Ούτε η μεγαλύτερη επιτυχία είναι για τον Ολυμπιακό το να τερματίζει τρίτος σε έναν όμιλο, ούτε... πρέσβης γίνεται με ένα εκτός έδρας σερί 0-0-10 σε ομίλους -σύμφωνοι σε όλα. Άλλωστε πρώτος ο Ολυμπιακός είναι που έχει περισσότερες απαιτήσεις από τον εαυτό του. Επιτυχία σε αυτό το επίπεδο, αντίθετα, είναι να συνεχίζεις να παίζεις. Αυτός ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς λοιπόν, όπως κι αν έχασε από τη Μαρσέιγ στο «Βελοντρόμ», την τελευταία αγωνιστική θα παίζει ακόμη. Και η ασφαλέστερη εκτίμηση που μπορεί να γίνει από όσα έχουμε δει από αυτή την ομάδα 2,5 χρόνια τώρα, είναι ότι την αδιάφορη Πόρτο θα τη νικήσει. Ή τέλος πάντων, στο τελευταίο σφύριγμα, θα είναι πάνω από τη Μαρσέιγ. Ναι, το προεξοφλώ -παίξτε στοίχημα άφοβα- Στρατόπουλος speaking. Στο φινάλε, τους περισσότερους ευρωπαϊκούς «τελικούς» του, τους έχει πάρει. «Mιλάει» και η παράδοση. Και κάπως έτσι, θα συνεχίσει ακόμη μια χρονιά στα νοκ-άουτ του Europa League. Δεν ξέρω από που προκύπτει λοιπόν τόσο... παταγώδης αποτυχία για έναν αποκλεισμό από την ακριβότερη ομάδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και την Πόρτο των 5 ευρωπαϊκών τροπαίων...
Όχι -να τονιστεί και αυτό- ο Ολυμπιακός δεν έγινε «πρέσβης» του ελληνικού ποδοσφαίρου, με δύο ακόμη τρίτες θέσεις σε ομίλους Champions League, πέρσι και φέτος, απέναντι σε Μπάγερν, Τότεναμ, Σίτι και Πόρτο. Και στην τελική, ακόμη κι αν όντως είναι αποτυχίες αυτοί οι αποκλεισμοί, μάλλον μαγκιά του είναι να υπάρχουν τόσο υψηλές απαιτήσεις. Και ακριβώς αυτές οι απαιτήσεις είναι που τον κάνουν «πρέσβη», όσο κι αν πληγώνει που πήρε το... trademark, από όσους έχουν ξεχάσει ή δεν έχουν δει καν τι σημαίνει ανταγωνισμός στο υψηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτές οι απαιτήσεις είναι που τον έχουν κάνει την ομάδα που είναι και αυτές οι απαιτήσεις, απέναντι στα μεγάλα παιδιά της Ευρώπης, είναι που τον έχουν βοηθήσει να είναι δύο κλάσεις πάνω από τον εντός συνόρων ανταγωνισμό.
«Πρέσβης» γίνεσαι λοιπόν, όταν έχεις διαρκή παρουσία ανάμεσα στους μεγάλους. Αυτό για το ελληνικό ποδόσφαιρο του 2021, είναι κάτι παραπάνω από αρκετό. «Πρέσβης» γίνεσαι, χτυπώντας όλα τα ματς κάνοντας το «δικό σου» παιχνίδι. Γίνεσαι νικώντας τα ματς που σου αναλογούν σε Champions ή Europa League και κάποια που δεν σου αναλογούν (τελευταία βλέπε: Άρσεναλ, Μίλαν κτλ). Πρέσβης γίνεσαι κερδίζοντας τον σεβασμό όλων των αντιπάλων και όντας ο μοναδικός σύλλογος της χώρας που «υπάρχει» ακόμη, σταθερά, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και από τον οποίο υπάρχουν ακριβώς αυτές οι απαιτήσεις!
Μόνο που είναι πρέσβης του εαυτού του. Του σήματος, των χρωμάτων και της ιστορίας του.
Ο Ολυμπιακός προφανώς και δεν είναι πρέσβης κανενός άλλου, γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει και κανείς άλλος εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Για να είσαι πρέσβης, σημαίνει εξ ορισμού ότι υπάρχει κάτι πίσω σου, το οποίο και πρεσβεύεις. Σε ένα ποδόσφαιρο του οποίου οι Ευρωπαίοι αντίπαλοι μπαίνουν στη Wikipedia ένα λεπτό μετά την κλήρωση για να δουν τι ακριβώς είναι αυτό με το οποίο κληρώθηκαν και αν τρώγεται, σε ένα ποδόσφαιρο που η δύναμη της επικοινωνίας αναγάγει σε επιτυχία το να συμμετέχεις -συνήθως ως κομπάρσος- σε ομίλους Europa League κάθε μπλε φεγγάρι, σε ένα ποδόσφαιρο που η Εθνική του ομάδα έφτασε 16 χρόνια μετά την κατάκτηση του Euro, να λογίζεται ομάδα ίδιας κατηγορίας με τα Λιχτενστάιν, τα Λουξεμβούργα, τις Μάλτες, τους Αγίους Μαρίνους, τα Νησιά Φερόε, τα... Νησιά Ποκαχόντας και τους Αγίους Αναργύρους, προφανώς και ο Ολυμπιακός παίζει εδώ και πολύ καιρό μονάχα για την ποδοσφαιρική πάρτη του.
Παίζει και θα συνεχίζει να παίζει. Και θα παίζει είτε έχει εκτός έδρας σερί 0-0-10 απέναντι σε ομάδες από τον προηγμένο ποδοσφαιρικό πλανήτη, με τεράστια ιστορία, με τεράστιες επιτυχίες, με τεράστια μπάτζετ, είτε έχει 18 σερί ματς χωρίς ήττες σε προκριματικά εδώ και 5 χρόνια. Είτε χάνει από τη Μαρσέιγ με δύο πέναλτι και 0 ευκαιρίες του αντιπάλου, είτε αποκλείει την Άρσεναλ πνίγοντάς τη με το ποδόσφαιρο που η ίδια κάποτε έπαιζε και με ένα «διπλό» που για τον ανταγωνισμό δεν είναι καν ουτοπία -είναι κακό ανέκδοτο ακόμη και στην ιδέα πως θα μπορούσαν να το πετύχουν.
Να το πούμε και διαφορετικά εδώ που φτάσαμε: ο Ολυμπιακός σίγουρα δεν είναι πρέσβης όσων οι αγαπημένες ομάδες, ακόμη και στις σπάνιες περιπτώσεις που αγωνίζονται σε (οποιονδήποτε) όμιλο, αδυνατούν να κοντράρουν ομάδες 3ης, 4ης ή και χαμηλότερης ευρωπαϊκής διαλογής. Των ίδιων που του ασκούν κριτική, ή ακόμη χειρότερα, τον ειρωνεύονται επειδή -άκουσον άκουσον- δεν μπορεί να νικήσει στην έδρα τους, Μπάγερν, Γιουβέντους, Μπαρτσελόνα, Σπόρτινγκ, Ερυθρό Αστέρα, Τότεναμ, Πόρτο, Σίτι και Μαρσέιγ. Δηλαδή τρία απόλυτα ευρωπαϊκά μεγαθήρια, την ακριβότερη ομάδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, έξι πρωταθλητές Ευρώπης, εννέα κατόχους ευρωπαϊκών Κυπέλλων που μεταξύ τους μετρούν μόλις 47 ευρωπαϊκές κούπες.
Ο Ολυμπιακός σίγουρα δεν είναι πρέσβης όσων θυμούνται πόσο κακοί και τραγικοί και ιστορικά άμπαλοι -και ό,τι άλλο θέλετε- είναι όλοι οι αντίπαλοι που συναντά σε ομίλους ή αργότερα σε νοκ άουτ, είτε μιλάμε για Ερυθρό Αστέρα, είτε για Μαρσέιγ, είτε για Μίλαν, είτε για Άρσεναλ (μεταξύ άλλων), την ώρα που οι ίδιοι διαρρηγνύουν τα (ποδοσφαιρικά) παλτά τους κάθε φορά που ακούν τους οπαδούς του Ολυμπιακού να κάνουν το ίδιο λάθος.
Ο Ολυμπιακός σίγουρα δεν είναι πρέσβης όσων χαϊδεύουν τα μαλλιά και σιγοψυθυρίζουν λόγια κατανόησης και συμπόνοιας...
...στις ομάδες των εννέα σερί ηττών σε ομίλους (σ.σ. γενικά, όχι εκτός έδρας)
...των ομάδων με τελευταία νίκη στην έδρα τους σε ομίλους πριν από 10 χρόνια
...των ομάδων που στην τελευταία εμφάνισή τους σε όμιλο Champions League θάμπωσαν τον πλανήτη με 0-0-6 και 2-13
...των ομάδων που πατάς το όνομά τους στο google δίπλα στις λέξεις Champions League ή Κύπελλο Πρωταθλητριών και βγάζει 7 σελίδες αποτελέσματα (σ.σ. αληθινή ιστορία)
...των ίδιων ομάδων που έκαναν την πρώτη τους συμμετοχή στο Κύπελλο Πρωταθλητριών 1 χρόνο πριν εκτοξευθεί το Voyager 1 για το ταξίδι του στο διάστημα και σήμερα, 44 χρόνια μετά και ενώ το Voyager έχει διανύσει 22,5 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα για να γίνει το πιο μακρινό από τη Γη ανθρώπινο κατασκεύασμα στο διάστημα, αυτές έχουν διανύσει 15 αγώνες -οι 12 εκ των οποίων σε προκριματικά- με απολογισμό Τζέιμς Μποντ 0-(0)-7 ως προς τον λόγο προκρίσεων-αποκλεισμών και... Θου-Βου 0-0-0 σε φάσεις ομίλων
...των ομάδων οι οπαδοί της οποίας την είδαν τελευταία φορά σε αυτό το επίπεδο όταν πήγαιναν σχολείο και σήμερα είναι οι ίδιοι παντρεμένοι με παιδιά.
Την ώρα που, φυσικά, τον ίδιο τον περιμένουν μονίμως στη γωνία με το τουφέκι της κριτικής.
Όχι, ο Ολυμπιακός δεν αντιπροσωπεύει κανέναν άλλον στο ελληνικό ποδόσφαιρο, πλην του εαυτού του. Άλλωστε εδώ και πολλά χρόνια, μόνος του παλεύει. Για πλασαρίσματα σε κληρώσεις, για βαθμούς, για προκρίσεις. Και το κάνει, με απόλυτη σοβαρότητα. Γιατί η δουλειά του δεν είναι να νικά τις Σίτι και τις Πόρτο αυτού του κόσμου. Δουλειά του Ολυμπιακού (και κάθε ελληνικής ομάδας σε αυτό το επίπεδο) είναι να παίρνει τα ματς που οφείλει να παίρνει απέναντι στις ομάδες που μπορεί να κοιτάξει τουλάχιστον από το... ίδιο ύψος. Την δουλειά αυτή δεν την έκανε στο «Βελοντρόμ» -αυτό είναι σίγουρο- όπως και αν έχασε τελικά. Τη δουλειά αυτή όμως έχει αποδείξει ότι μπορεί να την κάνει όταν γίνεται το τελικό ρεζουμέ. Αυτό, θα γίνει την επόμενη αγωνιστική. Αν επικρατήσει η ελάχιστη απαραίτητη ποδοσφαιρική λογική, αν ο Ολυμπιακός παρουσιαστεί απλά σοβαρός, ακόμη και την (αδιάφορη) Πόρτο των 10 βαθμών, θα τη νικήσει. Οπότε θα αδιαφορεί και αυτός για το τί γινεται στο άλλο παιχνίδι. Σε εκείνο πια, η Μαρσέιγ έχει σίγουρα πιθανότητες νίκης αν η Σίτι -ακόμη και τα τρίτα της- δεν βγει στο γήπεδο.
Οπότε, πιθανότατα, η φετινή ρεαλιστική αποστολή -και όχι η υπέρβαση- μπορεί να έχει εκπληρωθεί ήδη με αυτό το ένα γκολ του Χασάν στο Φάληρο και το ένα του Καμαρά στη Μασσαλία. Σίγουρα, μπορεί το Europa League να μην έχει την ίδια λάμψη αν προκρίνεται ως τρίτος ο Ολυμπιακός σε αντίθεση με μια πιθανή ταυτόχρονη, ιστορική, μοναδική, ανεπανάληπτη επιτυχία άλλου σωματείου, ωστόσο παραμένει... κάτι, έτσι δεν είναι; Ειδικά αν έχεις δείξει ότι μπορείς να κάνεις και ένα έστω ένα βήμα παραπέρα.
Ακόμη λοιπόν και στη χώρα που γίνεται κριτική με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά στις... αποστολές του Τζέιμς Μποντ και σε αυτές του Θου-Βου, επειδή και οι δύο είναι πράκτορες, το να μένεις μέσα στους στόχους σου, όσες φορές κι αν τσεκάρεις το λεξικό, πάλι «επιτυχία» θα γράφει δίπλα.
