Είναι σπάνιες οι φορές στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που μία ομάδα δίχως ίχνος παρασκηνιακού ελέγχου, με προϋπολογισμό χαμηλότερο από τους παραδοσιακούς ανταγωνιστές της, με μικρότερο ροτέισον, χωρίς δεκανίκια, ομάδες δορυφόρους και αβάντες, μία ομάδα που λογίζονταν ως το απόλυτο αουτσάιντερ, έφτασε τόσο κοντά στην γη της επαγγελίας. Δύο στροφές, Μία ανάσα…
Κανείς δεν υπολόγιζε τον Παναθηναϊκό του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στο ξεκίνημα της σεζόν. Ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλος της ομάδας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι για 33 αγωνιστικές ο αγαπημένος του σύλλογος θα ήταν αλύγιστος σε κάθε τρικλοποδιά, σε κάθε κακουχία, σε κάθε κουτοπονηριά και θα έμενε όρθιος, δίνοντας την εντύπωση ότι είναι εφτάψυχος.
Τελικά, τον λύγισαν. Δεν του επέτρεψαν να διεκδικήσει επί ίσοις όροις το όνειρό του να γίνει πραγματικότητα. Συγκεκριμένα γεγονότα. Μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες. Ολες εις βάρος του. Στο τέλος, αυτές οι… λεπτομέρειες έκαναν τη διαφορά.
Οι πράσινοι πραγματοποίησαν έναν εξωπραγματικό πρώτο γύρο στο φετινό πρωτάθλημα κάνοντας για πρώτη φορά το «10 στα 10» στην ιστορία τους, ενώ τις πρώτες 13 αγωνιστικές κατάφεραν και είχαν απολογισμό 12 νίκες και μόλις 1 ισοπαλία. Μετά τη διακοπή για το Μουντιάλ άρχισαν τα όργανα. Κι έγιναν... εκκωφαντικά στα πλέι οφ. Επιστρατεύτηκαν διαιτητές που ήρθαν στη Λεωφόρο και άφηναν μετά χαράς αντιπάλους να κάνουν καθυστερήσεις από το πρώτο λεπτό (όπως π.χ στο 1-1 με τον ΟΦΗ στη Λεωφόρο) χωρίς να τις κρατάνε.
Επιστρατεύτηκαν ομάδες με έξτρα… κίνητρο, που έδιναν την εντύπωση ότι παίζουν την ύπαρξή τους απέναντι στον Παναθηναϊκό, την ίδια στιγμή που με άλλους αντιπάλους δεν προέβαλλαν την παραμικρή αντίσταση και έδιναν την εντύπωση ότι δίνουν ματς προετοιμασίας. Οχι σε μία και δύο περιπτώσεις. Εντός κι εκτός έδρας. Σε φιλικό κλίμα, λες και πριν ήταν μαζί σε ταβέρνα, έτρωγαν κι έπιναν παρέα.
Όταν ο Παναθηναϊκός μπήκε στη διαδικασία των πλέι οφ ως πρώτος και με διαφορά δύο βαθμών από την ΑΕΚ, την πρώτη αγωνιστική αντιμετώπισε την ΑΕΚ στην «OPAP Arena». Διαιτητής της αναμέτρησης ο Μαυροβούνιος Νταμπάνοβιτς, που έκανε μία τραγική διαιτησία εναντίον του Παναθηναϊκού διαιτησία βγαλμένη από εποχές αλήστου μνήμης.
Χάρισε σε δύο φάσεις δεύτερη κίτρινη στον Άμραμπατ, μία για μαρκάρισμα με τα δύο πόδια στον Χουάνκαρ (32’) και άλλη μία στο 43’ όταν ο Μαροκινός έβαλε με πρόθεση το χέρι του σταμάτησε πάσα του Μπρινιόλι. Δεν ασχολήθηκε καν με το χέρι του Χατζισαφί μέσα στην περιοχή για να καταλογίσει το πέναλτι, ενώ στις καθυστερήσεις ανακάλυψε πέναλτι πάνω στον Αραούχο, σε μια φάση που υπήρχε διπλό επιθετικό φάουλ, τόσο πάνω στον Κώτσιρα από τον Σιμάνσκι, όσο και στον Παλάσιος από τον Αραούχο. Το VAR, στη συγκεκριμένη φάση, κράτησε τα προσχήματα.
(ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΧΑΤΖΙΣΑΦΙ ΣΤΟ 1:50)
Αν σε αυτό το ματς τα σφυρίγματα είχαν δοθεί σωστά, τότε ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να φύγει με ένα τρίποντο που θα του έδινε αέρα πέντε βαθμών και τώρα μπορεί να μιλούσαμε διαφορετικά.
Στο ανάλογο ντέρμπι της Λεωφόρου, πριν από δύο εβδομάδες η φίλαθλη Ελλάδα απόρησε βλέποντας τον Πορτογάλο διαιτητή Σοάρες Ντίας να κλείνει τα μάτια σε δεύτερη κίτρινη στον Μουκουντί. Η πρώτη στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου, για γκρέμισμα του Σπόραρ που έφευγε στην αντεπίθεση, η δεύτερη στο 81’ για γκρέμισμα στον Ιωαννίδη.
Ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς δεχόταν απανωτά πισώπλατα χτυπήματα, αλλά άντεχε. Ακόμα. Ωσπου φτάσαμε στο ανήκουστο σκάνδαλο του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης». Το τριφύλλι είχε το Σάββατο 17 κρούσματα ποδοσφαιριστών με κορωνοϊό και ο πρόεδρος της Λίγκας, Βαγγέλης Μαρινάκης, έκανε πράξη την επιθυμία της ΑΕΚ και εξάντλησε τη… μεγαλοψυχία του δίνοντας αναβολή μίας ημέρας! Τόσο κυνικό και συνάμα τόσο απάνθρωπο.
Μετά την κωμικοτραγική απόφαση / τρικλοποδιά της Λίγκας, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς βρέθηκε μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα της προπονητικής του ζωής. Ζήτησε από τον διοίκηση να σταματήσει όλες τις ενέργειες και αποφάσισε να παλέψει μέσα στο γήπεδο με ό,τι όπλα του είχε απομείνει.
Ο Παναθηναϊκός πήγε στον τελικό των τελικών για να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα έχοντας σχεδόν όλους τους παίκτες του εξαντλημένους από τον ιό! Χωρίς φρεσκάδα, δίχως δυνάμεις, με παίκτες που στην ανάπαυλα των ημιχρόνων δεν μπορούσαν καν να ανασάνουν. Μοιραία γνώρισε την ήττα που του κόστισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Ακόμα και σ’ αυτό το ματς, ωστόσο, μια διαιτητική απόφαση έπαιξε ρόλο στο αποτέλεσμα. Και φυσικά ήταν εις βάρος του Παναθηναϊκού. Ο Ντόη βρήκε τον Σπόραρ και τον έριξε στο χορτάρι στο 57΄, αλλά ούτε ο Γερμανός διαιτητής Μπριχ ούτε ο συμπατριώτης του Γκίντερ στο VAR, έδειξαν την άσπρη βούλα σε ένα χρονικό σημείο που το ντέρμπι ήταν ακόμα στο 0-0…
Κι όλα τα παραπάνω χωρίς να συνυπολογίζονται τα παιχνίδια που οι αντίπαλοί του Παναθηναϊκού πήραν από παρεμφερή έως πολύ πιο ευνοϊκά σφυρίγματα στη διάρκεια της σεζόν.
Ο Παναθηναϊκός πάλεψε απέναντι σε Θεους και Δαίμονες. Πάλεψε απέναντι στη νέα τάξη πραγμάτων στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με σθένος. Κι έπεσε στο τέλος με το κεφάλι ψηλά. Περήφανα. Όταν οι άλλοι έδιναν… φιλικά, ο Παναθηναϊκός στα ίδια γήπεδα με τους ίδιους αντιπάλους έδινε μάχες μέχρις εσχάτων.
Όταν οι παίκτες του Παναθηναϊκού τιμωρούνταν με κίτρινες κάρτες για μαρκαρίσματα, έβλεπαν τους αντιπάλους τους και τους συνδιεκδικητές τους στο πρωτάθλημα να παίζουν όσο δυνατά επιθυμούν και να μένουν ατιμώρητοι σε καραμπινάτες παραβάσεις. Στην πραγματικότητα έδωσε αρκετά… κανονικά ματς παραπάνω. Κάτι σαν έξτρα πίστα δυσκολίας. Για να σκληραγωγηθεί.
Η φίλαθλη Ελλάδα μπορεί να καταλάβει τι έγινε και πως στήθηκε το έργο στο φετινό πρωτάθλημα. Γνωρίζει πλέον άριστα ποιος ελέγχει το παρασκήνιο, ποιος έδωσε ένα σκασμό ευρώ για να έχει την επιρροή των Ενώσεων και να κάνει ό,τι θέλει όποτε θέλει την ΕΠΟ.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και οι ποδοσφαιριστές του πήγαν να κάνουν το θαύμα και να κατακτήσουν το πιο παλικαρίσιο πρωτάθλημα στην ιστορία του συλλόγου. Ενα πρωτάθλημα απέναντι σε όλους και σε όλα. Στο τέλος όμως οι ανταγωνιστές του δεν δίστασαν να φορέσουν ακόμα και τη μάσκα του τρόμου και της απανθρωπιάς. Να υιοθετήσουν τη ρήση «νίκη με κάθε τίμημα». Με κάθε τρόπο. Ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν δίστασαν να εφαρμόσουν και μια ανεπίτρεπτη επικοινωνιακή πολιτική, κάνοντας το άσπρο μαύρο. Δίχως την παραμικρή τύψη ή ενοχή.
Με αυτά και με αυτά, άρπαξαν το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό, έναν σύλλογο που στα 115 χρόνια της ιστορίας του έχει μάθει να κερδίζει εντός των τεσσάρων γραμμών του αγωνιστικού χώρου. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά του. Αυτά είναι τα ιδεώδη αυτού του συλλόγου και δεν θα τα καταπατήσει για ένα πρωτάθλημα.
