Στις 28 Νοεμβρίου 2011 το περιοδικό «Time» κυκλοφόρησε με τίτλο «Ο τρόπος του Ερντογάν» και τον πολιτικό ηγέτη της Τουρκίας στο εξώφυλλο.
Στα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία, ο δικός του τρόπος, αυτός που χρησιμοποιεί για να εξοντώνει τους αντιπάλους του έχει περάσει και μέσα από τον αθλητισμό.
Ο ίδιος ο Ερντογάν θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή. Έπαιζε μπάλα στα νιάτα του, ήταν πολύ ταλαντούχος λένε αυτοί που τον γνώρισαν την δεκαετία του 1970. Έπαιζε επιθετικός στην Κασίμπασασπορ, μια μικρή ομάδας της Κωνσταντινούπολης. Τον είχαν εντοπίσει από τη Φενέρμπαχτσε, αλλά τελικά επικράτησε η επιθυμία του πατέρα του που ήθελε να τον δει να σπουδάζει.
Γνωρίζοντας πολύ καλά την διείσδυση του ποδοσφαίρου στις λαϊκές μάζες, ο Ερντογάν προσπάθησε ανέκαθεν να το εκμεταλλευτεί. Για να επιβληθεί ο ίδιος και να «καθαρίσει» τους αντιπάλους του. Ένας από αυτούς είναι και ο θρύλος του τουρκικού ποδοσφαίρου, Χακάν Σουκούρ. Όπως εχθρός του είναι και ο μπασκετμπολίστας Ενές καντέρ.
Την ώρα που οι περισσότεροι Τούρκοι αθλητές... προσκυνούν τον Ερντογάν, είναι ελάχιστοι αυτοί που αντιτάσσονται. Και, φυσικά, το πληρώνουν.
Ο Σουκούρ ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική το 2007, όταν αποσύρθηκε από τα γήπεδα και μάλιστα το 2011 εξελέγη βουλευτής με το κόμμα του Ερντογάν (AKP) από το οποίο αποσύρθηκε το 2013, εξαιτίας της διαμάχης του Τούρκου προέδρου με τον αυτοεξόριστο στις ΗΠΑ πρώην ιμάμη Μοχάμεντ Φετουλάχ Γκιουλέν.
Τον Δεκέμβριο του 2015 ο Τούρκος παλαίμαχος άσος αυτοεξορίστηκε στις ΗΠΑ με την οικογένειά του, τη δεύτερη σύζυγό του και τα τρία τους παιδιά, αφότου η Δικαιοσύνη τον κατηγόρησε ότι για προσβολή του Ερντογάν στο twitter.
Δεν μπόρεσε να πάρει μαζί του τον ηλικιωμένο πατέρα του, ο οποίος το Νοέμβριο του 2016 συνελήφθη στο τζαμί στο Ανταπαζάρι για συμμετοχή στην απόπειρα πραξικοπήματος. Ήταν ο... τρόπος του Ερντογάν για να «χτυπήσει» τον Σουκούρ, για τον οποίο εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης για «συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση».
Ο Σελμέτ Σουκούρ πέθανε οκτώ μήνες μετά τη σύλληψή του στη φυλακή...
Ιδιαίτερης σημασίας για τον τρόπο με τον οποίο ο σημερινός πρόεδρος και πρώην πρωθυπουργός της χώρας εμπλέκεται στο ποδόσφαιρο έχουν όσα συνέβησαν τον Μάρτιο του 2016 με την ομάδα του Ντιγιάρμπακιρ (κουρδικής πόλης στη νοτιοανατολική Τουρκία), Αμέντσπορ.
Η αποστολή της ομάδας ταξίδεψε στην πόλη Σίβας για την αναμέτρηση με τη Μπελεντιγεσπορ. Οι ντόπιοι είχαν βγει στους δρόμους και απειλούσαν παίκτες και τεχνικό επιτελείο ότι δεν θα φύγουν ζωντανοί. Συμμορίες των Γκρίζων Λύκων περίμεναν την αποστολή στο γήπεδο και απαίτησαν να κατέβει η σημαία της ομάδας. Την πήραν και την έκαψαν. Το γεγονός ότι σε ολόκληρη την πόλη δεν βρέθηκε ξενοδοχείο για να φιλοξενήσει την κουρδική ομάδα ήταν απλά... πταίσμα μπροστά σε όσα ακολούθησαν.
Το αστέρι της Αμέντσπορ, Ντενίζ Νακί, Κούρδος αλεβίτης που γεννήθηκε στη Γερμανία και επέστρεψε στην Τουρκία για να παίξει μπάλα, τιμωρήθηκε από την τουρκική Ομοσπονδία με αποκλεισμό 12 αγωνιστικών, γιατί έκανε τατουάζ στο μπράτσο του τη λέξη «Azadi», που σημαίνει «Ελευθερία» στα κουρδικά.
«Η ομάδα μας είναι μια αχτίδα ελπίδας για το λαό μας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Η Amedspor δεν υπέκυψε και δεν θα υποκύψει. Her bijî Azadî! (Ζήτω η Ελευθερία)» έγραψε ο Νακί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά από μια νίκη επί της Μπούρσασπορ. «Αφιερώνουμε τη νίκη στους αντάρτες που αγωνίζονται στο Σουρ και στο Τσιζρέ και στον κουρδικό λαό» ήταν το tweet της ομάδας που τιμωρήθηκε με πρόστιμο 25.000 λιρών.
«Συνήθως οι ποδοσφαιριστές δεν θέλουν μπλεξίματα με την πολιτική, κοιτάνε τα λεφτά και την καριέρα τους, αλλά πάνω απ' όλα είμαι άνθρωπος και δεν μπορούμε απλώς να παίζουμε μπάλα ενώ γίνεται πόλεμος, έπρεπε να πω αυτό που πιστεύω. Όταν ένας Τούρκος ποδοσφαιριστής κάνει το σήμα της ομάδας του Ερντογάν ή του κόμματός του ή όταν βάζει γκολ και χαιρετά στρατιωτικά τον κάνουν ήρωα, αλλά όταν κάνει το ίδιο ένας Κούρδος τον λένε τρομοκράτη» συμπλήρωσε ο Νακί, ο οποίος έχει πέσει και θύμα ξυλοδαρμού εξαιτίας της δημόσιας έκφρασης των απόψεών του.
Ο Καντέρ ζει με τον διαρκή φόβο ότι μπορεί να τον δολοφονήσουν κατόπιν εντολής του Ερντογάν.
«Αυτό που κάνω είναι πολύ μεγαλύτερο από το μπάσκετ. Είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι στη χώρα μου δεν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει δημοκρατία και δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Γι' αυτό ακριβώς προσπαθώ, όλοι αυτοί οι άνθρωποι να έχουν επίγνωση του τι συμβαίνει στην Τουρκία. Αυτό που επιχειρώ να κάνω είναι να προσπαθήσω να είμαι η φωνή όλων αυτών των αθώων ανθρώπων. Προσπαθώ να υποστηρίξω τα ανθρώπινα δικαιώματα, την Δημοκρατία και την ελευθερία» λέει ο ΝΒΑer, ο οποίος δεν μπορεί να ταξιδέψει στην πατρίδα του καθώς έχει ανακληθεί το διαβατήριό του. Ο ίδιος χαρακτηρίζεται εγκληματίας.
Λίγες ώρες μετά την εισβολή του τουρκικού στρατού στη Συρία, οι παίκτες της εθνικής ομάδας της χώρας χαιρέτησαν στρατιωτικά για να τιμήσουν τα στρατεύματα που οδηγούν ξανά σε πόλεμο.
«Αν υπάρξει ανάγκη να κάνουμε το καθήκον μας, είμαστε έτοιμοι να γίνουμε στρατιώτες» δήλωσε ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Τουρκίας, Σενιόλ Γκιουνές.
Ακολούθησε ο παγκόσμιος πρωταθλητής των κρίκων, Ιμπραχίμ Τσολάκ, οποίος κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της Τουρκίας χαιρέτησε με το ίδιο τρόπο.
Τούρκοι αθλητές αναρτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μηνύματα με τη σημαία της πατρίδας τους και προσεύχονται για τους στρατιώτες που πάνε στον πόλεμο: να «καθαρίσουν» τους «κακούς» και να γυρίσουν περήφανοι και νικητές.
Πιστεύουν, αλήθεια, στον πόλεμο ή απλά φοβούνται τον «Σουλτάνο»; Το εύκολο είναι να επιλέξεις να είσαι στην υπηρεσία της εξουσίας, ο δύσκολος δρόμος είναι να της αντιταχθείς και να υψώσεις φωνή αντίδρασης... Είναι δικαίωμά τους να εκφράζουν τη γνώμη τους. Ναι, αλλά ακόμα κι όταν δολοφονούνται αθώοι;
Τι έχουν κάνει όλοι αυτοί οι Τούρκοι αθλητές τις τελευταίες ημέρες; Δικαιολογούν έναν πόλεμο...
Όλοι στην υπηρεσία του Ερντογάν, σταρ στο άθλημά τους με μεγάλη επιρροή. Αυτοί δίνουν το (αντι)παράδειγμα, αυτοί στέλνουν πρώτοι το μήνυμα στήριξης σε έναν πολεμοχαρή ηγέτη, που δεν έχει κανένα πρόβλημα να οδηγεί σε σφαγές.
Η πολιτική μπλέκει με τον αθλητισμό. Δεν είναι κάτι νέο. Συνέβη με τον Χίτλερ (μπροστά στον οποίο οι αθλητές έπρεπε να σταθούν προσοχή και να χαιρετήσουν ναζιστικά) και με τον Μουσολίνι, με τα μποϊκότάζ σε Ολυμπιακούς Αγώνες...
Ο Ερντογάν ακολουθεί το ίδιο παράδειγμα. Και το κάνει με τον τρόπο του...
