Η υγεία είναι πάνω από όλα. Δεν τίθεται θέμα επ’ αυτού, δεν συζητείτε καν. Και ο κορωνοϊός δεν κάνει διακρίσεις. Προσβάλει από παππούδες και γιαγιάδες μέχρι διάσημους αθλητές και αρχηγούς κρατών.
Αντιλαμβάνομαι λοιπόν απόλυτα την αναβολή όλων των αθλητικών διοργανώσεων, μέχρι νεοτέρας. Και αντιλαμβάνομαι ακόμα και την συζήτηση για πλήρη ματαίωσή τους. Και από την άλλη αντιλαμβάνομαι και το εξής: το «Μένουμε Σπίτι» είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο, γίνεται κομμάτι δυσκολότερο χωρίς αθλητισμό.
Θέλω να πω ότι, εντάξει, ευτυχώς, οι περισσότεροι έχουμε επιλογές. Ταινίες, βιβλία, ίντερνετ, skype, υπηρεσίες streaming καθιστούν τον εγκλεισμό πιο ευχάριστο. Από την άλλη όμως, σήμερα Σάββατο 14 Μαρτίου πόσο πιο ευχάριστη θα ήταν η κατάσταση αν σε όλα τα παραπάνω είχαμε και την επιλογή της μπάλας; Πρέμιερ Λιγκ ή Πριμέρα; ΝΒΑ ή Μπουντεσλίγκα;
ΟΙ ειδικοί έχουν πέσει με τα μούτρα στη μάχη για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού. Δευτερευόντως, ασχολούνται με τις τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας. Η κατάσταση, εντούτοις, έχει σίγουρα και μεγάλες ψυχολογικές επιπτώσεις σε χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίες ακόμα δεν έχουν αρχίσει να φαίνονται.
O αθλητισμός , κατά το γνωστό κλισέ που αφορά στο ποδόσφαιρο, είναι το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή. Μόνο που σε ετούτη τη δύσκολη περίσταση, τα δευτερεύοντα πράγματα έχουν γίνει άκρως απαραίτητα.
Για να το πω πιο απλά λοιπόν: Ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου, θα περάσει τις επόμενες τρεις ή τέσσερις εβδομάδες, κλεισμένο στο σπίτι. Και έτσι πρέπει! Δεν είναι άδεια, δεν είναι διακοπές - είναι ευκαιρία να δείξουμε όλοι την κοινωνική μας συνείδηση και την αίσθηση αλληλεγγύης που διαθέτουμε.
Σκέφτομαι λοιπόν, ότι μέσα σε τέτοιες συνθήκες, το ποδόσφαιρο, οι αθλητικές διοργανώσεις εν γένει, μπορούν να αποτελέσουν μια προφορά προς την δοκιμαζόμενη κοινωνία και την πεσμένη ψυχολογία μας. Ο αθλητισμός, στη βάση του ,είναι κυρίως αυτό: μια απαραίτητη ψυχολογική διέξοδος που κρατά σχετικά ισορροπημένους εκατομμύρια ανθρώπους. Αν μια στιγμή τις τελευταίες δεκαετίες, η ανθρωπότητα χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ μια μαζική ψυχολογική διέξοδο, τούτη είναι η σημερινή!
Δεν μιλάω, ασφαλώς, για την διεξαγωγή αγώνων με κόσμο. Μιλώ μόνο για κεκλεισμένων των θυρών και μόνο στην λογική της παροχής ενός ευχάριστου θεάματος προς τους έγκλειστους θεατές. Αν έχω να δω Λίβερπουλ το απόγευμα, αυτή η ωραία λιακάδα στο Ηράκλειο, θα με προκαλεί λιγότερο για να βγω έξω.
Όπως τόσοι και τόσοι εργαζόμενοι λοιπόν, σε διάφορους τομείς, κυρίως σε εκείνον της υγείας, συνεχίζουν να κάνουν αδιαμαρτύρητα την δουλειά τους (και τους ευχαριστούμε για αυτό), ίσως, λέω ίσως, και μόνο αν είναι εφικτό, υπό τις κατάλληλες συνθήκες ασφαλείας (αυστηροί έλεγχοι, καραντίνα πριν και μετά τα παιχνίδια, και ότι άλλο χρειαστεί), οι top – class αθλητές που έχουν πάρει τόσα εξαιτίας της αγάπης του κοινού, θα έπρεπε να επιστρέψουν μέρος αυτής της αγάπης, κάνοντας το ίδιο.
(Ή ίσως απλώς, τρέμω στην ιδέα ότι μετά από 30 χρόνια και αφότου έχει χάσει το πρωτάθλημα με διάφορους τρόπους, έφτασε η ώρα όπου η Λίβερπουλ θα χάσει τον τίτλο και εξαιτίας πανδημίας).
Για να είμαστε βέβαια σοβαροί: όλα τα παραπάνω αποτελούν απλές σκέψεις ενός μη ειδικού που κλείστηκε σπίτι του και του λείπει η μπάλα. Αν οι αρμόδιοι αποφανθούν ότι κάτι τέτοιο κρύβει μεγάλους κινδύνους, τότε προφανώς δεν τίθεται θέμα καν. Παύλες παντού και πάμε παρακάτω.
