Ο ΠΑΟΚ δεν νίκησε την ΑΕΚ, και άλλωστε ποιος (εκτός του ΟΦΗ σε μια, περίπου, προηγούμενη ζωή...) έχει νικήσει την ΑΕΚ εφέτος στη Σούπερ Λιγκ; Αλλά, ο ΠΑΟΚ, κέρδισε. Οχι τόσο ότι έσωσε ένα βαθμό στο τέλος, και έτσι έκοψε δύο στον αντίπαλο. Καν, ότι αυτό συνέβη στο 89'. Στην πραγματικότητα, πιο πολύ ήταν τύχη της ΑΕΚ ότι η ισοφάριση δεν είχε συμβεί νωρίτερα. Παρά, τύχη του ΠΑΟΚ ότι συνέβη στο λεπτό που συνέβη.
Ο ΠΑΟΚ σε αυτή την παρτίδα με την ΑΕΚ κέρδισε, τι; Οτι δραστικά διαφοροποίησε, ολόκληρο το πρότερο μοτίβο των συναντήσεών τους εδώ και ενάμισι χρόνο. Φαινόταν εκ προοιμίου, πως τώρα ερχόταν έτοιμος γι' αυτό. Αλλο τι φαινόταν, όμως. Αλλο, τι εκκρεμούσε να επιβεβαιωθεί στ' αλήθεια. Ο,τι του έκανε τον βίο αβίωτο εναντίον της ΑΕΚ, αυτή τη φορά ο ΠΑΟΚ βρήκε τον τρόπο και το αντιμετώπισε καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Μπορεί πια, να βάλει το ζήτημα-ΑΕΚ στην άκρη. Το τακτοποίησε δίχως να χρειαστεί, ο Λουτσέσκου να παραδώσει τα διπλώματα. 'Η να τα σκίσει, και να πάει για να μονάσει στα Καρπάθια.
Ο Ρουμάνος ήταν ολοφάνερο πως μες στο μυαλό είχε πρώτο, να μη του την κάνει η ΑΕΚ. Και δεύτερο, σε μεταγενέστερο χρόνο να την κάνει στην ΑΕΚ. Το πρώτο απαντά σε μεγάλο βαθμό, στις όποιες απορίες ενδεχομένως γέννησαν ορισμένες επιλογές του, γιατί αυτόν και όχι εκείνον, στην αρχική ενδεκάδα. Το δεύτερο εξηγεί, το πλάνο με τους game-changers καθ' οδόν. Μετράει, με ποιους ξεκινάς. Συχνά μετράει περισσότερο, με ποιους τερματίζεις. Θα τους έφερνε ο προπονητής, όσους ήλθαν, και με μηδέν-μηδέν. Φυσικά τους έφερε, ένα παραπάνω, με μηδέν-ένα.
Το πρώτο ημίχρονο, ένα ημίχρονο...των προπονητών και όχι των (τηλε)θεατών, πράγματι απεικόνισε τι ήθελε ο ΠΑΟΚ να κάνει. Αυτό που ήθελε ήταν, ει δυνατόν, να μη γίνεται στο χορτάρι τίποτα! Ο ΠΑΟΚ δεν βιαζόταν να βγάλει μπροστά από την ΑΕΚ, βραχεία κεφαλή. Προείχε, να μη υστερεί έναντι της ΑΕΚ. Οντως, δεν γινόταν το παραμικρό. Διότι ο ΠΑΟΚ για αρχή, σε όλα πάτσισε την ΑΕΚ. Δεν γινόταν το παραμικρό, εξαιτίας ενός (κοινού) υψηλού επιπέδου συγκέντρωσης και αφοσίωσης. Εξαιτίας της αυτοπεποίθησης, εκατέρωθεν. Εξαιτίας μιας αμοιβαίας έλλειψης φόβου. Κανείς δεν επιβλήθηκε, νοητικά, σε κανένα. Κανείς δεν έδωσε σε κανένα, δικαίωμα και ευκαιρία σε μπρέικ. Εξελισσόταν, ένα τυπικό παιγνίδι της μίας στιγμής. Εάν αυτή, η μία στιγμή, ποτέ ερχόταν.
Ευτυχώς (διότι αλλιώς μπορεί να έπαιζαν όλη νύχτα ως το ξημέρωμα και πάλι να μη είχε γίνει το παραμικρό) η στιγμή προέκυψε. Η ΑΕΚ, ουσιαστικά για μία και μοναδική φορά, πρώτη και τελευταία, βρήκε τη συνθήκη που ήθελε. Να ταίσει τον Γκαρσία στο ανοιχτό γήπεδο, με μία μεγάλη πάσα πίσω από τους σέντερ-μπακ του ΠΑΟΚ. Και αφού τη βρήκε σε φάση κατοχής ΠΑΟΚ, όταν ο υπέροχος Πινέδα έκλεψε την πάσα του Τάισον στον Σαμάτα, μονομιάς την άδραξε. Θαυμάσιο, εκεί και τότε, για την ΑΕΚ. Θαυμάσιο και για τον ΠΑΟΚ, ότι ήταν "η μία και μοναδική φορά". Ολη την υπόλοιπη νύχτα, ο δαίμονας Γκαρσία τελούσε υπό έλεγχον.
Οξύμωρο ή όχι, για τον ΠΑΟΚ ακριβώς εκεί αρχίζει το πολύ καλό κομμάτι της ταινίας. Υποτίθεται στην πιο δυσμενή, πνευματικά, καμπή. Κι όμως, δεν ταράζεται. Τουναντίον. Η επιθετική συμπεριφορά του έκτοτε, κόντρα στη μία και μοναδική φορά, γίνεται εξαιρετική. Δυσκολεύει αρκετά την ΑΕΚ, και πριν τον Ντεσπόντοφ και με τον Ντεσπόντοφ, στις στατικές φάσεις. Την πιέζει, έως αφόρητα κάποτε, και στο open play. Στις επιθέσεις του, με κατοχή. Στις μεταβάσεις. Την κουράζει. Τη φθείρει με λάθη, κόρνερ, φάουλ, κάρτες...ή και μη-κάρτες (Μάνταλος).
Εξάλλου αυτό δικαιολογεί, και τις παρεμβάσεις του Αλμέιδα. Δεν θέλησε, ο προπονητής της ΑΕΚ, να επαφίεται στην τύχη (δοκάρι κι έξω ή δοκάρι και μέσα) για να προστατευθεί το μηδέν-ένα και να γίνει "εκ του αποτελέσματος" ο μάγκας. Θέλησε, να φτιάξει την τύχη. Κυνηγώντας ένα μηδέν-δύο. Και πολύ καλά, άλλο τι έγινε ή τι δεν έγινε ύστερα, το σκέφτηκε τότε. Ενας αυθεντικός μάγκας. Τα διπλώματά του, όπως του Λουτσέσκου, ας τα αφήσουμε απείραχτα.
Θα μου πεις, ομάδα που χάνει δεν θα αντεπιτεθεί; Τι πιο αυτονόητο; Ναι, ο ΠΑΟΚ έχανε και (αντ)επιτέθηκε. Αξιοπρόσεκτο είναι, πώς επιτέθηκε. Η πληρότητα της συνολικής λειτουργίας. Ολοι στη θέση του ΠΑΟΚ, φυσικά, επίθεση θα έκαναν για να ισοφαρίσουν. Και όλοι στη θέση του ΠΑΟΚ, να προσθέσω, επιτιθέμενοι θα κινδύνευαν να φάνε ξεκούραστα και το δεύτερο. Ο ΠΑΟΚ κυριάρχησε μετά το μηδέν-ένα, με τέτοιον τρόπο που μόνον απειλούσε. Δίχως να απειλείται. Κάτι το πάρα, μα πάρα, πολύ δύσκολο όταν πρέπει να το κάνεις με αντίπαλο την πρωταθλήτρια.
Η οποία πρωταθλήτρια, να κλείσουμε με αυτό, στην κανονική περίοδο (ολοκλήρωσε πια τις αναμετρήσεις με τους τρεις επίδοξους πρωταθλητές και) έχει ισοπαλία/νίκη με τον Ολυμπιακό, νίκη/ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό, νίκη/ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ. Ο απολογισμός, δεν μας μαθαίνει κάτι το καινούργιο. Απλώς, εμπεδώνουμε το...παλιό. Θέλεις τον τίτλο; Πρέπει να νικήσεις, αυτόν που τον (κατ)έχει. Οσο αυτό δεν γίνεται, φαβορί παραμένει ο κάτοχος.
