Το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο +4 από την ΑΕΚ και στο +10 από τον Ολυμπιακό έπειτα από 15 αγώνες στο πρωτάθλημα οφείλεται σε ΈΝΑΝ άνθρωπο: τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Η δική του δουλειά, η σοβαρότητα που μπόλιασε ένα κλαμπ στο οποίο ελέω των «συμπεριφορών» του ιδιοκτήτη είχε χαθεί κάθε μέτρο τα τελευταία χρόνια, η ποιότητα του χαρακτήρα του είναι μόνο ορισμένα από τα στοιχεία τα οποία άλλαξαν ριζικά την εικόνα του Παναθηναϊκού την τελευταία διετία.
Ο Γιοβάνοβιτς εκτιμήθηκε από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού για την αυθεντικότητα που τον διακρίνει στη δουλειά και τους έκανε ξανά υπερήφανους όχι μόνο επειδή δημιούργησε μια καλή ομάδα αλλά γιατί μιλάει με τη γλώσσα της αλήθειας.
Δεν «κραύγασε» ποτέ για διαιτησίες, δεν προσέβαλε αντίπαλο, δεν «αλλοίωσε» την εικόνα ενός αγώνα για να δικαιολογηθεί. Κι όταν χρειάστηκε –όπως μετά το τέλος του αγώνα με τον ΟΦΗ- δεν δίστασε να πει αυτό που σπάνια βγαίνει από το στόμα προπονητή σε 2η σερί γκέλα και μάλιστα εντός: «Δεν αξίζαμε κάτι παραπάνω με την εμφάνισή μας».
Η αφοπλιστική ειλικρίνειά του είναι μαστίγιο στην οπαδική ασυδοσία που ξεκινάει, δυστυχώς, από τον ελληνικό Τύπο κάθε «χρώματος» και διοχετεύεται προς το πάντα έτοιμο να την αποδεχθεί μεγάλο κομμάτι της εξέδρας. Ο Γιοβάνοβιτς όμως είναι φτιαγμένος από άλλη ποιότητα.
Ο Σέρβος παρέλαβε ένα… κάτι σαν ομάδα, το δούλεψε με αρχές, αξιοποίησε κομμάτι του υπάρχοντος υλικού, άλλους τους απογείωσε (Αϊτόρ), πρόσθεσε σιγά σιγά τα κομμάτια του παζλ που εκείνος πέρασε από «μαγνητικό τομογράφο» και δημιούργησε ένα σύνολο ικανό για πρωταθλητισμό. Κάτι που φάνταζε απίθανο πριν από τη δική του έλευση στη Λεωφόρο.
Τα προτερήματά του είναι «λεωφόρος», το ελάττωμά του «μονόδρομος», αλλά δυστυχώς για τον ίδιο υπαρκτός. Ο υπογράφων το σημειώνει από το καλοκαίρι του 2021. Από την πρώτη μεταγραφική του περίοδό του στον Παναθηναϊκό, όταν είχε πάρει στόπερ τον Σάρλια. Τα έγραφα και πριν από τα παιχνίδια με τη Σλάβια Πράγας πως για να εξαντλήσει τις πιθανότητες πρόκρισης το τριφύλλι έπρεπε να είχε ενισχυθεί νωρίτερα. Δεν το έκανε, αποκλείστηκε.
Εν συνεχεία πήρε παίκτες αξίας (Μπερνάρ, Σπόραρ, Βέρμπιτς) και η λογική των περισσότερων ήταν πως «τέτοιους ποδοσφαιριστές δεν μπορείς να τους πάρεις νωρίς». Μάλιστα.
Από τότε, λοιπόν, μέχρι σήμερα έχουν περάσει 4 μήνες. Δεν είναι εύλογο χρονικό διάστημα για να υπήρχαν ΗΔΗ στο Κορωπί, να είχαν αποκτηθεί ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 2 παίκτες 11αδας; Δύο μεσοεπιθετικοί –εξτρέμ και χαφ- ποιότητας έτοιμοι να βοηθήσουν τον Παναθηναϊκό από την 1η Ιανουαρίου; Που θα μπορούσαν να παίξουν στις 8/1 κόντρα στην ΑΕΚ στην “Opap Arena»; Προφανώς και ο χρόνος είναι υπέρ αρκετός. Κι όμως ο Παναθηναϊκός δεν έχει φέρει κανέναν. Ο Πούχατς, ο αριστερός μπακ που έρχεται δανεικός, προορίζεται για «πίσω» από τον Χουάνκαρ και δεν θα είχε αποκτηθεί αν δεν αντιμετώπιζε το πρόβλημα με τον κορονοϊό ο άτυχος Γκάνεα.
Αυτό είναι λοιπόν το ελάττωμα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Η «αδυναμία» γρήγορης απόφασης στην ενίσχυση της ομάδας του. Λάθος, βγάλτε το «γρήγορης» και βάλτε «σε εύλογο χρόνο» για να είμαστε σωστοί.
Δεν γίνεται σε… ολόκληρο τον πλανήτη γη ο Παναθηναϊκός να μην μπορεί να βρει εδώ και 4 μήνες δύο καλούς μεσοεπιθετικούς. Και μη μου πείτε «για λεφτά» καθώς, ας είμαστε δίκαιοι, ο Αλαφούζος δεν του έχει αρνηθεί κάτι. Και στην περίπτωση του Κάουλι οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Γιοβάνοβιτς έκρινε πως τα 2,5 εκατ. ευρώ της ρήτρας είναι πολλά για να δοθούν.
Με αυτά και με αυτά ο Παναθηναϊκός μπαίνει στο 2023 με το πιο «κοντό» ροτέϊσον από όλους τους διεκδικητές. Ισως αυτός να είναι ο λόγος που αρχίζει να χάνει λάδια, να ρετάρει, να μην βρίσκει λύσεις εκτός του Φώτη Ιωαννίδη. Ο κόουτς δεν εμπιστεύεται τον Τσοκάι τον οποίο εκείνος επέλεξε, ενώ ο άτυχος Τρουιγέ είναι εκτός για μήνες. Αναφέρομαι στις δύο τελευταίες μεταγραφές παικτών που έγιναν πάλι την ύστατη ώρα όταν ξανά ο κόσμος και ο Τύπος έκριναν πως είναι υπέρ αναγκαία η ενίσχυση του Παναθηναϊκού.
Αυτός όμως είναι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και να του βάλεις το πιστόλι στον κρόταφο μεταγραφή δεν πρόκειται να κάνει αν δεν την περάσει από όλους τους μαγνητικούς τομογράφους της Αθήνας! Θα προτιμήσει να ζήσει και να πεθάνει ποδοσφαιρικά με 13-14 παίκτες. Με τον νεαρό Βαγιαννίδη εξτρέμ, με τον Σάντσες αριστερό μπακ, με Πέρεθ-Κουρμπέλη-Τσέριν στα χαφ απέναντι στον ΟΦΗ που δεν περνούσε κουνούπι από τον άξονα.
Τι σημαίνει αυτό; Για μένα πέραν του γεγονότος (το έχω ξαναπεί) ότι ο Γιοβάνοβιτς μπορεί από αυτό το ελάττωμα να αδικήσει τη δουλειά και το ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ, δεν σημαίνει τίποτα άλλο.
Ο σημερινός Παναθηναϊκός έχει τον ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ που θα μπορούσε να έχει. Τον πιο δουλευταρά, σοβαρό, αξιοπρεπή και κύριο. Έναν τεχνικό ο οποίος αξίζει να μείνει για πολλά χρόνια στο τριφύλλι και στην Ελλάδα γιατί μόνο προσφέρει και βοηθάει (όλους όσοι θέλουν να βοηθηθούν) στην οπτική μας για το ποδόσφαιρο.
Είτε πάρει είτε χάσει το πρωτάθλημα δεν πρόκειται τούτο να αλλάξει για κανένα λόγο. Οι «εξετάσεις» του Γιοβάνοβιτς είναι ήδη επιτυχημένες. Τώρα απομένει το αποτέλεσμα το οποίο είναι συνδυασμός πολλών παραμέτρων.
Επειδή όμως δεν έχει υπάρξει ακόμη ο… τέλειος επαγγελματίας γι αυτό και η κριτική οφείλει να αναδεικνύει το μοναδικό ελάττωμά του. Όχι για να το… αλλάξει (άλλωστε πρόσφατα δήλωσε ότι οι μεταγραφές δεν είναι ψώνια από τα σούπερ μάρκετ), αυτό δεν πρόκειται να συμβεί! Αλλά γιατί είναι άλλο πράγμα το «Εμπιστοσύνη στον κόουτς Γιοβάνοβιτς» -που την έχει κερδίσει με το σπαθί του και εντελώς διαφορετικό να κλείνουν τα μάτια άπαντες στο «ελάττωμα» που τελικά πληγώνει το δημιούργημα αφού το κοντό ρόστερ έχει συγκεκριμένες αντοχές.
Θα το ξαναπώ: Ο Παναθηναϊκός έχει τον καλύτερο προπονητή που θα μπορούσε τη συγκεκριμένη στιγμή. Και ταυτόχρονα έναν άνθρωπο που κάνει κλαμπ και οπαδούς υπερήφανους με τις τοποθετήσεις του. Οπότε; Ανάλογα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Τελεία και παύλα.
