Ναι, το ξέρουμε… Είναι εβδομάδα ντέρμπι και με «αυτούς» δεν θέλουμε να χάνουμε ούτε στο τάβλι. Πόσοι έχουμε μείνει να το θυμόμαστε είναι το θέμα, ίσως και πόσοι ξέρουν ότι το Σάββατο κατεβαίνουμε στον Πειραιά για μια ακόμη «μητέρα των μαχών». Γιατί έτσι το μάθαμε από μικρά παιδιά και έτσι ΕΙΝΑΙ. Εμείς και εκείνοι. Δυο διαφορετικοί σε ΟΛΑ κόσμοι, στο απόλυτο ντέρμπι.
Δυστυχώς, όμως, αλλά όσα βιώνουμε είναι σημεία των καιρών. Είναι μια πονεμένη ιστορία. Όταν (και μακάρι αυτό να γίνει σύντομα, γιατί δεν παλεύεται άλλο) επιστρέψουμε στο «πάμε να τους πάρουμε», από το «προσοχή μην πάθουμε καμιά ζημιά», το κουβεντιάζουμε όπως του πρέπει. Τότε που θα το περιμένουμε πως και πως το ματσόνι, που δεν θα κλείνουμε μάτι δέκα μέρες πριν και άλλες τόσες μετά. Ούτε εμείς, μα ούτε και οι άλλοι.
Αν δε επιχειρήσουμε τώρα να δούμε και με τι ασχολείται ο κόσμος (όποιος ασχολείται) αυτό τον καιρό η απάντηση είναι «με το γήπεδο». Βέβαια όταν πρωτοκουβεντιάζαμε για το καινούργιο μας «σπίτι» ο υπογράφων πήγαινε σχολείο και τώρα πάει ο γιός του. Και να ξέρετε πως δεν τον έκανε και μικρός…
Παρ’ όλα αυτά «φαίνεται» πως το πράγμα πάει καλά. Το φαίνεται απαραίτητα εντός εισαγωγικών, αφενός για όλα όσα έχουμε περάσει εδώ και τριάντα χρόνια και αφετέρου διότι μέχρι τώρα δεν έχουμε επίσημες ανακοινώσεις αλλά μονάχα πληροφορίες. Που καλώς ή κακώς σε ένα τόσο κομβικό θέμα ΔΕΝ αρκούν. Ειδικότερα όταν απευθύνεσαι σε ένα τόσο ταλαιπωρημένο και εξοργισμένο κοινό.
Στην παρούσα φάση λοιπόν και περιμένοντας από τα αρμόδια χείλη της εξαγγελίες θα πούμε κάτι άλλο. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε το γιατί παρά το γεγονός ότι το θέμα (δείχνει να) πηγαίνει καλά, ο κόσμος είναι μπερδεμένος, συγκρατημένος, μα και διχασμένος όσο δεν πάει. Καλά το τελευταίο παύει εδώ και καιρό να αποτελεί έκπληξη καθώς παντού βλέπεις Παναθηναϊκούς να τσακώνονται με Παναθηναϊκούς για κάθε πιθανό και απίθανο λόγο. Ότι χειρότερο δηλαδή και αν θέλετε είναι και η βασική αιτία που έχω πάψει να «αγγίζω» τέτοια θέματα.
Αλλωστε όποιος δεν έχει καταλάβει ΑΚΟΜΑ τι έγινε και γιατί έγινε δεν θα καταλάβει ποτέ και το να λες τα ίδια και τα ίδια πουθενά δεν οδηγεί. ΟΚ, το ξέρω πως άλλοι συνάδελφοί μπορεί και να «φτιάχνονται» και να «ψηλώνουν» με αυτά (βλέπετε σε πραγματικά ΥΓΙΕΣ καθεστώς θα περνούσαν απαρατήρητοι και από τον θυρωρό της πολυκατοικίας τους), προσωπικά χαλιέμαι πλέον πάρα πολύ και δεν υπάρχει ουδεμία περαιτέρω αντοχή.
Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά με το φτωχό μου το μυαλό πιστεύω πως το πρόβλημα δεν είναι ο Βοτανικός ή οι ακριβείς όροι της συμφωνίας. Σαφώς και είναι ΚΑΙ αυτό, ξέρω όμως Παναθηναϊκούς πραγματικά κολλημένους με την Λεωφόρο, οι οποίοι θα σου πουν πως «αν είναι για το καλό της ομάδας ας πάμε και στον Βοτανικό». Και το εννοούν. Το καλό βέβαια έχει να κάνει και με τους όρους που ακόμα (επισήμως) ΔΕΝ έχουμε δει.
Θα έλεγα ότι στο μυαλό πολλών το πρόβλημα έχει να κάνει με τον Γιάννη Αλαφούζο. Για να το πω απλά δεν τον εμπιστεύονται για να διαπραγματευτεί και να φέρει εις πέρας το πιο κομβικό ζήτημα του συλλόγου. Για να είμαστε δίκαιοι και με βάση το (Παναθηναϊκό) παρελθόν του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν την λες και παράλογη τη δυσπιστία αυτή. Μάλλον και λίγα λέμε. Όπως και για να… ξαναειμαστε δίκαιοι ΑΝ προχωρήσει η ιστορία του Βοτανικού αυτό κυρίως θα γίνει χάρη στις άκρες του με την κυβέρνηση. Ναι, μεν δεν είναι τωρινή ιστορία ο Βοτανικός, ουδείς όμως μπόρεσε να τον ξεμπλοκάρει.
Το θέμα είναι ότι σε αυτό το τόσο κρίσιμο ζήτημα για το τριφύλλι απουσιάζει ο άνθρωπος εκείνος που θα ενώσει και θα δώσει όραμα. Πάρτε για παράδειγμα 10-12 χρόνια πριν. Όταν την προχώραγε την ιστορία με την ονοματοδοσία και τα υπόλοιπα ο Βγενόπουλος, κανείς δεν αντιδρούσε με την περιοχή γιατί έβλεπε δίπλα του ανθρώπους που τους εμπιστευόταν. Ότι δηλαδή… δεν συμβαίνει στην παρούσα φάση και που για να γυρίσει (αν γυρίσει) θέλει ΠΡΑΞΕΙΣ.
Δεν υπάρχει κάτι άλλο για να πούμε, τώρα που το ξανακοιτάω μπορεί και να μετάνιωσα που έγραψα για ένα θέμα που είχα πει πως δεν θα ξαναγράψω αν δεν δω έναρξη των έργων αλλά τέλος πάντων. Ότι έγινε, έγινε. Η ουσία είναι μέσα από αυτή τη διαδικασία να πάρει ο Παναθηναϊκός ότι καλύτερο μπορεί και ότι αξίζει ώστε να γίνει το πρώτο βήμα για την επιστροφή στην… κανονική κανονικότητα.
ΥΓ: Καλό Παράδεισο στον Κωστάκη από την Πάτρα. Ξεκουράστηκες, αν και πάντα έδειχνες ότι δεν κουράζεσαι ποτέ. Καλό ταξίδι και καλή δύναμη στους δικούς του.
