Ξεκινώντας από τα βασικά, το ζητούμενο για τον ΠΑΟΚ στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ήταν να δείξει πως πνευματικά έχει επανέλθει, πως έχει αφήσει τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό πίσω του, πως παραμένει «ζωντανός» στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν του, πως... δαγκώνει ακόμη για το πρωτάθλημα.
Ο ΠΑΟΚ ήταν όμως κατώτερος του αναμενομένου. Για τρίτο σερί παιχνίδι ήταν πολύ μακριά από τον καλό του εαυτό, αδυνατώντας να δημιουργήσει οποιαδήποτε απειλή για τον αντίπαλο. Και μόνο το γεγονός ότι σε 270 λεπτά συν τις καθυστερήσεις, ο Δικέφαλος μετράει μόλις τρεις τελικές στον στόχο, αρκεί για να αντιληφθεί κανείς πως με τέτοια εικόνα, δεδομένα θα χάνει στόχους, όπως και έγινε στην Ευρώπη, αλλά και πολύτιμο έδαφος με φόντο το μοναδικό εναπομείναντα στόχο του.
Η στρατηγική του Ολυμπιακού ήταν ξεκάθαρη και φάνηκε από τα πρώτα λεπτά του αγώνα, με τον Ναβάρο να φεύγει δύο φορές στην πλάτη της άμυνας του Δικεφάλου που έπαιζε με ανεβασμένες τις γραμμές του. Ο Λουίς Μεντιλίμπαρ γνώριζε πως ο ΠΑΟΚ μπορεί να πρεσάρει ψηλά, εξ ου και η λογική της χρησιμοποίησης του Μπράντον Τόμας στην κορυφή από τον Ραζβάν Λουτσέσκου, δεδομένα του Μουργκ, απόντος του Κωνσταντέλια, και με γνώμονα πως έπαιζε με τις ρεζέρβες του, απέφυγε να «χτίσει» από πίσω και πήγε στη λογική των long-balls για να παρακάμψει την πίεση στην πρώτη πάσα.
Η τακτική προσέγγιση των Πειραιωτών ήρθε να «κουμπώσει» τέλεια με την επιβάρυνση των κομβικών παικτών του ΠΑΟΚ, ειδικά στα μετόπισθεν (Κουλιεράκης, Μπάμπα, Κεντζιόρα) που δεν απέφυγαν τις κακές αντιδράσεις, δημιουργώντας ανισορροπία στην ανασταλτική λειτουργία. Και όλα αυτά με μία ενδεκάδα από πλευράς Δικεφάλου με συγκεκριμένες αλλαγές κόντρα στον Ολυμπιακό του φουλ... rotation. Και εδώ έγκειται άλλη ερώτηση:
Πόσο μπορεί να «ανοίξει» το ρόστερ για τον ΠΑΟΚ τη δεδομένη στιγμή;
Η αλήθεια είναι πως η διαχείριση του ρόστερ καθ΄όλη τη διάρκεια της χρονιάς από τον Ραζβάν Λουτσέσκου αποδείχθηκε το μεγάλο ατού για τον ΠΑΟΚ. Και τον έβγαλε ασπροπρόσωπο σε κομβικά σημεία της σεζόν. Από το ματς με την Λαμία στο γήπεδο της Τούμπας για τα playoffs, φάνηκε ότι για τον ίδιο τον προπονητή του Δικεφάλου δεν υφίσταται -πια- αυτή η πολυτέλεια. Η πολυτέλεια ενός ρίσκου τη δεδομένη στιγμή που οι διαφορές είναι στο τρίποντο, σε απόσταση ενός αποτελέσματος. Σε ένα σημείο που οι λεπτομέρειες παίζουν καθοριστικό ρόλο. Οι όποιες αλλαγές, παρεμβάσεις θα πρέπει να γίνονται με χειρουργική ακρίβεια από τον προπονητή που προφανώς στο τέλος της ημέρας είναι εκείνος που θα τεθεί εντός κάδρου...
Last but not least...
Είναι απορίας άξιον πως ορισμένοι αδυνατούν να καταλάβουν πως η διαιτητική συζήτηση που -ορθώς- σηκώθηκε στο «Γ.Καραϊσκάκης» είναι διαφορετική από την αγωνιστική και την εικόνα του ΠΑΟΚ. Είναι απορίας άξιον πως ορισμένοι αδυνατούν να καταλάβουν και να διαχωρίσουν στο μυαλό τους ότι η εμφάνιση του ΠΑΟΚ στο ντέρμπι δεν μπαίνει κάτω από κανένα χαλί. Από που κι ως που όταν η εικόνα σου στο γήπεδο είναι χάλια, μέτρια, επαρκώς καλή, σου απαγορεύεται να μιλάς για διαιτησία; Γιατί μία ομάδα να μην έχει το δικαίωμα να θέλει να αντιμετωπίζεται ενιαία από τον διαιτητή; Υπάρχει κάποιος κανόνας που λέει όταν μία ομάδα είναι εξαιρετική σε μία φάση στο επιθετικό τρανζίσιον, πιάνοντας στον ύπνο τον αντίπαλό της, θα πρέπει να προσπερνάς το εξόφθαλμο φάουλ που προηγήθηκε λίγα μέτρα έξω από την περιοχή της; Για εκείνο πάντως που δεδομένα δεν θα είχαμε απορία, είναι πως αν αυτό το πέναλτι χρεωνόταν εις βάρος των άλλων ελληνικών ομάδων, θα ήταν άπαντες στα κάγκελα.
Σε κάθε περίπτωση, και επειδή στην Ελλάδα ζούμε, η διαιτησία μπορεί να σου «χαλάσει» το παιχνίδι αλλά όχι και το μυαλό. Με τα τωρινά δεδομένα, ο ΠΑΟΚ πάει στη Λαμία υπό πίεση, όπου και θα πρέπει δεδομένα να νικήσει, έχοντας μάτια και αυτιά στην αναμέτρηση της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό. Και μετά την Τετάρτη, game by game στη βάση του...
