Η Καισαριανή καταγράφεται ως κορυφαία στιγμή, ένας σταθμός, στον αγώνα των ποδοσφαιριστών για την εδραίωση της επαγγελματικής υπόστασής τους. Αν πιστέψουμε (και γιατί όχι;) τον καθαρό λόγο του Κώστα Φορτούνη, ο Ολυμπιακός είναι σπουδαίο ότι διαθέτει ποδοσφαιριστές με ισχυρή προσωπικότητα. Επίσης, είναι τουλάχιστον επικίνδυνο ότι ο Ολυμπιακός έχει ηγεσία με τόση, να το θέσουμε κομψά, συναισθηματική αστάθεια. Ποιος θα έμπαινε ποτέ, σε καράβι με τέτοιους καπεταναίους;
Οι ποδοσφαιριστές το συγκράτησαν, σε μία περίπου δίλεπτη "λευκή απεργία" προτού αποφασίσουν να μη πειθαρχήσουν στην εντολή αποχώρησης. Μία εντολή που ας είμαστε ειλικρινείς, εφόσον δόθηκε απευθείας από τον ιδιοκτήτη, κανείς άλλος γύρω-γύρω δεν θα είχε το σθένος να παρακούσει. Ο Φορτούνης το είπε όμως, ντεκλαρέ. "Οι ποδοσφαιριστές έχουν τον τελευταίο λόγο". Δείχνει, εκτός από προσωπικότητα, την αυξημένη αντίληψή τους. Τι είναι το ποδόσφαιρο, ποιος είναι ο ρόλος τους στο ποδόσφαιρο.
Κόντρα στην ακραία πιεστική φόρτιση της στιγμής, αν θέλετε κόντρα και στον πειρασμό της εύκολης δικαιολογίας ή μιας ευθύνης που τέλος πάντων δεν ήταν δική τους αρμοδιότητα, άμεσα οι ποδοσφαιριστές πήραν την win-win επιλογή να επιστρέψουν στον αγωνιστικό χώρο. Να παίξουν και να βρουν τρίτο γκολ, στον επαρκή χρόνο που απέμενε. Αλλά και να μη το εύρισκαν, ένα γκολ νίκης, πάλι γλίτωσαν τον Ολυμπιακό από ένα (δεύτερο μέσα στην ίδια περίοδο) 0-3 στα χαρτιά. Και, το χειρότερο, από ένα -10, -5 βαθμοί εφέτος και -5 του χρόνου. Οπαδοί, μπορούν να κραυγάζουν "να φύγουμε". Διοίκηση και ομάδα, δεν μπορούν να κραυγάζουν σαν οπαδοί.
Πέρυσι ο Ολυμπιακός το είχε κάνει, μία ανώδυνη πρόβα του έργου η οποία προφανώς αξιολογήθηκε ως επιτυχής, δύο φορές με την ομάδα βήτα σε ματς της Β' Εθνικής. Εφυγε από το γήπεδο, και ξανάφυγε. Τα παιδιά τότε, ενώ σίγουρα θα το ήθελαν, ήταν πάνω από τις δυνάμεις τους να απειθαρχήσουν. Εδώ όμως, μίλησαν άντρες. Οι άντρες "έχουν τον τελευταίο λόγο". Η ατάκα, τρύπησε αυτιά.
Οι αγώνες δεν διεξάγονται, εάν υφίσταται κάποια τέτοιου είδους παρανόηση, για να μετράμε views του post-game show. Οι αγώνες διεξάγονται, believe it or not, για να βλέπει ο κόσμος ποδοσφαιριστές να μάχονται. Ποδοσφαιριστές που, αυτή την εποχή, τους βλέπει μόνο στην τηλεόραση ή επάνω στους βράχους και στα ρετιρέ. Και καμία κυβέρνηση, κανένα νομοθέτημα, δεν θα μας το λύσει αυτό. Θα μας το λύσει, μονάχα η αυτορρύθμιση.
Είναι ολίγον αμήχανο, να δίνεις ως φωτεινό παράδειγμα αυτορρύθμισης τον κύριο (Δημήτρη) Γιαννακόπουλο. Κι όμως, ουδείς άνωθεν επέβαλε αυτό που παρατηρούμε να συντελείται, στο μπάσκετμπολ, πέριξ του Παναθηναϊκού. Ας πούμε απλοϊκά ότι ο κύριος Γιαννακόπουλος πενηντάρισε και, διάολε, "έβαλε μυαλό". Αυτορρυθμίστηκε! Εγινε συνείδηση ότι το εκάστοτε ματς δεν είναι, απλώς, ένα (εντός έδρας) ματς. Συμφέρει να είναι, το ίδιο που είναι αλλού στα τελευταία 25-30 χρόνια, μία ολιστική εμπειρία. Μία αλησμόνητη εμπειρία.
Οπως μία ολοήμερη βόλτα στο mall, με όλη τη γκάμα των διαθέσιμων δραστηριοτήτων. Να φας, να ψωνίσεις, να δεις σινεμά, να πιεις καφέ, να σουλατσάρεις, να χαζέψεις. Με πρώτιστη στόχευση, εκείνους που ρέπουν πιο εύκολα προς τον καταναλωτισμό. Τη γυναίκα και το παιδί. Αυτό χρειάζεται να στήσει και το ποδόσφαιρο, για να φύγει προς τα εμπρός. Τι έχει, σήμερα, το ποδόσφαιρο; Οσα το κρατάνε σιδηροδέσμιο πίσω, στα ίδια και στα ίδια. Συμπεριφορές χωριού, που θέλει ν' ανεβεί από άλφα τοπικό γάμα εθνική.
Ναι, και για τη διαιτησία θα μαλώσεις, παντού μαλώνουν. Και με τον ανταγωνισμό θα συγκρουστείς, παντού συγκρούονται. Τόσο-όσο, για να μη χαθεί ο προσανατολισμός και η στόχευση. Δεν γίνεται να ξοδεύουμε μία ολόκληρη εβδομάδα, πώς γράφεται στο λατινικό αλφάβητο και πώς αποδίδεται στο ελληνικό αλφάβητο το όνομα του ανιψιού του Λιούμπος Μίχελ. Ούτε γίνεται να τους μπουζουριάσουμε όλους, δικαίους και αδίκους, του... Ρέμου (που διασκέδασε τον επάρατο Μελισσανίδη) μη εξαιρουμένου, στη στενή.
Δεν είναι δύσκολο, ακόμη και μέσα σε ένα τσουνάμι τρέλας, να γίνει κατανοητό τι έχει ανάγκη ο (κάθε) Ολυμπιακός. Να ξαναβρεί σε ένα άλλον Πέντρο Μαρτίνς, μία "τετραετία Πέντρο Μαρτίνς". Οπως βρήκαν δικούς τους Πέντρο Μαρτίνς, πριν και μετά τον Πέντρο Μαρτίνς, ο ΠΑΟΚ. Ο Παναθηναϊκός. Η ΑΕΚ. Η ζωή διδάσκει πως, έτσι, κανείς δεν θα σε σταματήσει από το να διεκδικήσεις (και να κατακτήσεις μερικά από τα επόμενα) τρόπαια.
ΑΕΚ-Παναθηναϊκός, κανείς δεν ξέρει τι θα κατακτήσουν τον Μάιο. Διεκδικούν, όπως είναι το φυσικό για Ιανουάριο. Αυτή τη φορά, για ενάμισι ημίχρονο ο Παναθηναϊκός πατούσε καλύτερα. Εκανε πιο δυναμική πίεση στη μπάλα από την ΑΕΚ, και αυτό είναι το υπέρτατο κοπλιμάν που μπορεί κανείς να περιποιήσει σε ομάδα που αντιμετωπίζει την ΑΕΚ. Ηταν πιο επικίνδυνος, ο Παναθηναϊκός. Και πιο πολλοί δικοί του παίκτες, έπαιξαν το ποδόσφαιρό τους σε επίπεδο υψηλότερο από τους αντίστοιχους της ΑΕΚ. Στον Παναθηναϊκό ψάχνεις δυο-τρεις, η απόδοσή τους να ήταν υπό το 7 (στα 10). Στην ΑΕΚ ψάχνεις δυο-τρεις, η απόδοσή τους να ήταν στο 7 ή να το υπερέβησαν.
Οι σέντερ-μπακ του Παναθηναϊκού, μετά το αριστείο με τον Ολυμπιακό, με την ΑΕΚ έγιναν και σκόρερ. Είναι εκείνοι που και στο open play ενσαρκώνουν ότι, πλέον, ο Παναθηναϊκός ανεβαίνει πιο ψηλά. Οι ακραίοι, ο Βέρμπιτς προπάντων, με την ΑΕΚ πήραν το δικό τους άξιο αριστείο. Υστερα, ο Κώτσιρας. Απέδειξε πως δεν ήταν ένα one-night-wonder 30 λεπτών, με τον Ολυμπιακό. Είναι ένα "6" που οδηγεί τη μπάλα, όχι με τεχνική χάρη μεν, με μυαλό για την ουσία δε. Προωθητικές ενέργειες αλλά και καλύψεις, λάθη μηδέν, μία πάσα-κλειδί, μία ασίστ. Και βέβαια, όταν λέμε ότι πιέζουμε δυναμικά, εννοούμε πως πιέζουμε όλοι. Η μεμονωμένη αμέλεια του Τόνι Βιλιένα στο καθήκον, ήταν εκεί για να τη δει ο οποιοσδήποτε (όταν έγινε το ένα-μηδέν) στην ανενόχλητη πάσα του Σιμάνσκι προς τον Γκαρσία.
Ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε την παρτίδα, εξαιτίας του... μισού ημίχρονου μετά το ενάμισι. Το πρέσιγκ, τον κούρασε. Οι λύσεις στον πάγκο, ήταν αυτές. Δεν είχε ο προπονητής άλλες, που να μη τις χρησιμοποίησε. Η κούραση "έδωσε εντολή" στο μυαλό, με το που έγινε ένα-δύο, να... σταματήσουν να παίζουν. Μόνο που δεν ήθελε πέντε-δέκα λεπτά για να τελειώσει, ήθελε καμιά τριανταριά. Επέτρεψαν στην ΑΕΚ, διαρκώς να γυροφέρνει. Να μια κεφαλιά του Γκαρσία, να ένα σουτ του Γκαρσία, να μια μπάλα που ο Γκαρσία δεν την πρόλαβε, να ένα κόρνερ, να ένα φάουλ, και να μη κινδυνεύεις... θα κινδυνεύσεις! Δεν είναι παράξενο ποδοσφαιρικά, ότι εν τέλει "τιμωρήθηκαν". Ή ότι δεν τιμωρήθηκαν πιο αυστηρά, στη φάση με τον Μάνταλο και τον Αραούχο. Η οποία φάση, "από την ανάποδη" είναι η φάση του Παναθηναϊκού με τον Ιωαννίδη εναντίον του Ολυμπιακού στο φινάλε της Λεωφόρου την περασμένη Τετάρτη.
