Συνηθίζεται μετά από τέτοια αποτελέσματα, να μιλάμε για… καρύδια, κάκαλα, κοχόνες και διάφορες άλλες λέξεις για να μην αναφέρουμε τη συνηθισμένη που χρησιμοποιείται για το ζεύγος γεννητικών αδένων των αρσενικών. Προφανώς και έπαιξαν το ρόλο τους στο Φάληρο και στο θρίαμβο του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού. Ειδικά με τον τρόπο που αυτός ήρθε.
Πρώτα απ’ όλα όμως, ήταν το ποδόσφαιρο που έκανε τη διαφορά. Δεν αλλάζει η ψυχή, το πάθος και τα… καρύδια, με αυτό τον τρόπο την μπάλα. Δεν την «κρύβει» η θέληση και το ποιος θέλει παραπάνω το ντέρμπι. Είναι η αξία και η προσωπικότητα των ποδοσφαιριστών. Με τον εγωισμό τους που εμφανίστηκε στον μέγιστο βαθμό, για να είναι σε μια διαρκή εγρήγορση χρησιμοποιώντας το 100% των δυνατοτήτων τους. Αυτό που δεν είχε συμβεί σε προηγούμενα ματς όπου αδίκησαν τους εαυτούς τους, ποδοσφαιρικά και βαθμολογικά.
Ο Παναθηναϊκός πήγε στην έδρα του Ολυμπιακού με παρωπίδες. Έβλεπε μόνο νίκη, δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Δεν τον ενδιέφερε η εξέδρα, ούτε κοίταξε το πόσο συσπειρώθηκε ο αιώνιος απ’ την τεσσάρα που «έφαγε» πριν λίγες μέρες. Είχε στόχο, είχε το «πακέτο» που απαιτούν τα ντέρμπι αυτού του είδους και αυτά ακολούθησαν την ικανότητα.
Είδαμε για πρώτη φορά αυτό το… σόου του δίδυμου Μπακασέτα-Ιωαννίδη που τόσο περιμέναμε. Είδαμε ξανά τον Μπερνάρ να μη «βλέπει» κανέναν αντίπαλο. Είδαμε φυσικά κι έναν διαιτητή που χάρισε αποβολή στον αντίπαλο και δεν έδωσε πέναλτι υπέρ του Παναθηναϊκού. Γιατί είπαμε, οι Πράσινοι έχουν πάρει πολλά. Οπότε σταμάτησαν να τους σφυρίζουν τα πάντα, επειδή απλά μπορούν.
Οτιδήποτε άλλο πέρα από νίκη, θα αποτελούσε τεράστιο πρόβλημα και ουσιαστικά μισή απώλεια του τίτλου. Ήττα θα δυσκόλευε αφάνταστα μέχρι και την τρίτη θέση. Υπό αυτό το καθεστώς άγχους, πήγε ο Παναθηναϊκός στην έδρα του αιώνιου. Αναζητώντας πρωτίστως τη δική του «δήλωση» πως δεν… πέθανε κουφάλα νεκροθάφτη. Κι όχι απλά το έκανε, αλλά άρχισε ήδη να καθαρίζει τη «λάσπη» που έμεινε πάνω του απ’ το βούρκο που τον έριξαν οι τρεις γκέλες στο τέλος του πρωταθλήματος.
Η ανάγκη ήταν τεράστια και για να πιστέψει ξανά ο κόσμος στην ομάδα, αλλά και για να πιστέψουν οι παίκτες στις δυνατότητές τους. Κύλησε το ντέρμπι ακριβώς όπως χρειάστηκε για να συμβούν αυτά ακριβώς. Θυμήθηκαν οι πάντες πως ο Παναθηναϊκός δεν είναι ένα κακό σύνολο από μέτριους παίκτες. Πως ο Τερίμ δεν είναι ένας τεχνικός που απλά με την τύχη έχει πετύχει όσα πέτυχε.
Ο Ολυμπιακός δεν είχε καμία σημασία αν προερχόταν από κακό αποτέλεσμα που θα τον συσπείρωνε. Ποδοσφαιρικά είναι χειρότερος απ’ τον Παναθηναϊκό. Γι’ αυτό και το ματς ήταν καθαρά και μόνο ζήτημα των Πράσινων. Απ’ τη στιγμή που αυτοί είχαν την κατάλληλη προετοιμασία και νοοτροπία, τα άλλα ήρθαν φυσιολογικά. Παρά την αναποδιά του 1-0, παρά την ατυχία με τον τραυματισμό Ντραγκόφσκι στην αρχή του αγώνα.
Το… Όσκαρ ανατροπής αυτή τη φορά ήρθε. Πρώτα απ’ όλα ποδοσφαιρικά και μετά τα υπόλοιπα. Γιατί αυτή η ομάδα, στα τελευταία αρκετά παιχνίδια έχει χάσει μόνο όταν την έβαλαν να παίξει με δεκάδες κρούσματα Covid. Δυστυχώς διέκοψαν με κροτίδα και το παιχνίδι του πρώτου γύρου, στερώντας την ευκαιρία για ακόμη ένα ανάλογο σκορ. Στο χορτάρι.
Ασκήσαμε κριτική μεγάλη στην ομάδα-δικαίως-για τις μεγάλες γκέλες της των προηγούμενων εβδομάδων. Πρέπει να της δώσουμε και το παράσημο όμως, πως στα δύο τελευταία ντέρμπι αιωνίων, αγώνες χωρίς αύριο αμφότεροι, έστειλε τον αιώνιο… για χόρτα.
Υ.Γ. Αυτή η νίκη είναι του Φατίχ Τερίμ και των ποδοσφαιριστών του. Θα μας επιτρέψετε όμως να χρησιμοποιήσουμε μια ατάκα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς: «Μην υποτιμάτε την ομάδα μου», είχε πει. Κι εσείς Παναθηναϊκοί, μην υποτιμάτε την ομάδα τους. Καλούτσικη είναι, απλά όχι στο επίπεδο της δικής σας.
