Αν κοιτάξει κανείς την κατάσταση που επικρατεί στην ΑΕΚ αυτή τη στιγμή και τη συγκρίνει με τα όσα επικρατούσαν την ίδια χρονική περίοδο πέρυσι το καλοκαίρι θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως προκατειλημμένος για να μην διαπιστώσει πως η φετινή συνθήκη είναι ξεκάθαρα αναβαθμισμένη. Μπορεί και ο περσινός αλλά και ο φετινός προγραμματισμός να ξεκινούσαν έπειτα από μια σεζόν που είχε βρει την Ένωση στην τρίτη θέση αλλά αυτό είναι η μόνη ομοιότητα. Κατά τα άλλα, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Ας δει κανείς τα δεδομένα: πρώτον, το δίδυμο των Ίβιτς-Καρέρα είναι ξεκάθαρα πολύ περισσότερο άξιο εμπιστοσύνης σε κάθε τομέα από εκείνο των Καρντόζο-Λυμπερόπουλου. Δεύτερον, το ρόστερ αποτελείται από έναν συγκεκριμένο κορμό και οι προσθαφαιρέσεις που θα γίνουν είναι μετρημένες στα δάχτυλο, σε αντίθεση με πέρυσι που η Ένωση μπήκε στη λογική του γενναίου λίφτινγκ. Τρίτον, και πιο σημαντικό: για μια ομάδα όπως η ΑΕΚ που στοχεύει διαρκώς στο να χτίζει το ρόστερ της χωρίς να υπερβαίνει την ισορροπία των εσόδων και των εξόδων της, το γεγονός ότι η περσινή Ένωση «σκότωσε» για μόλις 800 χιλιάδες ευρώ τον Μπακασέτα και φέτος πέτυχε την πιο ακριβή πώληση της ιστορίας της δίνοντας τον Μπάρκα στη Σέλτικ, είναι δεδομένο πως διαφοροποιεί καθοριστικά τα δεδομένα για το φετινό μεταγραφικό σαφάρι.
Η τελευταία σύγκριση είναι μάλλον και το βασικότερο επιχείρημα για τα φετινά «βήματα» της ΑΕΚ: ο Μπακασέτας και ο Μπάρκας υπήρξαν εξίσου πρωτοκλασάτα ονόματα για την ομάδα. Τα 800 χιλιάρικα με τα οποία πωλήθηκε ο πρώτος με τα πέντε εκατομμύρια -που θα φτάσουν τα έξι μαζί με ορισμένα μπόνους- που θα βάλει στα ταμεία της η Ένωση από την πώληση του Μπάρκα είναι μια χαωτική οικονομική απόσταση που ωστόσο δεν καθρεφτίζει ούτε κατά διάνοια μια αντίστοιχη διαφορά αγωνιστικής ποιότητας ανάμεσα στους δυο παίκτες. Όμως η ποδοσφαιρική αγορά είναι πρωτίστως οικονομικός μηχανισμός και δευτερευόντως αγωνιστικός: οι παίκτες πωλούνται και αγοράζονται είτε με ευνοϊκούς είτε με αρνητικούς όρους για την εκάστοτε ομάδα με γνώμονα την ικανότητα της τελευταίας να κάνει και τα αντίστοιχα deal. Και για την επίτευξη αυτών των deal, οι αμιγώς ποδοσφαιρικές αξίες είναι μια εντελώς άλλη συζήτηση.
Υπό αυτή την έννοια, το γεγονός ότι ο Ίλια Ίβιτς κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες και χωρίς καν η ΑΕΚ να έχει διακριθεί στην Ευρώπη ώστε να «διαφημιστούν» οι παίκτες της, να ανεβάσει τόσο πολύ τις προσφορές, να παράξει τόσο υψηλές υπεραξίες και να κάνει την πρακτική του «ξεπουλήματος» (αυτό έγινε πέρυσι με τον Τάσο Μπακασέτα) να φαντάζει μια παρελθοντική κατάσταση, συνιστά ένα μικρό θαύμα. Η ΑΕΚ πλέον θα κινηθεί για δυο στόπερ, έναν αριστερό μπακ, έναν εξτρέμ και ίσως έναν επιθετικό (αυτό θα εξαρτηθεί από το τι θα γίνει με τον Αραούχο), δηλαδή για μόλις τρεις ή τέσσερις παίκτες, έχοντας στο «πορτοφόλι» της περίπου έξι εκατομμύρια ευρώ. Μακριά από εμάς οι μεγαλοστομίες και οι υπερβολές αλλά πρόκειται για θρίαμβο...
Υπάρχει βέβαια και ένα «αλλά» σε όλη αυτή την κατάσταση που θα ήταν παράλογο να μείνει έξω από τη συζήτηση: αποτελεί συνειδητή επιλογή της ΑΕΚ να μην αντικαταστήσει τον Μπάρκα παίρνοντας καινούριο τερματοφύλακα αλλά δίνοντας «προαγωγή» στον Τσιντώντα. Κατά πολλούς, πρόκειται για downgrade και για λανθασμένη απόφαση. Αλλά δεν πρέπει να το ξεχνάμε: είναι μια απόφαση που αποτελεί τμήμα του αγωνιστικού σχεδιασμού και όχι για ένδειξη απουσίας του. Πιστοί στο δόγμα πως για να αγοράσεις παίκτες πρέπει καταρχήν να μπορείς να πουλήσεις, οι Ίβιτς και Καρέρα είχαν οριοθετήσει εδώ και μήνες την πώληση Μπάρκα ως προτεραιότητα σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους παίκτες για τους οποίους θα μπορούσαν να προκύψουν προτάσεις ακριβώς διότι πίστευαν (και συνεχίζουν να πιστεύουν) πως το να έρθει η ώρα του Τσιντώντα για θέση βασικού κάτω από τα δοκάρια είναι μια συνετή αγωνιστική απόφαση.
Το αν αυτή η απόφαση θα είναι αποδειχθεί σωστή ή λανθασμένη θα φανεί στην πράξη - μπόλικοι πάντως είναι εκείνοι που αμφισβητούν την ορθότητά της. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο αποτελεί μια πτυχή ενός συνολικού αγωνιστικού σχεδίου. Και κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα, η ίδια η ύπαρξη σχεδίου για μια ομάδα που στο παρελθόν ταλαιπωρήθηκε υπερβολικά από την έλλειψη τέτοιου, αποτελεί λόγους για αναστεναγμούς ανακούφισης.
