Τι ακριβώς να φοβηθεί κάποιος που πήρε την απόφαση στα 14 να απογαλακτιστεί πρόωρα και να ζήσει οικότροφος στο σπίτι της ακαδημίας, περίπου 1000 χιλιόμετρα μακριά από τον προστατευτικό θόλο της οικογένειας του στα Χανιά;
Τι ακριβώς να φοβηθεί κάποιος, ο οποίος όσα ήξερε μέχρι τότε για το ποδόσφαιρο, άλλαξαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και από δημιουργικός επιτελικός μέσος, μεταλλάχθηκε σε εξολοθρευτή κεντρικό αμυντικό;
Τι ακριβώς να φοβηθεί κάποιος που φόρεσε για έπαιξε για πρώτη φορά με τους μεγάλους σε ηλικία 16,5 ετών, έστω και σε φιλική αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό;
Τι ακριβώς να φοβηθεί κάποιος που μπήκε για πρώτη φορά σε αποστολή, σε επαναληπτικό για τους «16» ευρωπαϊκής διοργάνωσης;
Τι ακριβώς να φοβηθεί κάποιος που ταξίδεψε ως… συμπληρωματικός στην περσινή καλοκαιρινή προετοιμασία, άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά σε ένα φιλικό με την Γκρόνιγκεν και έκτοτε πήρε την φανέλα του βασικού στο σπίτι του;
Τι ακριβώς να φοβηθεί όταν κάποιος σκοράρει καθοριστικά γκολ που προκαλούν φρενίτιδα και εκείνος πανηγυρίζοντας πιάνοντας την καρωτίδα του για να δείξει ότι δεν ανεβάζει σφυγμούς με την καμία;
Στην «Αναφορά στον Γκρέκο», ο -σύντεκνος του- Νίκος Καζαντζάκης θαρρεί κανείς ότι μιλάει για την δική του άγνοια κινδύνου: «Αν μπορείς, κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει».
Ποιος φόβος; Ετούτος εδώ μπήκε… με την πόρτα μέσα στο μαγαζί. Δεν δείλιασε στιγμή, ένιωσε ισοϋψής με όλους από το πρώτο δευτερόλεπτο. Έκανε λάθη και διδάχθηκε από αυτά. Έπεσε και σηκώθηκε την ίδια ακριβώς στιγμή.
Ρούφηξε σαν σφουγγάρι όσα περισσότερα μπορούσε από την συνύπαρξη του με έναν φυσικό ηγέτη, όπως ο Ίνγκι Ίνγκασον. Κι από εκεί που ήταν ο κάλφας του Ισλανδού, έγινε σε λιγότερο από ένα χρόνο, ο διάδοχος του μάστορα. Ο καλλιτέχνης.
Ξέρεις, δεν είναι εύκολο στην ανάπαυλα του ημιχρόνου, σε εκτός έδρας ματς που «καίει» να σου πούνε ξαφνικά: «άλλαξε θέση». Ακούγεται αμελητέο, ανεπαίσθητο: «από αριστερός στόπερ, έγινε δεξιός στόπερ, μερικά μέτρα παραδίπλα», όμως στην πραγματικότητα είναι σαν να σου λένε να φορέσεις ένα αριστερό παπούτσι στο δεξί πόδι.
Άλλες κινήσεις, άλλη στάση σώματος, άλλα μέτρα, άλλη λογική, διαφορετικές περιστροφές, διαφορετική λογική στο build-up, άλλη θέση.
Κι όχι, μόνο αυτό. Δίπλα σε έναν επίσης αριστεροπόδαρο στόπερ, συνθήκη τόσο σπάνια που συχνά είναι απαγορευτική για κάθε προπονητή.
Κι όχι σε κάποιον έμπειρο, ψημένο στόπερ, αλλά στον Ιβάν Νάσμπεργκ των 369 λεπτών στο πρωτάθλημα. Ο αιφνιδιαστικός τραυματισμός του Κεντζιόρα στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους σήμαινε ένα πράγμα: «Κούλιε, βγες έξω και καθάρισε». Πως; Βρες τρόπο…
Στην περίφημη «ασκητική» του, ο -σύντεκνος του- Νίκος Καζαντζάκης λέει και κάτι άλλο μνημειώδες: «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;". Πολέμα!». Κι αυτό, ακριβώς έκανε. Πολέμησε.
Ο Τιν Γέντβαϊ είχε αρχίσει να σκέφτεται τον πανηγυρισμό του, όταν πήρε την ενσικτώδη επέμβαση του Ντόμινικ Κοτάρσκι στην δική του κεφαλιά εξ’ επαφής, όμως λογάριασε δίχως τον… Κρητίκαρο. Ένα πόδι πετάχτηκε από το πουθενά, ένα σωτήριο τάκλιν το οποίο το πανηγύρισε πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε γκολ έχει βάλει. Θα ήταν -δεδομένα- το 2-2.
Λίγο νωρίτερα είχε μία άλλη ηγετική παρέμβαση άλλης φύσεως όμως. Σε μία ανύποπτη φάση, ο Μεϊτέ δεν άκουσε το «δική μου» του Κοτάρσκι σε μία τελειωμένη φάση, την έδιωξε στα… πουλιά και ο Κροάτης τον «μάζεψε» και τον έριξε χάμω. Λίγο πριν η σπίθα από τα νεύρα, γίνει φλόγα, ο Κουλιεράκης πήρε τον πυροσβεστήρα και το έληξε άμεσα.
Μια πανστρατιά από scout, ατζέντηδες, λαγωνικά βρέθηκαν στην «Λεωφόρο Αλεξάνδρας» για να δει τα βαρέα όπλα, τους αρτίστες, τους μάγους, όμως οι περισσότερες σημειώσεις στα μπλοκάκια τους θα πρέπει να γέμισαν από κάποιον που κρατούσε… σιγαστήρα.
Έναν… οδοστρωτήρα, που καθάρισε τα πάντα ψηλά και χαμηλά όταν αμύνθηκε βαθιά στην περιοχή του, μα συνάμα έναν τύπο που δεν επέτρεψε σχεδόν τίποτα στον Φώτη Ιωαννίδη, ακόμα κι όταν έπαιζε άμυνα ψηλά, στα 35 μέτρα από την εστία του.
Τα stats και τα advanced stats που τόσο είναι της μόδας, έγραψαν ένα σωρό κερδισμένες εναέριες μονομαχίες, κλεψίματα, κοψίματα, μπλοκ, κερδισμένα τάκλιν, ποσοστά επιτυχημένων μεταβιβάσεων.
Πάνω από όλα όμως υπήρχε το αλάνθαστο κριτήριο που λέγεται μάτι. Ο Κωνσταντίνος Κουλιεράκης, μπορεί να μην έκανε το καλύτερο του παιχνίδι με την ασπρόμαυρη φανέλα, αλλά έκανε σίγουρα το πιο ηγετικό, το πιο πλήρες. Πέρασε στο αμέσως επόμενο επίπεδο.
Πάνω του γράφει ολούθε «επόμενος αρχηγός του ΠΑΟΚ», εκτός αν η μοίρα τα αποφασίσει αλλιώς…
