Οταν ο Γιάννης Αναστασίου δέχτηκε στο κεφάλι αντικείμενο και σωριάστηκε στο χορτάρι του φαληρικού γηπέδου σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, λίγα λεπτά μετά, σηκώθηκε και συνέχισε το κοουτσάρισμα σαν να μην τρέχει κάστανο.
Οταν η πλάτη του Αλέξη Τζόρβα έμοιαζε λες και είχε περάσει λαίλαπα ανεμοβλογιάς από αεροβόλο όπλο (!) σε αιώνιο ντέρμπι στο ίδιο γήπεδο, ήταν προϊόν... φωτογραφικού «κολάζ».
Οταν ο Τζιμπρίλ Σισέ δεχόταν επίθεση με… σούτια στη φυσούνα των αποδυτηρίων, λίγη ώρα μετά το ακυρωθέν γκολ του Κατσουράνη που καλυπτόταν από τον μισό Ολυμπιακό, η διοίκηση των ερυθρόλευκων υποστήριζε ότι δίδασκε ήθος.
Οταν γίνονταν άνευ προηγουμένου αίσχη στη Ριζούπολη, με τις φωτοβολίδες να σημαδεύουν κάθε τι πράσινο, τη φυσούνα να γίνεται κουρελόχαρτο και ακορντεόν μαζί και ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να κάνει ούτε προθέρμανση από τη «ζούγκλα», είχε… μιλήσει η καρδιά του πρωταθλητή.
Την περασμένη Κυριακή, επιτέλους, η διοίκηση του Παναθηναϊκού έκανε το αυτονόητο. Ολοι όσοι την εκπροσώπησαν δίνοντας το παρών στο Φάληρο, αλλά και ο ίδιος ο Αλαφούζος που ήταν σε ανοιχτή γραμμή μαζί τους για την κεντρική κατεύθυνση, στάθηκαν στο ύψος της περίστασης, επιμένοντας στην εφαρμογή του κανονισμού.
Και με τον τρόπο που λειτούργησαν, τη στάση και τις αποφάσεις τους, αύξησαν το εύρος της συσπείρωσης στη σχέση ομάδας-κόσμου ενόψει της δύσκολης και απαιτητικής συνέχειας σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Κι αν έχετε το ερώτημα γιατί κάνουμε «θέμα» το αυτονόητο, η απάντηση είναι πολύ απλή: Διότι στην Ελλάδα στεκόμαστε στις εντυπώσεις, την προπαγάνδα και τις γραμμές των εκάστοτε ΠΑΕ, αλλά αφήνουμε σε δεύτερη μοίρα και λησμονούμε τα αυτονόητα. Τα χειροπιαστά δεδομένα.
Στο γήπεδο έπεσε κροτίδα. Ακούστηκε το μπαμ. Είδαμε όλοι τον καπνό. Οπως είδαμε τον Χουάνκαρ να σωριάζεται στο χορτάρι, τους υπόλοιπους πράσινους που ήταν δίπλα του και δεν επηρεάστηκαν από τον κρότο, να χειρονομούν προς την εξέδρα και να ψελλίζουν κάποια «γαλλικά».
Τους τρεις γιατρούς (των δύο ομάδων και του αγώνα) να πέφτουν πάνω στον αθλητή του Παναθηναϊκού για τις πρώτες βοήθειες.
Συμπαίκτες, αντιπάλους και παράγοντες να βρίσκονται πέριξ του Χουάνκαρ που έδειχνε ζαλισμένος, ανίκανος να σταθεί όρθιος και εν τέλει αποχώρησε με φορείο για τα αποδυτήρια.
Αυτή ήταν η εικόνα. Οχι η προπαγάνδα, ούτε η «γραμμή». Η αλήθεια της εικόνας.
Οπως αλήθεια και όχι προπαγάνδα είναι ότι στον Παναθηναϊκό ουδέποτε ζητήθηκε από τον διαιτητή να επιστρέψει στο γήπεδο κι αυτός δεν το έπραξε. Ούτε φυσικά το ματς δεν ξανάρχισε με υπαιτιότητα των πράσινων.
Δεν κολλάει εκ της εικόνας του αγώνα, επίσης, με βάση την εμφάνιση του Παναθηναϊκού στο χορτάρι έως το χρονικό σημείο της διακοπής, ότι είχε κάτι να φοβηθεί και ήθελε να το πάρει στα χαρτιά.
Τι να φοβηθεί ακριβώς; Ανώτερος έδειχνε στον αγωνιστικό χώρο, ο Γιοβάνοβιτς είχε κάνει «ματ» στον Μαρτίνεθ με την ταυτόχρονη μετατόπιση των Παλάσιος-Τζούρισιτς από δεξιά, αριστερά, μετατρέποντας το πλεονέκτημα του διδύμου Ροντινέι-Ποντένσε σε μειονέκτημα.
Και κανείς δεν είχε γυάλινη σφαίρα μπροστά του για να ήξερε πώς θα εξελισσόταν το ντέρμπι μετά το 1-1 παρά την ερυθρόλευκη ευφορία από την ισοφάριση στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου.
Το πόσο κοντινή ήταν η απόσταση της κροτίδας σε σχέση με το χώρο προθέρμανσης του Χουάνκαρ και το γιατί δεν υπήρξαν κι άλλα… σωριάσματα παικτών (λες και βρισκόμασταν στη Λωρίδα της Γάζας), δεν αναιρεί όσα είδαν τα μάτια μας.
Ούτε ασφαλώς είναι επιχείρημα και παντός είδους πειστήριο -πόσο μάλλον… ιατρική γνωμάτευση - τα... εκατοστά απόστασης ή οι υπόλοιποι πράσινοι, για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε ανθρώπινος οργανισμός είναι διαφορετικός. Και αντιδρά διαφορετικά.
Οπως διαφορετικά είχε αντιδράσει ο οργανισμός του Μπρινιόλι πέρυσι στη Νέα Φιλαδέλφεια σε παρεμφερές περιστατικό. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
Το δυστύχημα είναι ότι ουδείς από τον Ολυμπιακό καταδίκασε το αυτονόητο. Την κροτίδα. Ούτε φυσικά εντοπίστηκε ο υπαίτιος από τις κάμερες. Οπως το είχε καταδικάσει ο Παναθηναϊκός στο κουτάκι μπίρας που είχε δεχθεί ο Ιβιτς στη Λεωφόρο, εντοπίζοντας τον υπεύθυνο. Οφειλαν να το κάνουν, έστω για τα μάτια του κόσμου.
Δεδικασμένο ήταν κι αυτό.
Οπως ήταν και η φωτοβολίδα στον Φιμπόγκανσον (4 αγωνιστικές, ήττα στα χαρτιά άνευ αγώνα και -3). Οπως ήταν η νίκη με 2-1 στη Λεωφόρο απέναντι στους Πειραιώτες, που έφερνε στο τρίποντο τη διαφορά από τον Ολυμπιακό με δέκα αγωνιστικές να απομένουν, με το αυτογκόλ του Μαζουακού και τη γκολάρα του Πέτριτς, αλλά αναιρέθηκε στις δικαστικές αίθουσες.
Νισάφι πια με την ασυδοσία και την υποκρισία.
