Ο πιθανότατα καλύτερος φετινός Ολυμπιακός -τουλάχιστον στο πρωτάθλημα- χρειάστηκε δύο επεμβάσεις του τερματοφύλακά του στο 83' και το 90' για να νικήσει ομάδα που έβαλε ένα γκολ στη μία και μοναδική φάση που είχε στο ματς μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο. Κάποιος θα πει ότι «έστω και δύσκολα, η δουλειά έγινε». Αυτή είναι η μία ανάγνωση. Υπάρχει και άλλη μία όμως, ελαφρώς πιο ρεαλιστική: όσο ο πάγκος του αδυνατεί να διαχειριστεί τα «μικρά» πράγματα και τις ισορροπίες που αλλάζουν κατά τη διάρκεια των αγώνων, στα ματς που θα κρίνουν πολλά περισσότερα -τα ντέρμπι- θα έχει πολλά μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που του δημιούργησαν οι Κρητικοί με ουσιαστικά 4-5 συνολικές κατεβασιές σε ένα 90λεπτο.
Μέχρι την έλευση του Μίτσελ, οι «ερυθρόλευκοι» ήταν ένα ποδοσφαιρικό χάος για πολύ καιρό φέτος και βελτιώθηκαν μονάχα χάρη στο συνεχές «ψάξιμο» του Ισπανού, την ικανότητα του να διαγνώσει και να διαβάσει σωστά πρόσωπα και... καταστάσεις και να διαχειριστεί όλα όσα συμβαίνουν σε μια ομάδα. Αυτά τα ξέραμε κατά την άφιξή του. Για αυτό ήρθε άλλωστε. Για να «βγάλει» την προσωπικότητά του, να... σπάσει αυγά στου Ρέντη και και να πάρει τα ρίσκα που έχει αποδείξει ότι δεν φοβάται να παίρνει. Την ίδια ώρα όμως, γνωρίζαμε και τα αδύναμα σημεία του, από την πρώτη κιόλας θητεία του. Ξέραμε ότι είναι κυρίως μάνατζερ και όχι κόουτς. Ξέραμε ότι όταν η ομάδα του χρειάζεται το «κάτι παραπάνω», δύσκολα αυτό έρχεται «μέσω» του πάγκου.
Ο Ολυμπιακός της 3ης/4ης θέσης όμως, χρειάζεται και τους δύο. Και τον μάνατζερ που ρισκάρει, που ψάχνεται, που προετοιμάζει, που ντοπάρει. Θέλει και τον κόουτς που μπορεί να παρέμβει και να πάρει το ματς πάνω του όταν αυτό στραβώνει. Με γρήγορες, καίριες αλλαγές, με τακτικά τρικ, με την ικανότητα να βλέπει τι έρχεται και να το «αποκρούει». Στα Γιάννινα, η αδυναμία διαχείρισης των ισορροπιών που άλλαζαν πάνω στο χορτάρι, άφησαν δύο βαθμούς. Άλλοι δύο, με πανομοιότυπο τρόπο πρόσφατα, στο Περιστέρι. Επιπλέον, τρεις οριακές νίκες επί του Άρη, με τουλάχιστον μετριότατες συνολικά εμφανίσεις.
Απέναντι στον ΟΦΗ, το φινάλε του αγώνα είναι ένα τακτικό Βατερλώ. Ο Μπιέλ είναι ο καλύτερος παίκτης των Κρητικών και βγάζει όλο το 90λεπτο. Ο Σαμασέκου που θα έπρεπε να είχε μπει τρίτος κεντρικός χαφ ενώ ακόμη τα δίχτυα κουνιόνταν μετά το 2-1 του Ελ Αραμπί, μπαίνει 10 λεπτά αργότερα. Η πρώτη αλλαγή γίνεται στο 65' και αντί να μπει δεύτερος φορ ο Ελ Αραμπί, ο κορυφαίος σκόρερ της σύγχρονης εποχής, βγαίνει (επίσης καθυστερημένα) ένας Γκάρι που έχει σκάσει, για να μπει ο Μασούρας που τελευταία έχει 1 γκολ ανά περίπου 2.500 τελικές. Στο 85' βγάζει στόπερ για να βάλει στόπερ. Μετά από όλα αυτά, με το σκορ στο 2-1, η ομάδα του παίζει φουλ επίθεση σαν να είναι 1-1. Πουλάει μπάλες, παίζει ζώνη και τεχνητό οφσάιντ ενώ απλά πρέπει απλώς να σιγουρέψει ότι η μπάλα δεν θα πλησιάσει την περιοχή της. Πρέπει να κρατήσει μπάλα από τη μέση και μπροστά, να κάνει γρήγορα φάουλ, να διώξει τη... ρημάδα τη μπάλα στα μνήματα. Καλό το build up από το δικό σου τέρμα, αλλά όχι στο 85', στο 2-1 και με τον αντίπαλο να μην έχει τίποτα άλλο να χάσει. Γενικά, για ένα ακόμη ματς, τα ρίσκα στο φινάλε ήταν πολλά, η διαχείριση από τον πάγκο κάτω του μετρίου και ο Πασχαλάκης ο μοναδικός εντέλει λόγος για τον οποίο έρχεται το «τρίποντο».
Ο Ολυμπιακός του Μίτσελ ναι, είναι βελτιωμένος και σαφέστατα πολύ καλύτερος σε όλους τους τομείς από το... τσίρκο που κατέβασε τους πρώτους μήνες τις σεζόν. Όμως ταυτόχρονα, αυτό δεν μπορεί να είναι και το μόνιμο αποκούμπι. Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα απαιτήσεων. Δεν είναι δα και καμιά σπουδαία... επιτυχία το ότι η ομάδα δεν είναι πλέον ένα χαοτικό σκορποχώρι. Αντιθέτως, στο -6 οι απαιτήσεις αυξάνονται. Θα πει κάποιος «μα καλά που θα ήταν χωρίς τον Μίτσελ;» Κανείς δεν ξέρει προφανώς. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι το -12 δεν έγινε -6 υπό τον Ισπανό. Η διαφορά είχε ήδη αρχίσει να μειώνεται. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι ο Ολυμπιακός του Μίτσελ εξακολουθεί να παίζει με τη φωτιά και να μην καίγεται (συνεχώς) χάρη σε λεπτομέρειες και χάρη στην ατομική ποιότητα που διαθέτει.
Ο Μίτσελ σωστά έκανε όσα έκανε μέχρι εδώ. Καλό και χρυσό το σχήμα με τα «τρία δεκάρια», όμως και αυτό ήδη οι αντίπαλοι προπονητές άρχισαν να το «διαβάζουν» και να το αντιμετωπίζουν. Ειδικά όταν τα δύο από τα τρία δεκάρια υπολειτουργούν. Είτε ο Μπιέλ, είτε ο Φορτούνης, τελευταία είναι οι καλύτεροι παίκτες του αντιπάλου. Μετά από 3-4 τέτοια ματς, ο Μίτσελ αποφάσισε να αφήσει τελικά τον έναν έξω. Καλές οι ισορροπίες που θέλει και πρέπει να διατηρεί σε αυτό το κρίσιμο σημείο ο Ισπανός, όμως ακόμη καλύτερο είναι η ομάδα σου να παίζει με... έντεκα, αν έχει αυτή τη δυνατότητα.
Για τους «ερυθρόλευκους» ακολουθούν τα δύσκολα. Πρώτα ΠΑΟΚ, μετά από δύο αγωνιστικές, Παναθηναϊκός, μέχρι τις 12 Μαρτίου που «κλείνει» με ΑΕΚ. Στις επόμενες τρεις εβδομάδες θα παιχτεί όλη η σεζόν, αφού θα φανεί αν το πλασάρισμα του Ολυμπιακού στην κανονική διάρκεια θα είναι... πρωταθληματικό. Για να συμβεί αυτό, θα χρειαστεί άμεσα το φορμάρισμα πολλών και πρώτου του Μίτσελ. Θα χρειαστεί ίσως και κάποιες αποφάσεις σε επίπεδο διαχείρισης προσώπων. Ενδεικτικά, αφήνω εδώ κάποιες λέξεις-κλειδιά: Ελ Αραμπί, Φορτούνης, Μπιέλ Σαμασέκου. Σε συνέχεια των τελευταίων λέξεων-κλειδιά ας αφήσω και ένα πελώριο ερωτηματικό για μεταγραφές που περιμένουμε εδώ και ένα μήνα σε -αντίστοιχα- θέσεις-κλειδιά, αλλά ακόμη δεν βλέπουμε.
Για φινάλε, λίγος Χάμες. Δεν θα γίνω γραφικός και δεν θα κάτσω να γράψω αν ο Κολομβιανός είναι... καλός παίκτης ή τί μπορεί να δώσει σε μια ομάδα. Στα 31 του, ο τύπος απλά ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα στη Super League. Στη νίκη επί του ΟΦΗ ήταν... fuego. Ήταν η φλόγα που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός. Ήταν ξανά κομβικός, καταλυτικός, αποτελεσματικός, εντυπωσιακός. Ένας παίκτης-ορχήστρα. Ήταν αυτό ακριβώς που θα περίμενε κανείς αν έπαιρνε έναν παίκτη επιπέδου Ρεάλ Μαδρίτης και τον πέταγε μέσα σε ματς ελληνικού πρωταθλήματος. Κοίτα να δεις! Χρειάστηκε βέβαια να κάνει καμιά... δεκαριά τέτοια ματς για να καταλάβει και ο προπονητής του ότι δεν είναι ο πρώτος που πρέπει να γίνεται αλλαγή εκεί γύρω στο 50'. Κάτι είναι κι αυτό...
