Ήταν σαν άνεμος. Σαν το κύμα. Θαρρείς ότι δεν περπατούσε, ούτε έτρεχε. Πετούσε! Έπαιζε με τον αέρα κάποιου που έμοιαζε να είναι ο καλύτερος εξτρέμ στον κόσμο.
Μία δική του τέλεια σέντρα, έδωσε την ασίστ για το 0-1. Τελείωσε το παιχνίδι με 100% σε επιτυχημένες ντρίμπλες, δεν… έβλεπε κανέναν στο γήπεδο. Το δοκάρι του στέρησε δις ένα γκολ, μετά από συναρπαστικές εμπνεύσεις -θα έρθει νομοτελειακά κάποια άλλη στιγμή.
Αυτός ο τύπος της Μπαρτσελόνα με το 27 στην πλάτη, ο οποίος έκανε ότι ήθελε την άμυνα της Βιγιαρεάλ στο οργιαστικό για τους οφθαλμούς 3-4 γεννήθηκε στις 13 Ιουλίου του 2007!
Το καλοκαίρι που μας πέρασε έσβησε 16 κεράκια στην τούρτα: «Δεν πήρε φανέλα βασικού από ένα καπρίτσιο του προπονητή, μα για αυτά που βλέπετε στο γήπεδο», ομολόγησε μετά το τέλος του παιχνιδιού, ένας σχεδόν σοκαρισμένος Τσάβι: «Οι αποφάσεις που παίρνει στο γήπεδο είναι σχεδόν πάντα οι καλύτερες δυνατές. Κι αυτό να ξέρετε, πως είναι το δυσκολότερο πράγμα που υπάρχει στο ποδόσφαιρο. Οι αποφάσεις».
Η πρώτη ασίστ του υπέροχου Λαμίν Γιαμάλ σε επαγγελματικό επίπεδο μετουσιώθηκε σε γκολ από έναν συμπαίκτη του (Γκάβι), ο οποίος αν και γεννημένος το καλοκαίρι του 2004, μετρά ήδη 98 επίσημα παιχνίδια με τους μπλαουγκράνα!
Στην ροή του παιχνιδιού μπήκαν μέσα ο γεννημένος το 2002 Ανσού Φάτι, έκανε ντεμπούτο ο γεννημένος το 2003 Φερμίν Λόπεθ.
Στον πάγκο ήταν ο γννηθείς το 2003 Αλεχάντρο Μπάλντε και οι κατά δύο χρόνια μεγαλύτεροι του Έρικ Γκαρσία και Αμπντέ.
Εκεί θα ήταν και ο 20χρονος Πέδρι, αν δεν υπήρχε ένας τραυματισμός.
Όλοι τους, προϊόντα της ίδια παραγωγικής διαδικασίας. Βασικά γρανάζια, όχι μιας ομάδας χωρίς στόχους που απλώς εκπαιδεύει και πουλάει, μα της Μπαρτσελόνα, ίσως της πιο απαιτητικής ομάδας στον πλανήτη.
Μα, γιατί να μην μπορούμε να τα δούμε όλα αυτά στην Ελλάδα; Τι μας λείπει; Τι δεν κάνουμε σωστά;
Κι αν τα βλέπουμε; Κι αν όλα αυτά συμβαίνουν -τηρουμένων των αναλογιών- μπροστά στα μάτια μας, μα έχουμε γίνει μυωπικοί, με μάτια μολυσμένα από την εγχώρια τοξικότητα;
Αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα από το «Θεράμικα», ένας πιτσιρίκος γεννηθείς το 2006 άρχισε να φυλλομετρεί το δικό του παραμύθι, με την ασπρόμαυρη φανέλα. Λίγο πριν το τέλος, μία συγκλονιστική έμπνευση ενός ατόφιου αρτίστα που γεννήθηκε το 2003 σε μία στιγμή που η μπάλα έκαιγε, έκανε την διαφορά ανάμεσα σε μία ηχηρή γκέλα που θα σκόρπιζε μαυρίλα και ένα δροσερό βράδυ γεμάτο χαμόγελα και αισιοδοξία.
Το αληθινά σημαντικό για τον ΠΑΟΚ δεν είναι ότι ο Στέφανος Τζήμας και ο Γιάννης Κωνσταντέλιας είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο, τον κουβάλησαν στις πλάτες τους, όταν έμοιαζε δύσπνοος και καταπονημένος σωματικά και πνευματικά.
Το αληθινά σημαντικό είναι ότι ο «Ντέλιας» και ο… Στεφανάκος μεγαλώνουν στο ίδιο οικοσύστημα, εξελίσσονται, μεγαλώνουν, ωριμάζουν, γράφουν ιστορία μαζί με τον Κουλιεράκη, τον Μιχαηλίδη, τον Λύρατζη, τον Τσιγγάρα.
Ελάχιστοι έχουν καταλάβει τι είδους ευλογία είναι, πόσο ιστορικά σπάνιο και πόσο σημαντικό για την διαδρομή του ΠΑΟΚ να ταυτιστεί μία ολόκληρη εποχή με την ταυτόχρονη παρουσία παιδιών που έμαθαν το ποδόσφαιρο με τον ίδιο τρόπο, παιδιών δικών του.
Παιδιών που καταλαβαίνουν κάθε σύνθημα της εξέδρας, παιδιών που αντιλαμβάνονται, βιώνουν στο πετσί τους 24 ώρες το 24ωτο, επτά μέρες την εβδομάδα την πίεση, τις απαιτήσεις, τον ακραίο ενθουσιασμό, την υπέρμετρη λύπη, την προσμονή, την αγωνία, την βαρύτητα που δημιουργούν αυτά τα τέσσερα γράμματα.
Κι όταν κάποια στιγμή, νομοτελειακά, ανοίξουν τα φτερά τους για να κατακτήσουν ακόμα ψηλότερες κορυφές, θα έχουν γίνει η σπορά για τις επόμενες γενιές που θα ακολουθήσουν την δική τους περπατησιά.
Ναι, ο Ζίβκοβιτς είναι φέτος καθοριστικός, ο Κοτάρσκι ενίοτε μοιάζει με βουνό, ο Τάισον ξεχειλίζει ποιότητα, ο Μπάμπα θυμίζει σπρίντερ και ο Αντρέ είναι ο πάτερ φαμίλιας όλων.
Στην πραγματικότητα, όμως, ο ΠΑΟΚ πια δικός τους. Είναι στα δικά τους χέρια. Αυτοί αποτελούν το DNA του. Αυτοί αποτελούν σαρξ εκ της σαρκός του. Είναι το αίμα και τα σπλάχνα του. Αυτοί αποτελούν την ταυτότητα του.
Οι παλιοί τα ξέρουν όλα αυτά. Τα νιώθουν. Τα αφουγκράζονται. Σημειολογικά, άφησαν τον βενιαμίν της παρέας να φύγει μπροστά μόνος του, να δώσει χέρια στο καθιερωμένο τελετουργικό μετά από κάθε εντός έδρας ματς.
Ήταν το βράδυ του. Το δικαιούται.
Λογικά, θα υπάρξουν κι άλλα τέτοια βράδια. Διότι δεν πρόκειται για μία ποδοσφαιρική τυχαιότητα, μια συναστρία πλανητών, αλλά για μία στρατηγική απόφαση ετών της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, με ένα δομημένο ποδοσφαιρικό πλάνο που εκτελείται με χειρουργική ακρίβεια.
Ναι, η Masia είναι ένα υπέροχο, μοναδικό, εκπληκτικό ποδοσφαιρικό οικοσύστημα. Υπάρχει όμως πια και η ελληνική της εκδοχή…
