Ολυμπιακός-ΑΕΚ λοιπόν, ή ΑΕΚ-Ολυμπιακός στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, μετά το ξεκαθάρισμα στους δύο ημιτελικούς σε “Κλ. Βικελίδης” και “Γ. Καραϊσκάκης”.
Για τον Ολυμπιακό η πρόκριση αυτή έχει ονοματεπώνυμο: Νίκος Αλέφαντος. Το όνομά του, άλλωστε, φιγουράριζε φαρδύ-πλατύ στο αγαπημένο του γήπεδο σε πανό πίσω από τη μία εστία. To 2-0 επί του ΠΑΟΚ είναι μια νίκη «δική του, καταδική του». Τόσο “δική” του, που δεν νομίζω να αμφιβάλει κανείς πως αν είχε μια τελευταία επιθυμία γι’ αυτή την ημέρα, θα επέλεγε να δει την πρόκριση του Ολυμπιακού του και μετά να κλείσει τα μάτια του.
Είναι σα να τον βλέπουμε όλοι: τι «καλώς τα παιδιά», τι «μάθετε μπαλίτσα» θα ξεστόμιζε και τι «μαθήματα» θα έδινε στον Φερέιρα με την επική ερώτηση “στα εξηγώ ωραία;” -μετά το ματς-, δε λέγεται. Μάλλον, και λέγεται και μπορούμε όλοι να το φανταστούμε. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Πάμε τώρα στον μεγάλο ημιτελικό. Ενα ματς που μέχρι το 30’ μας κρατούσε με το ζόρι ξύπνιους, αλλά μετά πήρε φωτιά και μάλιστα με τον ΠΑΟΚ να εκσφενδονίζει την πρώτη προειδοποιητική βολή. Ο Ολυμπιακός απάντησε με Καμαρά, Μασούρα και ο Δικέφαλος “έκλεισε” το ημίχρονο με το σουτ του εξαιρετικού πιτσιρικά Τζόλη, ο οποίος έβγαλε τη γλώσσα των πλάγιων μπακ του Ολυμπιακού όσο κανένας άλλος εφέτος.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν μονόλογος για τον Ολυμπιακό. Είχαν και οι φιλοξενούμενοι τις καλές και επικίνδυνες στιγμές τους, αλλά τα “ερυθρόλευκα κύματα” ήταν τόσο ορμητικά, που οι ευκαιρίες του ΠΑΟΚ «χάνονταν» μέσα στη μετριότατη εικόνα των παικτών του.
Για να είμαστε δίκαιοι, όμως, οι Θεσσαλονικείς είχαν σοβαρές απουσίες και επιπλέον είχαν σημεία που ζόρισαν τους αήττητους πρωτοπόρους όσο καμία άλλη ομάδα έως τώρα. Και αυτό φάνηκε από την ασυνήθιστα γρήγορη αντίδραση του Μαρτίνς, όταν στο 42’ κιόλας ρίχνει τον Φορτούνη στη θέση του Μπουχαλάκη. Διαβολική σύμπτωση; Όσοι “ξέρουν” Αλέφαντο, θυμούνται ότι μόνο εκείνος ήταν ικανός να κάνει αλλαγή σε μεγάλο ματς πριν τη λήξη του ημιχρόνου.
Ο Μαρτίνς, λοιπόν, “τρόμαξε” από την απραξία των παικτών του και από την αδυναμία τους να διασπάσουν την πυκνή μεσαία γραμμή του Φερέιρα. Χωρίς να αλλάξει σύστημα, έριξε τον φυσικό αρχηγό της ομάδας για να οργανώσει, να κρατήσει μπάλα, να καλμάρει το παιχνίδι, να περάσει τη μπάλα μπροστά ανάμεσα από τον Εσίτι και τους άλλους μέσους του δικεφάλου, που έως εκείνο το σημείο έμοιαζαν να είχαν βρει το αντίδοτο για να μπλοκάρουν τον ασταμάτητο φέτος Ολυμπιακό.
Στο ημίχρο έριξε και τον Ραντζέλοβιτς στα πλάγια αντί του κινητικού μεν, όχι επικίνδυνου δε, Λοβέρα. Ούτε ο Σέρβος βοήθησε όσο περίμενε ο Πορτογάλος, έβγαλε όμως πάσα “πάρε-βάλε” στον Ελ Αραμπί κι ο Μαροκινός μπουρδουκλώθηκε μόνος του.
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο ή παράδοξο, ο Ολυμπιακός ζορίστηκε πιο πολύ από κάθε άλλο ματς στην κορωνο-εποχή, ωστόσο έκανε το καλύτερό του παιχνίδι σε αυτό το χρονικό διάστημα της “επιστροφής”. Αυτός ίσως να είναι ο λόγος -πέρα από το καλό διάβασμα του Φερέιρα που απέδιδε για 30 λεπτά- που οι ερυθρόλευκοι δεν ανέβασαν στροφές. Ίσως να θεωρούσαν πως για τον τωρινό ΠΑΟΚ χρειάζονταν ένα 20-25λεπτο, όπως έγινε στην Τούμπα, όπως έγινε με τον Αρη και τον Παναθηναϊκό.
Αποδείχθηκε πως λάθεψε, αλλά έστω κι έτσι πήρε τη μεγάλη νίκη-πρόκριση για τον τελικό κόντρα στην απρόβλεπτη και ικανή για όλα ΑΕΚ. Ο Ολυμπιακός αυτή την εποχή είναι η ομάδα-“τα πάντα όλα”. Πρωτάθλημα, τελικός Κυπέλλου, αήττητος και με την πρόκριση ανοιχτή για τους 8 του Europa League.
Πού θα φτάσει η εφετινή χρονιά; «Ορίστε, ωραίες ερωτήσεις» που θα ‘λεγε κι ο κυρ-Νίκος.
ΥΓ. Εγραψα στο προηγούμενο blog για τα… τσαφ που κάνει σε κάθε ματς ο Ζοσέ Σα. Είναι απορίας άξιον. Το έκανε και στον ημιτελικό, στο 76.
