα λανθασμένη βέβαια.
Έκανε ο φίλος μας μια σύγκριση, βασισμένη μόνο σε συμπεράσματα με την μια ομάδα στην top κατάσταση της και την άλλη ξεχαρβαλωμένη από λάθη της. Και ξέχασε την προοπτική. Και το για ποιους συλλόγους μιλάμε. Δεν γίνεται ποτέ ο Άρης να έχει μεγαλύτερη ποιότητα και βάθος ρόστερ από την ΑΕΚ. Μόνο αν δεν υπάρχει ΑΕΚ καθόλου.
Τώρα το περί βάθους του ρόστερ και της ποιότητας, εντάξει ήταν παρατραβηγμένο. Αν είδαμε κάτι απόψε ήταν… το εύρος της ποδοσφαιρικής αξίας του Λιβάι Γκαρσία και φυσικά την γενική υπεροχή της ΑΕΚ, ακόμη και σε φάση ανασύνταξης που είναι.
Θα έλεγε κανείς πως μεγάλο ρόλο παίζει πως η ΑΕΚ στο κρίσιμο αυτό «σταυροδρόμι» απόψε, είχε αντίπαλο τον Άρη. Που μέσα σε μια μέτρια αγωνιστικά περίοδο για την Ένωση σε γενικές γραμμές, έχει προλάβει μέσα σε ένα χρόνο να γράψει τρεις ήττες από την Ένωση στο πρωτάθλημα μέσα στο «Βικελίδης» συν την ρεβάνς του κυπέλλου, που έγινε ό,τι έγινε.
Αλλά θα αφαιρούσε αυτό από την επιτυχία της ΑΕΚ, γιατί όποιος και να ήταν αντίπαλος της απόψε από το ελληνικό πρωτάθλημα, θα είχε μεγάλο πρόβλημα.
Τώρα αν ερχόταν κάποιος και μου έλεγε πως η ΑΕΚ θα έπαιζε από το 20΄και μετά αυτό το ματς αναγκαστικά με Σβάρνα και Λάτσι κεντρικό αμυντικό δίδυμο και χωρίς άλλο στόπερ διαθέσιμο στην πορεία του ματς, όπως επίσης με ένα διαθέσιμο δεξί μπακ, τον Μπακάκη κι ένα αριστερό, τον Λόπες και το ματς θα είχε αυτή την εικόνα, θα τον έλεγα τρελό.
Δεν είναι δε τυχαίο πως όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της παρέμβασης ενός «τρελού», όπως λέμε μεταξύ μας τον Μανόλο. Μόνο που εδώ, έχει επιστρέψει με άγριες διαθέσεις ο «τρελός» και η αμεσότητα του αποτελέσματος που παραδίδει είναι απίστευτη.
Ειδικά αν σκεφτείς σε τι κατάσταση ήταν η ομάδα στο τέλος του 2020, πόσα προβλήματα εξακολουθεί να διαχειρίζεται με απουσίες και έλλειψης ισορροπίας σε κάποια «καυτά» σημεία του ρόστερ, πραγματικά είναι εντυπωσιακό. Ακόμη και στο ματς με τον ΟΣΦΠ, που ήρθε υπερβολικά νωρίς για τον ίδιο και προδόθηκε από προσωπικά λάθη κυρίως, είχε επίδραση.
Η ΑΕΚ νίκησε τον Άρη όντας φανερά η καλύτερη ομάδα, παρά τα χτυπητά προβλήματα με απουσίες πίσω, όχι μόνο λόγω ψυχολογίας και έντασης. Κι αυτά υπάρχουν και είναι βασικά συστατικά, αλλά η εικόνα της ΑΕΚ έχει και πολύ …καθαρό ποδόσφαιρο.
Έχει τακτική προσέγγιση σωστή, έχει σωστή διαχείριση ως τώρα όλων των αγώνων (σε εντυπωσιακό βαθμό, γιατί ποτέ δεν θεωρούσα τις παρεμβάσεις του Μανόλο μέσα στα ματς το δυνατό του στοιχείο), ακόμη και ρίσκα που δεν συνηθίζει να παίρνει. Βλέπε απόψε Μαχαίρα.
Αλλά ούτε αυτό ήταν τυχαίο. Ο Μανόλο βλέπει και καταλαβαίνει πως πρέπει να δώσει έδαφος σε αυτούς που έχουν το μεγαλύτερο «θέλω» και τους αγγίζει λιγότερο η τροπή που πήρε και η φετινή σεζόν.
Υπάρχουν αυτοί που δεν καταλαβαίνουν τίποτα βρέξει χιονίσει, όπως ο συγκλονιστικός Σιμόες, που μας βούλωσε τα στόματα πάλι όσων τον εντάξαμε στους «φθαρμένους». Ο Μπακάκης που φαίνεται να το έχει πάρει εγωιστικά τώρα και μακάρι έτσι να το συνεχίσει, εφόσον του είναι απαραίτητο …το άγγιγμα του Σεβιγιάνου. Αλλά μέχρι εκεί.
Το «come back» που χρειάζεται άμεσα η ΑΕΚ, πρέπει να βασιστεί σε αυτούς που έχουν φθαρεί λιγότερο ψυχολογικά, σε αυτούς που χαίρονται πολύ να παίζουν και δεν έχουν πολλές …δεύτερες σκέψεις.
Μάνταλος και Λιβάγια μπήκαν όταν έπρεπε να μπουν, όταν δηλαδή η ΑΕΚ πια φανερά είχε πάρει τα μέτρα και ήθελε ένα …κλικ παραπάνω. Το βρήκε από τον Κροάτη περισσότερο και μάλιστα ήρθε κι άμεσα. Μπήκαν στο 65΄, μέσα στο επόμενο πεντάλεπτο το ματς παιζόταν κυρίως κοντά στην περιοχή του Άρη.
Αλλά φυσικά ο καθοριστικός ήταν ο Λιβάι. Που ξεκίνησε την προσπάθεια από την δεξιά, έστειλε τον Σάκιτς για τσάι και στην εξέλιξη της φάσης, που ήταν κι ευκαιρία, ήρθε και το φάουλ. Πάρτο μέσα και πανηγυρισμός που μας θύμισε τον Κουμπάρο, τον Γιώργαρο Σαββίδη. Ίσως από τότε να έχουμε να δούμε και τέτοιο «τούρμπο» στην ΑΕΚ.
Από κει και πέρα, υπάρχουν κάποιες στιγμές κομβικές που βγαίνουν όλα όσα κουβαλάνε και αντιπροσωπεύουν οι ομάδες. Όσα αγωνιστικά προβλήματα και να έχει η ΑΕΚ (και απουσίες) και όσο πίσω και να έχει μείνει, λίγο να το πιάσει καλά, θα έχει το πάνω χέρι σε τέτοια ματς.
Με ξένισαν οι πολλές φωνές που άκουγα πάλι από πλευράς Άρη, όταν οι μόνοι που έπρεπε να φωνάζουν με τα «σπόρια» του Κροάτη Μπέμπεκ, ήταν οι της ΑΕΚ.
Τώρα για το κατόρθωμα του Τζήλου, να μην αφήσει την ΑΕΚ να κάνει μια αλλαγή κομβική για τον τρόπο που ήθελε να στήσει το ματς στην τελική ευθεία ο Χιμένεθ, τι να πει κανείς;
Από κει και πέρα, δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι, αλλά η ΑΕΚ βρέθηκε δεύτερη. Η ΑΕΚ που έχει περάσει τόσα το τελευταίο διάστημα, που παρουσιάζεται σχεδόν υπό κατάρρευση, μπορεί να είναι μακριά από την κορυφή μεν (ακόμη …) αλλά είναι δεύτερη, έχοντας πλέον πίσω ομάδες που μπορούν να ισχυριστούν πως έχουν και πιο ισορροπημένη εικόνα ως τώρα.
Αν σκεφτεί κανείς τι λάθη έχουν γίνει στην διαχείριση, πόσα πράγματα πήγαν στραβά από αυτά τα λάθη και που έχασε τους βαθμούς που την κρατούν μακριά αυτή η ομάδα, είναι να τρελαίνεσαι πάλι. Η ΑΕΚ δεν έχει χάσει βαθμό εκτός Αττικής! Αγρίνιο, Γιάννινα, Τρίπολη, Λαμία και τώρα Άρη στην Θεσσαλονίκη.
Αλλά ας δέσουμε την βελτίωση από δω και πέρα και βλέπουμε. Προς το παρόν χαιρόμαστε. Αλλά με τον Ατρόμητο εν όψει εξακολουθούμε να έχουμε πολλά προβλήματα, συν την κακή παράδοση με αυτούς, σε κεκλεισμένων στο ΟΑΚΑ. Αγάντα Μανόλο να τους φάμε κι αυτούς.
ΥΓ: Με Λάτσι λοιπόν …Γιατί όχι; Στα 18 του μπήκε από …την ναφθαλίνη διαρκείας κι έδειξε πως δεν καταλαβαίνει τίποτα. Αυτός θα παίξει.
