Κάθε φορά νομίζεις πως τα έχεις δει όλα, όμως το πράγμα πάει όλο και πιο κάτω. Λες και μιλάμε για βαρέλι δίχως πάτο. Δεν λένε να σε αφήσουν ήσυχο ούτε και στο πιο «άκυρο» ντέρμπι όλων των εποχών.
Ο Παναθηναϊκός, που ήταν στο τερέν του ΟΑΚΑ ξανά ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ, έπρεπε και μπορούσε να πάρει τη νίκη και να σπάσει το αήττητο του Ολυμπιακού. Ακόμη κι αν έπαιζε με τα παιδάκια, ακόμη κι αν επί της ουσίας δεν είχε στόχο, ακόμη κι αν η νέα χρονιά θα τον βρει με άλλον προπονητή και εντελώς διαφορετικό στόχο.
Ήταν άριστα στημένος από τον προπονητή του, είχε παίκτες με πάθος και διάθεση στα όρια του… ταλιμπάν, ήταν για να μην μακρυγορούμε εμφανώς ανώτερος από τους πολυδιαφήμισμένους και δήθεν υπερηχητικούς αντιπάλους του.
Ο Ολυμπιακός όμως ΕΠΡΕΠΕ σώνει και καλά να κρατήσει το αήττητο. Εστω κι αν αυτό ουδεμία σχέση έχει με αυτό του 63-64 που πήραν ο Μπόμπεκ και οι παιχταράδες ήθελαν να ‘χουν κάτι να λένε. Και ο Κομίνης φρόντισε με τον τρόπο του να τους… βοηθήσει.
Πραγματικά είναι χάσιμο χρόνου να κάτσεις να αναλύσεις φάσεις για τις οποίες δεν χρειάζεται ούτε καν δεύτερη ματιά για να καταλήξεις. Βγάζουν μάτι. Και παρότι ο Ελληνας ρέφερι ειδικά στην περίπτωση του μαϊμού - πέναλτι είχε το αβαντάζ του βαρ που θα τον έσωζε αυτός προτίμησε να πάει σε μια ακατανόητη απόφαση.
Θαρρώ επίσης πως δεν χρειάζεται να μιλήσουμε ούτε για τη μη αποβολή του Μπα που προηγήθηκε ούτε γι’ αυτή του Χασάν που ακολούθησε και επί της ουσίας μιλάμε για τρεις φάσεις που αλλοιώνουν την εικόνα του παιχνιδιού, άρα και το αποτέλεσμα. Κι όλα αυτά επαναλαμβάνω σε ένα ΑΔΙΑΦΟΡΟ παιχνίδι. Αλλά μήπως ο Τζήλος και ο Ευαγγέλου τις προηγούμενες εβδομάδες και πάλι σε αυτό το μαρτύριο των πλέι οφ δεν σε σφύριζαν;
Προσωπικά έχω γράψει τόσα πολλά εδώ και ένα σωρό χρόνια για τα της διαιτησίας που στο μυαλό μου δυστυχώς ήταν απλά μια ακόμη Κυριακή. Το λέω αυτό διότι δεν είναι μόνο ο Κομίνης το πρόβλημα. Αυτός έγινε κι αν θέλετε τη γνώμη μου κακώς συνεχίζει να σφυρίζει μετά την ιστορία της Τούμπας. Δεν λέω και δεν με αφορά αν αποφάσισε σωστά ή λάθος εκείνο το βράδυ (δεν την λες και φάση που βγάζει μάτι άλλωστε), αλλά γιατί με όσα ακολούθησαν είχε καεί και το μυαλό του έχει χαλάσει.
Περιπτώσεις «Κομίνη» αλλά και ΠΟΛΥ χειρότερες έχει νοιώσει στο πετσί του ένα κάρο φορές ο Παναθηναϊκός εδώ και 25 χρόνια. Και με εξαίρεση την χρονιά της πολυμετοχικότητας με πρόεδρο Πατέρα δεν κάνει (σχεδόν) τίποτα για να βάλει ένα τέλος. Είμασταν νέοι, γεράσαμε και ακόμη για τα ίδια πράγματα μιλάμε. Οσοι δεν έχουν πιει το αμίλητο νερό.
Το τελευταίο το αναφέρω και με αφορμή κάτι που συνέβη προ ημερών στην επιτροπή δεοντολογίας της ΕΠΟ, με τις περίφημες καταθέσεις Αλαφούζου Μελισσανίδη. Είναι παράσημο για τον υπογράφοντα να διαβάζει ο δικηγόρος του Ολυμπιακού άρθρα του και να λέει «ο κύριος Βασιλαράς χτυπάει ακόμα και φέτος του διαιτητές». Όσο δίνουν δικαιώματα θα τους χτυπάμε (με τα κείμενά μας, όχι σαν τους άλλους) μέχρι να παγώσει η κόλαση…
