Για τον Λουτσέσκου μπορείς να πεις ό,τι θέλεις: ότι μονίμως μιλάει για τη διαιτησία, ότι είναι απόλυτος σε όσα λέει, ότι δεν κάνει πίσω, ότι κάποιες φορές θα «κουράσει» με τις επαναλαμβανόμενες αναφορές του, ότι ότι ότι…
Αυτό που του αναγνωρίζεις, όμως, από όποια πλευρά και να τον δεις, είναι τη μαεστρία του στη διαχείριση του ρόστερ και την ισορροπία στα αποδυτήρια. Τι σημαίνει αυτό μαζί με κάποιες άλλες συνισταμένες; Άπαντες αναγνωρίζουν ποιος έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Αποτέλεσμα; Αν δεν δώσει εντολή ο «στρατηγός», κανείς δεν κάνει του κεφαλιού του. Όπως ο Φώτης Ιωαννίδης…
Θα πέσουμε να τον φάμε για την επιλογή… Πανένκα (ο Θεός να την κάνει); Όχι βέβαια. Προσωπικά έχω γράψει σε αυτήν εδώ τη στήλη ότι ο επιθετικός του Παναθηναϊκού είναι ο καλύτερος Έλληνας σέντερ φορ και πως το «9» της Εθνικής ξεκινάει και τελειώνει σε εκείνον. Κανείς άλλος φορ μας, δεν έχει τα προσόντα του και τη συνολική προσφορά του στο παιχνίδι.
Κόντρα στον Ατρόμητο, όμως, έβγαλε μια παραπάνω σιγουριά. Το πέναλτι πιο πολύ… αλαζονένκα ήταν, παρά Πανένκα. Και δεν είναι μόνο ο τρόπος που επέλεξε να το εκτελέσει. Είναι η συνθήκη κάτω από την οποία επέλεξε να το εκτελέσει με αυτό τον τρόπο. Στο 88’, ενώ ο Παναθηναϊκός έχει χάσει τα μαλλιά της κεφαλής του μπροστά από την εστία του Τσιντώτα, με έναν Αϊτόρ και έναν Μπερνάρ που σουτάρουν λες και μιλάμε για τέρμα ράγκμπι και όχι εστία ποδοσφαίρου, και που με το πέναλτι-γκολ θα φέρει το ματς στο 2-2. Και με τον έξτρα χρόνο να γνωρίζει εκ των προτέρων -λόγω της ροής του αγώνα- ότι θα είναι τουλάχιστον 5 λεπτά. Άρα, γυρίζει με λίγη τύχη…
Τους παικταράδες, όπως τον Φώτη Ιωαννίδη, τους αποθεώνουμε και με τον τρόπο μας τους συμπαραστεκόμαστε όταν αξιώνουν συμβόλαια που τους κάνουν τη ζωή… ζωάρα. Είναι και στιγμές, ωστόσο, που πρέπει να ασκήσεις κριτική στον Ιωαννίδη και στον όποιο Ιωαννίδη αντιδρά με αυτό τον τρόπο και που ουσιαστικά, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, βάζει τον εαυτό του πάνω από την ομάδα.
Ο Παναθηναϊκός σαφώς και μπορεί να κερδίσει στο Περιστέρι με σκορ πρόκρισης στα ημιτελικά του Κυπέλλου. Είναι καλύτερη ομάδα, με περισσότερες ποιοτικές επιλογές και με έναν προπονητή που όμοιός του δεν έχει ξανάρθει στη χώρα μας. Για την ακρίβεια, και για να μην ξεχνιόμαστε, ο Φατίχ Τερίμ έχει κερδίσει ό,τι δεν έχει καταφέρει κανένας ελληνικός σύλλογος: ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ας το έχουμε αυτό κατά νου, διότι στα social διαβάζουμε τα απίθανα των απιθάνων. Το γεγονός ότι ο Τούρκος έχει ανακατέψει όλη την τράπουλα, ότι έχει καταφέρει να παίρνει πράγματα από όλους, ότι η ομάδα τώρα μοντάρεται μετά την έλευσή του και παρόλα αυτά κάνει φάσεις και δημιουργεί ευκαιρίες, περνάει απαρατήρητο και στεκόμαστε μόνο στο ότι έχασε από τον Ατρόμητο. Λες και στο ποδόσφαιρο δεν έχουμε ξαναδεί όσα έγιναν στη Λεωφόρο.
Και θα αναρωτηθεί τώρα κάποιος: Πού κολλάει σε όλα αυτά ο Λουτσέκσου; Κολλάει στον… Κωνσταντέλια. Ακούμε και διαβάζουμε διάφορα για τη διαχείριση που κάνει ο Ρουμάνος με τον κορυφαίο (μαζί με τον Φορτούνη) Έλληνα μεσοεπιθετικό. Ακούμε και διαβάζουμε ότι ο Λουτσέσκου είναι… αυστηρός και δεν αφήνει «ελεύθερο» τον Ντέλια.
Ρώτησα, λοιπόν, την Ελένη Μπούντου στη ραδιοφωνική εκπομπή του SDNA στο Libero: «Ποιος παίκτης του Λουτσέκσου, στη συγκεκριμένη συνθήκη, θα εκτελούσε… τον Πανένκα»;
Απάντηση: «Κανείς. Θα έμπαινε μέσα και θα του… περνούσε το σκουφί στο κεφάλι».
Και κάπως έτσι εκτυλίσσεται κάθε βδομάδα η αντεπίθεση του ΠΑΟΚ σε όλα τα μέτωπα κι ο Παναθηναϊκός κοντεύει να χάσει και άλλον έναν εφετινό στόχο, μετά την Ευρώπη…
