Η ομάδα που εκτελεί πρώτη, στα πέναλτι, επτά φορές στις δέκα αυτή κερδίζει την παρτίδα. Το αποδεικνύουν στατιστικά, μελέτες σε βάθος χρόνου και σε εύρος εκατοντάδων αγώνων. Το ποσοστό παραείναι υψηλό, για να θεωρείται τυχαίο. Επιβεβαιώθηκε, την Τετάρτη. Προκρίθηκαν εδώ, στο Κύπελλο Ελλάδος, εκείνοι που ξεκίνησαν τα πέναλτι. Αλλ' όχι μόνον. Προκρίθηκαν επίσης, εκείνοι που επεδίωξαν (πιο πολύ σε σχέση με τον αντίπαλο) να πάει η παρτίδα στα πέναλτι. Το επεδίωξαν, ο μεν Αρης ευθύς εξαρχής από στρατηγική, ο δε Παναθηναϊκός εν τέλει εξ ανάγκης. Είτε έτσι είτε αλλιώς, θύμισαν Κόστα Ρίκα στο Μουντιάλ 2014. Εφτασαν στα πέναλτι, ήδη χαρούμενοι γι' αυτό.
Η καταφανής σκέψη του Μάντζιου ήταν ότι, έναντι του μεγέθους-ΑΕΚ, δεν υπήρχε άλλος τρόπος ρεαλιστικής προσέγγισης. Μονάχα στήνομαι, περιμένω, ακροβολίζω τον ελεύθερο σκοπευτή Λορέν όσο γίνεται μακρυά από τις χειροπέδες των σέντερ-μπακ, ελπίζω. Fair enough. Ο Αρης δεν υστέρησε στο στρατηγικό σκέλος. Υστέρησε, με την εξαίρεση στην εκκίνηση του δεύτερου ημιχρόνου όπου πλέον έπαιζε (ώσπου να ισοφαρίσει) σαν βρεγμένος που δεν είχε να φοβηθεί τη βροχή, στο νεύρο και στην ένταση. Δεν καταλάβαινες ότι αυτή η ομάδα μπήκε να αγωνιστεί για "το ήμισυ του παντός" της χρονιάς στη διοργάνωση. Απεναντίας, διαισθανόσουν ότι τη μούδιασε το διακύβευμα.
'Η ίσως, όχι μόνον αυτό. Τον Αρη, επιπλέον τον δυσκόλεψε η προσαρμογή σε αυτό που η ΑΕΚ έπαιζε, δίχως το "εξ επαγγέλματος" εννιάρι. Ο Τσούμπερ εκεί, στο εννέα, δεν ήταν καλός. Θυμόμαστε, πόσες φορές δεν αυτοπροστατεύθηκε (επειδή δεν έχει το ένστικτο του ρόλου) από το όφσαϊντ. Με τον Τσούμπερ φορ όμως, και όχι τον Πόνσε ας πούμε, η ΑΕΚ έγινε για τον Αρη λιγότερο προβλέψιμη στο να τη μαρκάρει. Στο να την έχει under control. Διότι και πίσω από τον Τσούμπερ, η αρμονική εναλλαγή Γένσον/Πινέδα/Μάνταλου στις θέσεις έξι-οκτώ-δέκα, σαν σε ρολόι, έκανε να ανοίγουν οι αποστάσεις στις γραμμές του Αρη. Η ΑΕΚ, εναντίον του μουδιασμένου Αρη, ήταν ηγεμονική.
Πιο έντονα από κάθε άλλη φορά, αναρωτήθηκα την Τετάρτη εάν θεραπεύεται στην προπόνηση το (ενδημικό σε όλες τις ομάδες) ελάττωμα των περιττών, απρόσεκτων, ανώφελων φάουλ που στα καλά καθούμενα φέρνουν ξεκούραστα τον αντίπαλο, εκεί που βολοδέρνει κάπου κοντά στο κέντρο του γηπέδου, μονομιάς μέσα στην περιοχή. Εκανε ένα τέτοιο φάουλ ο Σαβέριο στον Βίντα, από το φάουλ ήλθε κόρνερ, από το κόρνερ ήλθε γκολ, ήταν όφσαϊντ, ok. Κάνει ένα τέτοιο φάουλ ο Τζούρασεκ στον Πινέδα, από το φάουλ ήλθε κόρνερ, από το κόρνερ ήλθε γκολ, δεν ήταν όφσαϊντ, μηδέν-ένα.
Υστερα λέει, πώς βρέθηκε ο Βίντα να τελειώνει...όλες τις επιθέσεις. Μα είχαν, αυτός και ο Μήτογλου, προσκλητήριο διαρκείας στα καρέ. Δεν είναι, ζήτημα για τον Αρη. Ο Σαβέριο, ο Τζούρασεκ, ο Ντουκουρέ. Και η ΑΕΚ έδωσε τέτοια φάουλ. Ο Σιντιμπέ. Ο Αμραμπάτ. Και ο Ολυμπιακός έδωσε. Ενα αχρείαστο φάουλ ο Μασούρας στον Μανσίνι, γκολ ο Βέρμπιτς, όφσαϊντ. Και ο Παναθηναϊκός έδωσε. Δύο αχρείαστα φάουλ ο Βέρμπιτς στον Ροντινέι, από το ένα αμαρκάριστη κεφαλιά του Ντόι, από το άλλο υποσχόμενο σουτ του Φορτούνη, τα έβγαλε ο Λοντίγκιν. Μπορείς λοιπόν, να το "προπονήσεις"; 'Η είναι αναπόφευκτο κακό, λόγω της υψηλής ταχύτητας των κινήσεων και των αποφάσεων; Δεν έχω, ομολογώ, απάντηση. Θα παρακολουθούσα με ενδιαφέρον, ως παρατηρητής, ένα forum προπονητών.
Απάντηση έχει κανείς, διότι βγάζει μάτι, τι "δουλειά για το σπίτι" πήρε η ΑΕΚ από τη Θεσσαλονίκη. Η κατά προτεραιότητα δουλειά είναι, να επαναφέρει σε κανονικότητα τις πτέρυγες. Διόλου παράξενο, αυτό ήταν το πρώτο που σκέφτηκε ο Αλμέιδα μόλις ο Αρης ισοφάρισε. Δεν είναι μόνο το μη λειτουργικό "ανάποδο πόδι" του Ρότα, είναι και η ανευθυνότητα του Σιντιμπέ...με το κανονικό πόδι. Και δεν είναι μόνον οι μπακ, είναι οι εξτρέμ. Οι μπάλες στην πλάτη του Μοντόγια για τον Αμραμπάτ παράδειγμα, εστάλησαν στοχευμένα. Αλλά τον Αμραμπάτ, άμα του σφυρίξεις τη χρήση των χεριών, τον (μισο)τελειώνεις. Κι εκείνο το ωραίο, με Γένσον/Σιμάνσκι στον άξονα και Πινέδα αριστερά, γιατί "καταργήθηκε"; Μήπως επειδή δεν λειτουργεί δίχως τον Χατζσαφί ν' ανεβοκατεβαίνει ασταμάτητα όλη την πλευρά; Πιθανόν.
Ο Αρης δικαιούται να αισιοδοξεί. Ενας βάσιμος λόγος είναι ότι ο Φετφατζίδης, μια παλιά ιστορία αγάπης που φαίνεται πως αντέχει, δείχνει πως θα πολλαπλασιάσει τη δυνατότητα αγωνιστικής έκφρασης της ομάδας όταν φτάσει να υποστηρίζει τη θέση-δέκα σε μεγαλύτερη διάρκεια μέσα στο ματς. Ωστε να επιστρέψει και ο πολύτιμος Ντάριντα στη φυσική θέση-οκτώ. Αν και βλέπουμε να εξελίσσεται σε trend πια, οκτάρια να παίζουν δεκάρια. Αλεξανδρόπουλος, Τσέριν μερικές φορές, τώρα Μάρκος Αντόνιο δοκιμαστικά. Ο Κώτσιρας δεν εντάσσεται σε καμία κατηγορία. Ο Κώτσιρας έχει γίνει επάξια ο ίδιος...μία κατηγορία. Δεν ξέρεις καν, ποιο από τα δύο είναι το άκρον άωτον του σουρεαλισμού. Ο Κώτσιρας δέκα, μετά τον Μπερνάρ; 'Η ο σέντερ-μπακ Σαμέτ (με δυόμισι προπονήσεις) σέντερ-φορ μετά τον Σπόραρ;
Δεν συνέβαιναν πολλά, στο κλάσικο. Ποδοσφαιριστές με κορυφαία αφοσίωση από δω κι από κει, έτρεχαν...τ' άντερά τους. Κι από τα λίγα που συνέβαιναν, δεν υπήρχε κάτι να θεμελιώνει σαφές "δικαίωμα νίκης" κόκκινης ή πράσινης. Αρχισαν να συμβαίνουν πράγματα, εκεί που υπεισήλθε στην ισορροπία του ζευγαριού η διαφορά των πάγκων. Ο κόκκινος πάγκος διέθετε συγκεκριμένους παίκτες, και game-changers θεωρητικά, για συγκεκριμένες θέσεις. Ο πράσινος πάγκος διέθετε, απλώς παίκτες! Εξάρια είχε; Εξάρια μπήκαν, δύο μαζεμένα. Σέντερ-μπακ είχε; Σέντερ-μπακ μπήκαν, δύο μαζεμένοι. Ο,τι είχε το μαγαζί. Οι επιλογές προς διαχείρισιν, είναι αυτονόητο ότι τον προπονητή του Παναθηναϊκού έφεραν σε πιο στριμωγμένη θέση. Τον προπονητή του Ολυμπιακού, τον έφεραν σε θέση ισχύος.
Αξιο προσοχής είναι ότι τον Φατίχ Τερίμ δεν τον στρίμωξαν τόσο, ούτε ο Σαμέτ που περιφερόταν υποδυόμενος το εννιάρι ούτε βέβαια ο all-round Κώτσιρας. Τον στρίμωξαν περισσότερο, παίκτες που τοποθετήθηκαν στις νορμάλ θέσεις. Ο Κανταλαπιέδρα, ένα φάντασμα σε αντιπαραβολή με τον Μανσίνι και τον Βέρμπιτς. Ο Ρουμπέν Πέρεθ, που έδινε τις μπάλες που περνούσαν απ' τα πόδια του...στους παίκτες του Ολυμπιακού. Πώς μετά να μη φτάσουν στα πέναλτι, ήδη χαρούμενοι γι' αυτό; Τουλάχιστον ο Κανταλαπιέδρα και ο Ρουμπέν Πέρεθ έβαλαν τα πέναλτι!
Ο Καμαρά δεν το έβαλε αλλά, μη μας διαφεύγει, το μοναδικό χαμένο ματς-μπολ της σειράς ήταν του Ζοάο Καρβάλιο. Γενικώς κατάλληλοι και ακατάλληλοι να αναλάβουν πέναλτι, υπάρχουν μόνον...εκ των υστέρων. Το φάντασμα-Κανταλαπιέδρα το 'βαλε, το φάντασμα-Πόνσε δεν το 'βαλε. Μήπως είναι αδύναμη προσωπικότητα ο Βίντα που δεν το 'βαλε, και παντοδύναμη ο Σχένκεφελντ που το 'βαλε; Ο παντελώς άνιωθος Σέρβος αλητάμπουρας Μλαντένοβιτς που είχε βάλει πέμπτο πέναλτι στο Βελοντρόμ, στο Καραϊσκάκη το πέμπτο πέναλτι δεν το 'βαλε. Και εδώ, όπως με το 7/10 των ομάδων που εκτελούν πρώτες, όλα είναι απλή στατιστική. Στα δέκα πέναλτι, γκολ γίνονται επτά με οκτώ.
