Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, το έχω ξαναγράψει και εξακολουθώ να το πιστεύω. Η ΑΕΚ του Αλμέιδα είναι η ομάδα που έπαιξε φέτος το πιο «πρωταθληματικό» ποδόσφαιρο στο μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς. Και πάλι όμως, στο φινάλε αυτής της διαδικασίας, φάνηκε ότι το ειδικό βάρος και η συνολική χαμηλή έως ανύπαρκτη εμπειρία πρωταθλητισμού του ρόστερ της, απλώς δεν βρίσκεται στο επίπεδο που θα ήθελε, ώστε να μπαίνει στο γήπεδο και να «καθαρίζει» τους «τελικούς» της. Τα ματς στα οποία η μπάλα ζυγίζει 100 κιλά και οι απαιτήσεις είναι στο μάξιμουμ. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος είχε την τύχη στα χέρια του στη μεγαλύτερη διαδρομή της σεζόν, όμως και αυτός στο τέλος λιποθύμησε.
Βασικά, αμφότεροι οι τελικοί διεκδικητές του φετινού τίτλου εδώ και τρεις αγωνιστικές -δηλαδή στο κρισιμότερο σημείο- κάνουν ό,τι μπορούν για να το χαρίσουν ο ένας στον άλλο, με άψυχες εμφανίσεις που μόνο ομάδες που πάνε για πρωτάθλημα δεν θυμίζουν. Το έκαναν κόντρα στον Ολυμπιακό -στον χειρότερο εδώ και πάρα πολλά χρόνια Ολυμπιακό- το έκαναν στο μεταξύ τους, ο ένας το έκανε με τον ΠΑΟΚ στην έδρα του, ο άλλος πήγε να το κάνει και απέναντι στον παντελώς αδιάφορο Άρη, σε ματς που η απόδοση του «διπλού» στο στοίχημα είχε φτάσει σε επίπεδα που ακόμη κι αν κέρδιζες το σημείο, οριακά δεν θα πλήρωνες κιόλας αντί να πληρωνόσουν. Από στοίχημα δεν σκαμπάζω γρι, ωστόσο οι γύρω μου μύστες με ενημερώνουν ότι αυτά δεν είναι ευοίωνα σημάδια για τον εκάστοτε γηπεδούχο.
Ο Άρης που πλέον θέλει να τα έχει με όλους καλά, έχει χάσει και τα αυγά και τα καλάθια και προβλέπω ότι αν συνεχίσει έτσι, οι μέρες που τελειώνει στο πάνω μισό του βαθμολογικού πίνακα δεν θα είναι πολλές ακόμη. Ακόμη και απέναντι σε αυτή την εξαιρετικά ράθυμη και χαλαρή ομάδα βέβαια, η ΑΕΚ κατάφερε να μείνει πίσω στο σκορ, ισοφάρισε με ένα πλασέ του Φαν Φέερτ που πήγε στο κέντρο της εστίας και το οποίο ο βαρύς Κουέστα «έφαγε» σχεδόν όρθιος, ενώ ακόμη και στο δεύτερο ημίχρονο χρειάστηκε να ρίξει τους ρυθμούς στο μηδέν και να παίζει «γύρω γύρω όλοι» στην άμυνα, απέναντι σε έναν αντίπαλο που έδειχνε ότι απλώς δεν μπορούσε.
Που καταλήγουμε: το φετινό πρωτάθλημα, ποδοσφαιρικά, έχει αστερίσκο. Η ομάδα που συνήθως κρίνει τα πάντα με τη δική της εικόνα, ήταν η χειρότερη εκδοχή του εαυτού της εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Πάμε πίσω στο μεταβατικό 2010 για να βρούμε αντίστοιχη εικόνα και δεν είμαι σίγουρος ότι εκείνη η ομάδα ήταν χειρότερη. Για τον φετινό Ολυμπιακό δεν χρειάζεται να τα ξαναπούμε και να τα ξαναγράψουμε, υπάρχει αρχείο στη στήλη. Ακόμη και αυτός ο Ολυμπιακός όμως, στα χειρότερά του, είναι η ομάδα που τελικά έκρινε και το φετινό πρωτάθλημα. Πήγε στην OPAP Arena, έπαιξε για τη νίκη και δεν την πήρε επειδή ο Μπιέλ δεν μπορεί να σημαδέψει εστία από τα δύο μέτρα, ή γιατί ο Μπακαμπού δεν είχε κόψει τα νύχια του και βγήκε οφσάιντ στη φάση του γκολ στο 70'. Ακόμη και το «x» αυτό όμως, σε εκείνο το σημείο έδινε τίτλο στον Παναθηναϊκό. Μια αγωνιστική μετά, υποδέχθηκε τους «πράσινους» και κόντρα σε όλα τα καραγκιοζιλίκια που ειπώθηκαν, ακούστηκαν και γράφτηκαν, έπαιξε σαν την ομάδα που φορά την ερυθρόλευκη φανέλα με τον έφηβο στο στήθος και προκαλεί στον αντίπαλο αυτό το παράξενο συναίσθημα μεταξύ δέους και τρόμου. Τον «καθάρισε» 1-0 και γύρισε τούμπα την μάχη του τίτλου, «επιστρέφοντάς» το στην ΑΕΚ.
Ο Ολυμπιακός έδειξε ότι στη χειρότερη χρονιά του, παραμένει ο Νο1 «παίχτης» τίτλου. Η ομάδα που ρυθμίζει τα πάντα. Είτε με την αγωνιστική απουσία της στο μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς, είτε με τα αποτελέσματα και τις εμφανίσεις που έκανε, παίζοντας για την ιστορία και το γόητρο της. Ο Ολυμπιακός (απ)έδειξε ότι δεν δίνει την παραμικρή δεκάρα για το ποιος από τους δύο θα το πάρει. Αντίστοιχα, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ έδειξαν ότι ακόμη και τη χρονιά που φαινομενικά έπαιξαν το καλύτερο ποδόσφαιρο από τους 4, χρειάστηκε να φτάσουν στα μισά των πλέι-οφ για να ξεφύγουν από τον «ερυθρόλευκο» βραχνά. Έδειξαν επίσης ότι ακόμη έχουν πολλά ψωμιά να φάνε για να φτάσουν το βάρος της φανέλας τους στα επίπεδα του παρελθόντος, καθότι εκεί που περιμέναμε να δούμε ποια από τις δύο θα κάνει τις εμφανίσεις τίτλου που χρειαζόταν για να πάρει αυτό το ρημάδι το πρωτάθλημα, τελικά αμφότερες λιποψύχησαν. Μεγαλοπρεπώς. Εν τέλει, χρειάστηκε απλώς να κάτσει η μπίλια στον άτυχο Παναθηναϊκό που έφτασε να χρειάζεται νίκη στο Καραϊσκάκη για να δει κούπα. Δύσκολα πράγματα!
Τι μένει στο φινάλε; Ένας πρωτοπόρος επί μήνες Παναθηναϊκός που κάνει ένα πολύ κακό φινάλε με ένα διαρκές αγωνιστικό ντεκρεσέντο τους τελευταίους μήνες. Και που τελικά χάνει το πρωτάθλημα χωρίς καν να καταλάβει πώς. Μια ΑΕΚ που ναι μεν παίζει σε βάθος χρόνου καλύτερο ποδόσφαιρο από τους υπόλοιπους τρεις, αλλά που ταυτόχρονα (φαίνεται να) πανηγυρίζει μόνο και μόνο γιατί ο Ολυμπιακός κάνει το προφανές: τιμά την ιστορία και τον κόσμο του. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, ούτε μία ψυχή δεν θα θυμόταν σε ένα μήνα από σήμερα ότι υπήρξε μια ομάδα που έπαιξε... μπαλάρα, αλλά μια στροφή πριν το φινάλε είχε βάλει 4 γκολ λιγότερα από τον χειρότερο Ολυμπιακό της σύγχρονης εποχής και το έχασε από τον Παναθηναϊκό των 20 λιγότερων...
Όσο για το τι μένει για τον Ολυμπιακό; Κάτι επίσης προφανές που επιβεβαιώνεται μεγαλοπρεπώς και στα χρόνια της «εξυγίανσης», με σερί ξεκούραστα πρωταθλήματα 20 βαθμών διαφοράς: ο στοιχειωδώς σοβαρός Ολυμπιακός -κάτι που δεν ήταν φέτος- τη νέα χρονιά πιθανότατα θα είναι και πάλι η ομάδα που θα κυνηγούν από νωρίς τόσο η θεαματική ΑΕΚ του Αλμέιδα όσο και ο στιβαρός και σοβαρός Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς. Προς ώρας, όποιος κι αν το σηκώσει τελικά -αφήνουμε και την πιθανότητα του... θαύματος στο φινάλε για να μην καταλήξει στη Νέα Φιλαδέλφεια- φυσικά και θα πανηγυρίζει δίκαια με την ψυχή του έναν τίτλο, τον οποίο όμως ταυτόχρονα θα τον παίρνει όχι επειδή θαμπώνει με τη μπαλάρα του, όχι επειδή κυριαρχεί με τη φανέλα του, αλλά επειδή όταν τελικά όλα μπαίνουν στη ζυγαριά, όλες οι λεπτομέρειες, όλες οι στιγμές, όλες οι μεταβλητές, συνολικά είναι μάλλον απλώς ο λιγότερο κακός από τους υπόλοιπους...
