Με το σφύριγμα της λήξης ήταν εξαντλημένος, σχεδόν ανήμπορος ακόμα και να πανηγυρίσει με τους συμπαίκτες του την σπουδαία πρόκριση. «Ήταν το πιο απαιτητικό παιχνίδι της καριέρας μου. Τα έδωσα όλα. Υπέφερα, αλλά τώρα νιώθω ευγνώμων σε όλη την ομάδα για αυτό που πέτυχε. Είμαστε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ».
Η ιστορία έγραψε ότι ο Λούνιν ήταν ο ήρωας της Ρεάλ Μαδρίτης σε αυτή τη ρεβάνς με τη Μάντσεστερ Σίτι, ένας ποδοσφαιριστής που βγήκε από την αφάνεια λόγω ανάγκης γα να καλύψει το κενό του τραυματία του Τιμπό Κουρτουά και να αποκρούσει τα πέναλτι του Μπερνάρντο Σίλβα και του Ματέο Κόβασιτς και να έχει τον καθοριστικό, τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια μεγάλη πρόκριση των Μαδριλένων στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.
Ο 25χρονος τερματοφύλακας έπρεπε να μείνει στη σκιά του Κουρτουά, αλλά και να δεχθεί τον... υποβιβασμό μετά την απόφαση της Ρεάλ να αποκτήσει τον Κέπα, ως δανεικό από την Τσέλσι, για να έχει μεγαλύτερη ασφάλεια στην εστία της μετά τον σοβαρό τραυματισμό του Βέλγου. Ο πρόεδρος του συλλόγου, Φλορεντίνο Πέρεθ, δεν ήθελε ούτε να ακούσει τότε για το ενδεχόμενο να παίζει η ομάδα με τον Λούνιν βασικό, ενώ ο Κάρλο Αντσελότι ήταν πολύ προβληματισμένος με την απειρία του Ουκρανού, ο οποίος ως τότε είχε μόνο 17 εμφανίσεις με την ομάδα.
Γνωρίζοντας έτσι κι αλλιώς ότι επέλεξε να αγωνίζεται σε μια θέση που χρειάζεται υπομονή, αν και σκέφτηκε το περασμένο καλοκαίρι ότι ίσως θα έπρεπε να φύγει για να πάρει αλλού χρόνο συμμετοχής, ο Λούνιν είδε την τύχη του να αλλάζει στην πορεία της φετινής σεζόν, καθώς ο Κέπα άρχισε να μην εμπνέει εμπιστοσύνη και ο Αντσελότι, μην έχοντας πια έτσι κι αλλιώς και άλλη επιλογή, του έδωσε την ευκαιρία. Το γεγονός ότι με τις εμφανίσεις του κατάφερε να... επιβληθεί του Κέπα και να κερδίσει την θέση του βασικού δείχνει ότι ήταν έτοιμος να «αρπάξει» την ευκαιρία όταν αυτή θα ερχόταν.
Ο Λούνιν αποκτήθηκε από τη Ρεάλ Μαδρίτης το 2018 έναντι 8,5 εκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν τότε από τη «βασίλισσα» στην Ντνίπρο. Είχε αρχίσει ήδη από την προηγούμενη σεζόν ο εφιάλτης της ουκρανικής ομάδας, που μπορεί να ήταν φιναλιστ του Γιουρόπα Λιγκ την περίοδο 2014-15, αλλά από τότε είδε την οικονομική κατάστασή της να γίνεται πολύ άσχημη, την UEFA να την τιμωρεί και τελικά να καταλήγει στην τρίτη κατηγορία. Για τον σύλλογο η κατάσταση ήταν τραγική, αλλά από την άλλη για τους νεαρούς ποδοσφαιριστές της, όπως ο Λούνιν που ξεχώριζε, ήταν μια ευκαιρία να φύγουν για να δοκιμαστούν αλλού.
Ήταν μια επένδυση των ανθρώπων των Μαδριλένων, που τον έκαναν δικό τους σε μικρή ηλικία θέλοντας να τον «δουλέψουν» και να τον χρησιμοποιήσουν μελλοντικά. Χρειάστηκε να πάει τρεις φορές δανεικός στη Λεγανές, στη Βαγιαδολίδ και στην Οβιέδο και από τη σεζόν 2022-23 να γυρίσει στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» για να είναι αυτός που θα δίνει ανάσες στον Κουρτουά. Στο ενδιάμεσο, το 2019, διέπρεψε με την Κ19 της εθνικής ομάδας της Ουκρανίας που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο με τον ίδιο να παίρνει τον τίτλο του κορυφαίου τερματοφύλακα της διοργάνωσης.
Στα έξι χρόνια του στη Μαδρίτη έχει συνολικά 44 εμφανίσεις με τις 27 εξ αυτών τη φετινή σεζόν. Σε 12 παιχνίδια φέτος έχει καταφέρει να κρατήσει ανέπαφη την εστία του. Αυτοί που τον βλέπουν καθημερινά στις προπονήσεις εκτιμούν το γεγονός ότι είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων που αποφεύγει τα περιττά... πολλά πολλά. «Είναι ένα παιδί των πράξεων και όχι των λόγων. Δεν θα κάνει πολλά αστεία, δεν νιώθει άνετα να μπαίνει σε συζητήσεις, αλλά όλοι τον σέβονται» λένε.
Αν και πολλοί τον κατηγόρησαν για την εμφάνισή του στο πρώτο παιχνίδι με τη Μάντσεστερ Σίτι φέτος, ο Λούνιν πήγε στο «Έτιχαντ» αποφασισμένος να... υψώσει τείχος στους παίκτες της αγγλικής ομάδας. Και το έκανε εμπνέοντας εμπιστοσύνη, όντας νηφάλιος, ψύχραιμος, σχεδόν ψυχρός με αποκορύφωμα την απόκρουση των δύο πέναλτι. Ήταν η καλύτερη εμφάνιση του, όχι μόνο η πιο εξοντωτική όπως είπε ο ίδιος, με την φανέλα της Ρεάλ.
Έτσι, παρά τις αμφιβολίες που ίσως δικαιολογημένα δημιουργήθηκαν όταν κλήθηκε να παίξει βασικός, ο Ουκρανός έδειξε ότι ήταν έτοιμος να βγει μπροστά όταν θα χρειαζόταν. Η παρουσία του δίπλα στον Κουρτουά ήταν το καλύτερο μάθημα, ακόμα κι αν καθημερινά έβλεπε τον... δάσκαλό του όχι απλά να μην φθίνει, αλλά να γίνεται όλο και καλύτερος. Αν δεν τραυματιζόταν ο Βέλγος, ο Λούνιν ίσως να μην είχε γράψει ιστορία, αλλά από την άλλη η ιστορία δεν γράφεται με τα «αν», δεν γράφεται από τους απόντες, αλλά από αυτούς που είναι κάθε φορά στην... μάχη!
