Ως αντικείμενο δεν έχει ταυτιστεί με κάτι θετικό. Στο λεξικό αναφέρεται ως δερμάτινες καλύπτρες που τίθεται ανά ζεύγος πλευρικά των ματιών των ζεμένων ζώων.
Μεταφορικά, αναφέρεται στην στενότητα σκέψης, στην μονόπλευρη αντίληψη. Κι όμως, οι παρωπίδες είναι το μυστικό του φετινού ΠΑΟΚ! Πιθανώς, και μερικά ζευγάρια ωτασπίδες.
Αυτές οι παρωπίδες είναι αυτές που κάνουν όλο τον οργανισμό, όλο το γκρουπ, από τον πρώτο ως τον τελευταίο να βλέπει μόνο ίσια. Ευθεία.
Το βλέμμα εστιάζει μόνο στον στόχο, δεν ξοδεύεται δεξιά κι αριστερά, στο τι κάνει ο ανταγωνισμός, ας πούμε. Από την πρώτη ημέρα της σεζόν, ο Δικέφαλος κοιτάζει μόνο τον εαυτό του. Την πάρτη του. Το ποδόσφαιρο του. Εξάλλου, είναι το μόνο που έχει. Και το προστατεύει ως κόρη οφθαλμού, από τους εξωτερικούς θορύβους, τις οχλήσεις, τις προκλήσεις.
Το μόνο που έχει ο φετινός ΠΑΟΚ είναι το πλάνο του. Τον τρόπο του. Την μέθοδο του. Είτε είναι πρώτο είτε τελευταίο λεπτό. Είτε χάνει είτε είναι ισόπαλος. Είτε χρειάζεται γκολ είτε έχει εξασφαλίσει την νίκη. Ο τρόπος, είναι αδιαπραγμάτευτος. Είναι αυτού του είδους οι καλές συνήθειες, που επιτρέπουν σε μία ομάδα να μην αγχώνεται, όταν κάτι στραβώνει, όταν κάτι δεν πάει καλά.
Η άμμος στην κλεψύδρα λιγόστευε επικίνδυνα, η Λαμία είχε στήσει ένα πολυπρόσωπο τείχος μπροστά από την εστία του. Είχε καταφέρει να χάσει γκολ σε κενή εστία χωρίς αντίπαλο, είχε δει πολλές του προσπάθειες να «γλύφουν» το δοκάρι, ήταν από τα βράδια που αναρωτιέσαι αν η μπάλα σε θέλει.
Ο ΠΑΟΚ όμως συνέχισε να κοιτάει ευθεία, ίσια. Όταν ο Τάισον με μία κίνηση κλάσης έστειλε την μπάλα σαδιστικά αργά, στην γωνία της εστίας, το μόνο που σκέφτηκε ήταν να ανοίξει τα χέρια και να φύγει ευθεία, ίσια προς την αγκαλιά του προπονητή του. Ένα είδος αναγνώρισης.
Την ώρα που έμπαινε αυτό το γκολ, δεν άλλαζε κάτι δραματικά στην βαθμολογία. Ο Δικέφαλος δεύτερος ήταν, δεύτερος παρέμενε. Πρακτικά, δεν άλλαξε κάτι ούτε με την απώλεια της ΑΕΚ.
Το μόνο που κέρδισε ο Δικέφαλος είναι μία ηθική επιβράβευση για την πορεία του στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος. Πρώτος στα πλέι-οφ δεν είχε μπει ποτέ στην ιστορία του.
Α, κέρδισε και κάτι άλλο. Η πρωτιά στην κανονική διάρκεια είναι το τρίτο κριτήριο ισοβαθμίας, αν οι ομάδες έχουν τους ίδιους βαθμούς στα μεταξύ τους ματς και ίδια διαφορά τερμάτων. Ένα ακραία… ακραίο σενάριο, αλλά υπαρκτό.
Η ομάδα του Λουτσέσκου δεν μπορεί να πανηγυρίζει για κάτι που πρακτικά δεν της δίνει τίποτα. Πρέπει να μαζευτεί, την Πέμπτη έχει ένα ακόμα ραντεβού με την ιστορία στο Ζάγκρεμπ και τρεις ημέρες αργότερα πιθανώς να παίξει μπροστά σε άδειες εξέδρες στην πρεμιέρα των πλέι-οφ, αν ισχύσει η ποινή που ζήτησε η ΔΕΑΒ. Ούτε εκεί μπορεί να ξοδευτεί το γκρουπ, με περιττές σπατάλες αυτοσυγκέντρωσης.
Οφείλει να κοιτάζει ίσια, ευθεία.
It is, what it is. Αν χρειαστεί, θα περάσει από πάνω και από αυτό. Είναι ο δικός του τρόπος.
Μετά το τέλος της κανονικής διάρκειας, ο ΠΑΟΚ έχει τους περισσότερους βαθμούς. Και τις περισσότερες νίκες. Και την πιο παραγωγική επίθεση. Και την πιο αποδοτική άμυνα. Και την καλύτερη διαφορά τερμάτων.
Συνάμα, έχει τα λιγότερα κερδισμένα πέναλτι από τους Big-4. Χρειάστηκε να παίξουμε στην 25η αγωνιστική για να παίξει για πρώτη φορά με αριθμητικό πλεονέκτημα. Είναι κάτι σαν… 11ος στις κίτρινες των αντιπάλων του. Ένα ακόμα παράσημο για την πρωτιά του. Πουθενά στον πλανήτη δεν θα βρεις ομάδα που ηγείται στην βαθμολογία τόσο πίσω σε στατιστικές κατηγορίες που πάνε ασορτί με τους πρωτοπόρους από… πάντα.
Υπήρξαν πολλές στιγμές μέσα στην σεζόν που θα μπορούσαν να τον ρίξουν στην παραδοσιακή εσωστρέφεια, που του δυσκολεύει την αναπνοή. Το άοσμο βράδυ στην Νέα Φιλαδέλφεια, η οδυνηρή ήττα στο Κλεάνθης Βικελίδης, η τεσσάρα από τον Ολυμπιακό στην κατάμεστη Τούμπα, ο σοκαριστικός και freak αποκλεισμός στον ημιτελικό της Λεωφόρου.
Όμως ο φετινός ΠΑΟΚ κοιτάζει ευθεία, ίσια. Κοιτάζει τον εαυτό του, το ποδόσφαιρο του, πως θα γίνει καλύτερος. Χωρίς τοξικότητα, χωρίς λάδι στην φωτιά, χωρίς ανακοινώσεις, χωρίς διαρροές, με ιώβειο υπομονή, με πίστη και σεβασμό στο ποδόσφαιρο (του).
Ποτέ στα σύννεφα, αλλά και ποτέ στα Τάρταρα. Ξέρει τι είναι, τι δεν είναι. Ξέρει τις αστοχίες του, τις αδυναμίες του, περικλείει με αγάπη και εμπιστοσύνη κάθε του κύτταρο, λέει όχι στην ανθρωποφαγία και συνεχίζει να πορεύεται ευθεία, ίσια. Χωρίς να νοιάζεται τι κάνουν οι γύρω του, αν ασθμαίνουν ή αν ανοίγουν το βήμα τους. Αν φωνασκούν ή αν επαίρονται. Το μόνο που τον παίρνει να κάνει είναι να κοιτάει την δική του δουλειά.
Να κοιτά αυτό το μίνι-πρωτάθλημα, αυτά τα 10 δικά του παιχνίδια, όχι των άλλων. Πλέον, τον παίρνει να πάρει ακριβώς τους ίδιους βαθμούς με τον ανταγωνισμό και στο τέλος να επιβραβευτεί.
Κοιτώντας και πηγαίνοντας πάντα ίσια. Ευθεία. Όπως πορεύεται μια ζωή σε όλη την ιστορική του διαδρομή…
