Αν καθιερωθεί κάποτε παγκόσμια ημέρα ποδοσφαιρικής ιδιοφυΐας θα μπορούσε άνετα να είναι η χθεσινή. Για μένα, που θα έλεγε κι ο Λουτσέσκου, είναι σίγουρα η 22 Ιουνίου. Η μέρα που ο Μαραντόνα έβαλε το γκολ με το χέρι του “θεού” και μέχρι να το πάρει χαμπάρι ο υπόλοιπος πλανήτης και να αρχίζει να κράζει, γιατί οι Αργεντίνοι εντός και εκτός Αργεντινής πανηγύριζαν δίπλα, έβαλε και το γκολ του αιώνα. Από την… ασίστ του Ενρίκε για να μην ξεχνάμε. Μια απίστευτη μέρα που μου έρχεται πιο έντονα στο μυαλό σήμερα γιατί πριν λίγες μέρες κατάφερα να επισκεφθώ πρώτη φορά στη ζωή μου τη Νάπολι. Κι αυτό που έζησα χωρίς να υπάρχει αγώνας ή κάποιο ποδοσφαιρικό event είναι κάτι που δεν το έχω δει σε άλλες πόλεις κι έχω πάει σε αρκετές.
Στην Ιερουσαλήμ είναι ο Ναός της Αναστάσεως ή το Τείχος ή το Τζαμί ανάλογα την Θρησκεία και τα αξιοθέατα είναι για όλες τις θρησκείες. Στην Ελλάδα είναι η Ακρόπολη, στο Παρίσι ο Πύργος του Άιφελ, στη Νέα Υόρκη το άγαλμα της Ελευθερίας, στη Ρώμη το Βατικανό και το Κολοσσαίο, στην Αγγλία το Big Ben. Και στη Νάπολι το ν.1 αξιοθέατο είναι ένα γκράφιτι ενός ποδοσφαιριστή που πριν 34 χρόνια έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι με την φανέλα της τοπικής ομάδας.
Δεν είναι όμως ένας απλός ποδοσφαιριστής. Είναι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και η Νάπολι είναι η δική του… Ιερουσαλήμ. Τον δέχτηκε ως ποδοσφαιρικό Μεσσια και ο Ντιέγκο έκανε τα θαύματα του. Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που έφυγε, μάλιστα η Νάπολι ξαναπήρε όχι ένα αλλά δυο πρωταθλήματα, όμως για έναν επισκέπτη του 2025 στην πόλη η εικόνα είναι σαν να τα πήρε αυτός. Και μπορεί και να τα… πήρε. Κι αυτό που επιβεβαίωσα σίγουρα από όσα μου είχαν πει, είναι πως αν δεν πας εκεί πραγματικά δεν μπορείς να καταλάβεις.
Γέμισα εικόνες αλλά η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι μια. Σε μια από τις χιλιάδες τρομερές πιτσαρίες στο βάθος πίσω από τον φούρνο υπήρχε το εικονοστάσι. Σαν αυτά που είχαν οι γιαγιάδες, οι μανάδες και κάποιοι από εμάς στα σπίτια μας. Κεντρική εικόνα ήταν ο Μαραντόνα με φωτοστέφανο! Κανονική εικόνα. Και γύρω η Παναγία και άλλοι Άγιοι. Δεν ήταν για να το βλέπουν οι πελάτες ή ντεκόρ του μαγαζιού. Ηταν κανονικό εικονοστάσι στο βάθος σχεδόν κρυμμένο απλά έπεσε το μάτι μου. Μετά την Ιερουσαλήμ και την Κωνσταντινούπολη ήταν η τρίτη πόλη που μου δημιουργεί τόσο έντονα την επιθυμία να επιστρέψω. Οσο το δυνατόν πιο γρήγορα…
Ο Μαραντόνα ήταν ένας. Σταμάτησε να παίζει, ουσιαστικά, το 1994 και αναλήφθηκε εις τους ουρανούς το 2020. Παρ' όλα αυτά η λατρεία παραμένει στην πατρίδα του και στον τόπο της Βασιλείας του. Σύγχρονος Μαραντόνα δεν υπάρχει να τον αγοράσει μια ομάδα και να αλλάξει την μοίρα της. Δεν βγήκε άλλος και ούτε θα ξαναβγεί που μια πόλη θα ζει στο ρυθμό του 34 χρόνια μετά το τελευταίο του παιχνίδι για αυτή! Είναι ακραίο, σχεδόν απόκοσμο. Και σίγουρα μοναδικό. Αλλο πράγμα είναι πλέον το ποδόσφαιρο. Πάντα οι παικταραδες θα κάνουν την διαφορά αλλά ποτέ κάποιος τόσο μόνος.
Η χημεία μιας ομάδας και οι κατάλληλοι παίκτες στην κατάλληλη θέση είναι το μυστικό στις μέρες μας όπως είδαμε και πρόσφατα με την τρομερή Παρί του Λουίς Ενρίκε. Δεν είναι το μόνο μυστικό βέβαια αλλά μιας και μιλάμε για μεταγραφές και παικταραδες είναι το πιο επίκαιρο. Η ΑΕΚ κυνηγάει 4 μεταγραφές. Οχι απλές. Τέσσερις, πρώτους στόχους σε τέσσερις διαφορετικές θέσεις. Τέσσερις Ντέσερς. Παίκτες που Ριμπάλτα και Νίκολιτς εκτιμούν πώς μπορούν να κάνουν τη διαφορά και να βελτιώσουν θεαματικά την ομάδα. Στη θέση που παίζουν και συνολικά αφού είπαμε πως μετράει πάνω από όλα η χημεία και το σύνολο.
Κρίνοντας κι από την υπόθεση Νίκολιτς θεωρώ πως ο Ριμπαλτα έχει… εμμονή να εξαντλεί τις πιθανότητες για να φέρνει την πρώτη επιλογή. Σε βαθμό που αν δεν τα καταφέρνει μπορεί να μην φέρει και κανέναν όπως έγινε τον Ιανουάριο με το αριστερό μπακ. Τωρα βέβαια δεν την παίρνει την ΑΕΚ να αφήσει κενή ούτε μια από τις τέσσερις θέσεις που ορθά κοφτά ανέφερε στη συνέντευξη τύπου ο Μάρκο Νίκολιτς οπότε μεταγραφές θα γίνουν.
Είναι ξεκάθαρο όμως πως ο Ριμπάλτα παρά την τεράστια προεργασία που έχει κάνει δεν πρόκειται να πάει σε πλαν Β αν δεν εξαντλήσει και την τελευταία πιθανότητα για να φέρει τις πρώτες επιλογές στις όποιες έχει καταλήξει μαζί με τον Νίκολιτς πολύ πριν γίνει γνωστός ο… Νίκολιτς. Χρόνια πριν έρθει στην ΑΕΚ ο Ριμπάλτα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως το πολύ σημαντικό είναι το ποιος θα έρθει και πολύ μετά το πότε θα έρθει. Οποτε έχω όση υπομονή χρειάζεται όταν ο σκοπός είναι αυτός. Φυσικά στο τέλος της μέρας θα μιλήσει πάλι το αποτέλεσμα!
