Ας κάνουμε ένα άλμα σκέψης ολίγων ημερών στο χρόνο. Ας υποθέσουμε πως την ερχόμενη Πέμπτη ο Παναθηναϊκός θα προκριθεί και ο ΠΑΟΚ θα αποκλειστεί. Άλλωστε, δεν είναι απίθανο να συμβούν και τα δύο αν και κάθε σοβαρός Έλληνας φίλαθλος (πρέπει να) εύχεται να υπάρξει νταμπλ προκρίσεων των ομάδων μας.
Ας πάρουμε όμως το κακό σενάριο για τον Δικέφαλο και το καλό για το τριφύλλι. Θα αλλάξει τίποτα ως προς την κριτική για τα χθεσινά παιχνίδια; Θα διαφοροποιήσει την οργή που σήμερα νοιώθουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και το "γιατί γαμώτο;" των οπαδών του ΠΑΟΚ; Όχι βέβαια.
Η εικόνα είναι καταγεγραμμένη και "πάνω" σε αυτή συζητάμε. Ο ΠΑΟΚ έχασε στην Τούμπα γιατί του στράβωσαν ΟΛΑ. Κυρίως γιατί "στράβωσαν" τα μάτια του Βέλγου διαιτητή που θεώρησε ότι πάνω στον Τάισον έπρεπε να εξαντλήσει κάθε περίσσευμα αυστηρότητας. Μια άδικη -δεν δικαιολογείται από τον τρόπο αντίδρασης του Βραζιλιάνου- κόκκινη κάρτα (2η κίτρινη) που άλλαξε εντελώς τα δεδομένα του ματς.
Ο ΠΑΟΚ ήταν (και) πολύ άτυχος. Εχασε με τραυματισμό τον Μιχαηλίδη και ο Κόλεϊ τον αντικατέστησε στο χορτάρι ποτέ όμως στην αξιοπιστία. Εχασε την ευκαιρία για το 2-0 λόγω του υπερβάλλοντος ζήλου του Κωνσταντέλια για ομαδικότητα. Ενήργησε ενστικτωδώς για να σιγουρέψει το γκολ -ενώ μπορούσε να πλασάρει- και δυστυχώς ο Σαμάτα ήταν οφσάιντ. Όταν, δε, αποβλήθηκε ο Τάισον ολοκληρώθηκε η τούμπα του σύμπαντος κατά του Δικεφάλου.
Υπόθεση εργασίας: Με 11 εναντίον 11 η Στεάουα δεν θα νικούσε ποτέ αυτό το παιχνίδι. Στα ίσα των δύο ομάδων ο ΠΑΟΚ ήταν σαφώς καλύτερος. Το ματς πήγαινε για καλό σκορ. Όμως ήρθαν όλα στραβά κι ανάποδα. Φταίει φυσικά και ο Κοτάρσκι με την επιπολαιότητα στο 1-1. Αλλά από τη στιγμή που βγήκε ο Μιχαηλίδης ο ΠΑΟΚ δεν ξαναβρήκε ποτέ ισορροπία.
Η εικόνα του όμως ήταν τέτοια που μόνο "τελειωμένο" δεν τον λες στο Βουκουρέστι. Θα το παλέψει και αν όλα πάνε φυσιολογικά μπορεί να τους κόψει το... βήχα και τη χαρά. Είναι αμαρτία αυτή την ομάδα να μην την κερδίσει μία φορά ο Δικέφαλος. Δεν λέω πως θα΄ ναι εύκολο, λέω ότι δεν μόνο ανέφικτο δεν είναι.
Πάμε στην άλλη ήττα με 2-1. Ο Παναθηναϊκός έπαιζε με μια "άγραφη" ομάδα στην Ευρώπη, ούτε καν στην έδρα της, αλλά στο Ελσίνκι. Οι Ισλανδοί της Βίκινμπουργκ ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένοι για το δικό τους ραντεβού με την ιστορία του πρώτου ευρωπαϊκού νοκ άουτ, το θέμα είναι... που βρισκόταν ο Παναθηναϊκός!
Μέσα σε 9 μέρες η ομάδα του Βιτόρια αποκλείστηκε από το κύπελλο, έμεινε 5 πόντους πίσω στο πρωτάθλημα, έχασε το πρώτο ματς των play off στο Conference League. Ποιος μπορεί να βάλει το χέρι στο ευαγγέλιο ότι στα επόμενα δύο παιχνίδια δεν θα... αυτοδιαλυθούν οριστικά;
Είναι βαρύ αυτό που θα πω αλλά νοιώθω ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού παλεύουν να απαξιώσουν εντελώς τους εαυτούς τους. Σα να θέλουν να... απαγορέψουν κάθε καλή κουβέντα που λέγεται και γράφεται για εκείνους.
Ναι, η ομάδα του Βιτόρια είχε σημαντικές απουσίες, ναι, ήταν πλήγμα οι τραυματισμοί των Μπακασέτα και Πάλμερ Μπράουν. Όμως δεν φταίει αυτό που τους νίκησε μια ομάδα με μπάτζετ... SL2!
Κι όχι μόνο τους νίκησε αλλά στο τελευταίο 5λεπτο αντί να παλεύει ο Παναθηναϊκός για την ισοφάριση, τον έβαλε μέσα στην περιοχή του η Βίκινμπουργκ και τον... σφυροκοπούσε. Στο τσακ γλίτωσε το 3-1.
Οι Ισλανδοί πάλευαν σα να μην υπήρχε αύριο, οι Παναθηναϊκοί -με ελάχιστες εξαιρέσεις- έδειξαν "άρνηση" να κατανοήσουν τη σημασία του αγώνα και να προσαρμοστούν στις συνθήκες του ψύχους και του συνθετικού χλοοτάπητα.
Αυτή η άθλια νοοτροπία-εικόνα ήταν που εξόργισε τους οπαδούς του. Γιατί είναι άλλο πράγμα μια ήττα -που πάντα παλεύεται- κι άλλο η ταπείνωση της εικόνας κόντρα σε μια μαχητική ομάδα την οποία όμως ο κανονικός Παναθηναϊκός δεν έπρεπε να βλέπει... Αλλά στον σημερινό Παναθηναϊκό η κανονικότητα είναι σαν τραμπάλα: μία έρχεται, μία πάει...
