Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ ξεμακραίνουν απ’ το καραβάνι, όχι επειδή έχουν λεφτά. Αλλ’ επειδή τα λεφτά είναι πράγματι εκεί, διαθέσιμα μεν, για να (υπο)στηρίζουν εμφανή πρότζεκτ δε. Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ, είναι πρότζεκτ. Σε διαφορά φάσης, αλλά πρότζεκτ. Υπάρχουν αρχές, υπάρχουν κανόνες, υπάρχει σεβασμός και σοβαρότητα. Κανείς δεν ξεφεύγει από το πλαίσιο, να κάνει ό,τι θέλει.
Το πρότζεκτ-Ολυμπιακός διανύει τη δεύτερη χρονιά του. Ευρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη και εξέλιξη. Δεν έχει φτάσει στην κορύφωσή του, ακόμη. Κατευθύνεται με ασφαλή καθοδήγηση, προς την κορύφωση. Το πρότζεκτ-ΠΑΟΚ, στην τέταρτη χρονιά του, ήδη αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε. Εφτασε στην κορύφωση, την περασμένη άνοιξη. Νταμπλ. Αήττητοι. Πλέον, εδώ η πρόκληση είναι άλλη. Ακόμη μεγαλύτερη. Ο ΠΑΟΚ τώρα, προλαβαίνει τη νομοτέλεια προτού η νομοτέλεια τον προλάβει.
Το κοινό χαρακτηριστικό, είναι οι προπονητές. Δύο ωραίοι Πορτογάλοι προπονητές που έχουν κιόλας κάνει, το μεγαλύτερο αστέρι της ομάδας να είναι η ομάδα. Ο Ολυμπιακός τρέχει σε τούτο το πρώτο μισό της σεζόν και «κανείς δεν θυμάται» ότι το κάνει επιτυχώς δίχως τον Φορτούνη. Τις τελευταίες εβδομάδες, δίχως τον Βαλμπουένα επίσης. Ενώ για την ΑΕΚ όλοι «θυμηθήκαμε» ότι πήγε στον Πειραιά δίχως τον Μάνταλο, τον Μπάρκα κ.λπ.
Πάντοτε κάποιος βγαίνει μπροστά στον Ολυμπιακό, συνήθως διαφορετικός στο εκάστοτε παιγνίδι, και κάνει το step-up. Καταλήγει, το εγχείρημα να μη εξαρτάται από κανένα. Αν θέλετε, ο καθένας να εξαρτάται απ’ τους άλλους. Ολοι, εξαρτώνται από όλους. Στην ΑΕΚ, η εξάρτηση είναι από το πώς θα ξυπνήσει το πρωί και τι κέφια θα έχει το βράδι ο καλός παίκτης του γκρουπ.
Ο ΠΑΟΚ αλλάζει, ειδάλλως θα βούλιαζε. Αξίζει την προσοχή μας, ότι το αντιλήφθηκαν εγκαίρως. Διέβλεψαν τον κίνδυνο της παρακμής μετά την ακμή. Δεν άφησαν καν, να πλησιάσει ο κίνδυνος στην πόρτα τους. Ο ΠΑΟΚ αλλάζει τον τρόπο που παίζει, αλλάζει λίγο-λίγο και τη βιτρίνα των πρωταγωνιστών. Ανανεώνει τα κύτταρά του. Να ο Γιαννούλης, να ο Λημνιός, να ο Μίσιτς, να ο Σβιντέρσκι, να ο Ντάγκλας, να ο Ινγκασον, αύριο-μεθαύριο ο πολλά υποσχόμενος Μίχαϊ.
Είναι ο μοναδικός τρόπος, για να μακροημερεύει κανείς ψηλά. Η πρόληψη της παρακμής. Ο Ολυμπιακός, το ίδιο. Μεγαλώνει, από εβδομάδα σε εβδομάδα, από ματς σε ματς, από διοργάνωση σε διοργάνωση, τα δικά του γερά παιδιά. Τσιμίκας, Μασούρας, Μπουχαλάκης, Καμαρά, Ντανιέλ Ποντένσε, Ρούμπεν Σεμέντο, Ζοζέ Σα, σιγά-σιγά ο Ραντζέλοβιτς, σιγά-σιγά ο Λοβέρα, ο όποιος άλλος αντέξει ν’ ακολουθήσει. Γιατί φυσικά, πουθενά δεν αντέχουν όλοι. Μερικοί, θα ξεμείνουν.
Η ΑΕΚ δεν είναι πρότζεκτ. Για να είμαστε ειλικρινείς δεν ήταν πρότζεκτ, ούτε τη χρονιά που πήρε το πρωτάθλημα. Δεν μπορείς να διακρίνεις στην ΑΕΚ, τον ειρμό στις κινήσεις. Τη σειρά, στα πράγματα. Τη στρατηγική. Το πλάνο. Τη στόχευση. Η ΑΕΚ πορεύεται, από Κυριακή σε Κυριακή. Και την (κάθε) Δευτέρα το ξαναβλέπουμε. Εκεί, ναι, δεν είναι διαθέσιμα, τα χρήματα που είναι διαθέσιμα στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟΚ. Αλλ’ ούτε στον ΟΦΗ είναι διαθέσιμα, τέτοια χρήματα. Ο ΟΦΗ όμως, είναι πρότζεκτ. Πηγάζει στον ΟΦΗ, γνώση και τάξη. Για την ακρίβεια, ο ΟΦΗ κι αν είναι πρότζεκτ…
Σαν τον Γιάννη Σαμαρά, άλλον Ελληνα αυτή τη στιγμή ενεργό στο ποδόσφαιρο «δεν έχει». Ο Παναθηναϊκός όλα αυτά τα χρόνια και η ΑΕΚ πέρυσι, ούτε που κατάλαβαν τι θησαυρό είχαν και τι θησαυρό έχασαν. Στα μη-πρότζεκτ, η όποια επιτυχία είναι ευκαιριακή και δεν κρατάει πολύ ούτε πηγαίνει μακρυά. Στα πρότζεκτ, ευκαιριακή είναι η αποτυχία της μίας Κυριακής.
