Το πιο όμορφο γκολ που έχει πετύχει δεν είναι ακριβώς… γκολ. Δεν παραβίασε κάποια εστία, ούτε χρειάστηκε κάποια μπάλα για αυτό. Είναι ένα σχολικό συγκρότημα στην γενέτειρα του, την Χάβρη. Το όνομα του δεν υπάρχει πουθενά εκεί γύρω, μα στα μάτια του είναι το ομορφότερο κτίριο του κόσμου. Διότι, ήταν ανάμεσα σε αυτούς που το έχτισαν!
Ήταν το τρίτο παιδί, μιας οικογένειας με άλλα δύο κορίτσια. Ο πατέρας ήθελε σαν τρελός έναν γιο. Τον κυνηγούσε. Τον έψαχνε. Όταν γεννήθηκε, πανηγύρισε σαν να είχε βάλει γκολ σε τελικό η ομάδα του.
Ως λάτρης της ποδηλασίας σκέφτηκε το όνομα Μιγκέλ, προς τιμή του θρυλικού Ισπανού ποδηλάτη, αλλά η μαμά άσκησε βέτο. Βασικά, το δέχθηκε απλώς αποφάσισε να προσθέσει, έτσι για την αλητεία, ένα «ο», επομένως το Miguel έγινε Migouel, ας πούμε πως προφέρεται κάπως σαν… Μιγ(κ)ουέλ.
Έγινε από την πρώτη στιγμή ο χαϊδεμένος του. Ήθελε να τον δει να παίζει μπάλα. Τον έγραψε στις ακαδημίες της Χάβρης και ήταν καλός. Πραγματικά καλός. Ένας συνεπής σκόρερ σε όλες τις ηλικιακές ομάδες που ανέβαινε σταθερά τα ιεραρχικά σκαλιά μέχρι την πρώτη ομάδα.
Μέχρι που μια μέρα ήρθε η κεραμίδα. Η ομάδα της καρδιάς του, η ομάδα στην οποία πέρασε 15 χρόνια της ζωής του, αποφάσισε να μην του δώσει επαγγελματικό συμβόλαιο!
Το ακόμα χειρότερο; Από τα 19 του ήταν ήδη πατέρας, έπρεπε με κάποιο τρόπο να ζήσει την οικογένεια του.
Ένα από τα πράγματα που τον έχει διδάξει η ζωή είναι πως σε αυτή θα φας ξύλο. Είναι αναπόφευκτο. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να σηκώσεις το κεφάλι και να ανταποδώσεις.
Ο ίδιος ήταν αυτός που ζήτησε από τον πατέρα του να πάει να δουλέψει μαζί του στην οικοδομή, να ρίχνει μπετά, όπως κι εκείνος. Δύσκολη δουλειά. Ζόρικη. Δεν ντράπηκε όμως ούτε μία στιγμή για αυτό.
Τότε, πίστευε ότι όλα είχαν τελειώσει. Μέσα του, οι ελπίδες να παίξει μπάλα είχαν εκμηδενιστεί. Μέσα σε μία μέρα είχε «σκοτώσει» τον ποδοσφαιριστή, δεν υπήρχαν περιθώρια για συναισθηματισμούς. Έπρεπε κάπως να ζήσει.
Ακόμα και σήμερα, που μπορεί και ζει από το ποδόσφαιρο, λέει ότι όταν κρεμάσει τα παπούτσια του, θα κάνει οποιαδήποτε δουλειά χρειαστεί για να επιβιώσει. Μπορεί να γίνει ατζέντης. Ίσως όμως και κομμωτής. Οτιδήποτε. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.
Έμεινε έξι μήνες στα εργοτάξια, αυτός που μαράζωνε περισσότερο ήταν ο πατέρας του, όχι εκείνος: «τον έβλεπα που ήταν λυπημένος που πήγαινα μαζί του στο εργοτάξιο, είχε άλλα όνειρα για μένα».
Γι’ αυτό και όταν μετά από 6 μήνες το τηλέφωνο χτύπησε για πρώτη φορά από κάποια ομάδα, ο ίδιος ήταν που τον έσπρωξε να φύγει από την οικοδομή: «φύγε να κυνηγήσεις το όνειρο σου».
Ήταν η Ανεσί, μία ομάδα στην άλλη άκρη της Γαλλίας, κοντά στα σύνορα με την Ελβετία, κοντά 800 χιλιόμετρα από το πατρικό του.
Εκεί, ο Μιγκέλ Αλφαρέλα έπρεπε να αναρωτηθεί βαθιά μέσα του, αν μετά από έξι μήνες απραξίας ήθελε πραγματικά να παίξει ποδόσφαιρο.
Προσέλαβε έναν personal trainer, άρχισε το μποξ για να βελτιώσει το αερόβιο του. Περπατούσε κάθε μέρα 25 λεπτά ως το προπονητικό κέντρο, πέρασε πολύ δύσκολα μέσα του. Άξιζαν όλες αυτές οι θυσίες για μία ομάδα 4ης κατηγορίας; Οδηγούσε κάπου όλο αυτό;
Άφησε την ίδια την ζωή να δώσει από μόνη της, όλες τις απαντήσεις. Είχε φτάσει 24 ετών και μετά από 2,5 χρόνια στην Ανεσί βρήκε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, τώρα πια μπορούσε να θρέψει την οικογένεια του από την μπάλα.
Υπέγραψε στην Paris FC, όμως έμεινε μόλις ένα χρόνο στο Παρίσι. Ζούσε στην συνοικία του Ορλί, δεν ένιωθε ασφαλής στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας.
Πήρε τα μπογαλάκια του και έφυγε για την Κορσική και την Μπαστιά, όπου πέρσι ήρθε η δική του έκρηξη. Έκανε ρεκόρ καριέρας με 12 γκολ, σπουδαίο επίτευγμα αν μιλάμε για την σκληρή Ligue 2, που δεν ευνοεί παίκτες με τον δικό του σωματότυπο.
Αποτέλεσμα και της δουλειάς με τον mental coach Μαρτίν Ντιμπός, ο οποίος τον βοήθησε να ξεμπλοκάρει πνευματικά.
Έγινε γνωστός με ένα εντυπωσιακό χατ-τρικ απέναντι στην Δουνκέρκη και λαϊκός ήρωας μετά από ένα νικητήριο γκολ στο ντέρμπι μίσους της Κορσικής με την Αζαξιό.
Ήταν πια ο καιρός για να κάνει το βήμα ψηλότερα. Να δοκιμάσει κάτι άλλο.
Το περασμένο καλοκαίρι μετακόμισε στην Πολωνία για λογαριασμό της Λέγκια Βαρσοβίας, όμως το νέο περιβάλλον του φάνηκε βουνό. Η Athens Kallithea τον εντόπισε να είναι διαθέσιμος και έκανε την κίνηση που μπορεί να της σώσει μία ολόκληρη κατηγορία.
Ο Γάλλος επιθετικός στα πρώτα 12 παιχνίδια έχει σκοράρει ήδη 5 φορές -κανείς άλλος συμπαίκτης του δεν έχει πετύχει φέτος περισσότερα γκολ- ωστόσο δεν είναι τα γκολ, αυτά που τον κάνουν να ξεχωρίζει.
Είναι παίκτης που χρειάζεται να τον δεις σε όλο το παιχνίδι για να καταλάβεις τι ακριβώς κάνει στο γήπεδο. Κυριολεκτικά ξεχαρβάλωσε την άμυνα του ΠΑΟΚ, φεύγοντας αμέτρητες φορές στην πλάτη του.
Έκανε το ίδιο και με αυτή του ΟΦΗ, του Πανσερραϊκού, της Λαμίας, του Παναιτωλικού, έχοντας αυτή την έμφυτη ικανότητα να τρέχει 30, 40, 50 μέτρα σε full speed έχοντας την μπάλα στα πόδια του.
Ένας «κυνηγός» παλιάς κοπής, που όμως δουλεύει σαν σκύλος στο γήπεδο, στην πρώτη γραμμή του press. Κάποιος που δεν φοβάται να βάλει τα πόδια του στην φωτιά και να θυσιάσει το «εγώ» για χάρη του ομαδικού καλού.
Πρόσφατα, γράφτηκε στον πολωνικό τύπο πως τόσο ο ΠΑΟΚ, όσο και ο Παναθηναϊκός παρακολουθούν στενά τον επιθετικό από την Νορμανδία, ο οποίος μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχει αφήσει το αποτύπωμα του και έχει δώσει πνοή στην Athens Kallithea.
Σίγουρα το άγχος για παραμονή στην κατηγορία είναι βαρύ φορτίο, αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την αβεβαιότητα για το επόμενο μεροκάματο, όταν έχεις να θρέψεις κι άλλα στόματα.
Για τον Μιγκουέλ Αλφαρέλα που έμαθε από μικρός να παίζει για την ζωή του, αυτό που βιώνει τώρα μοιάζει με παραμύθι, όχι με εφιάλτη…
